Natali Broods zou haar eerste solo spelen bij De Koe. Door de pandemie werd die solo een ‘scripted reality one woman live stream making of show‘. Een verduiveld slim en vermakelijk ding waarin theater en film in elkaar grijpen, zoals elektrische en brandstofaandrijving in een hybridewagen.
‘Ben je klaar, Natali?’, hoor je acteur Peter Van den Eede vragen – zijn wijzende hand verschijnt vluchtig in beeld – terwijl Natali Broods in een makkelijke stoel zit, omgeven door witte, transparante gordijnen. Broods kijkt elegant naast de camera. ‘Ja!’, klinkt het monter. Ze lacht en vertelt vervolgens over de arme jongen in de dure, blauwe ski-jas die ze zag tijdens een van haar wandelingen in het ‘andere’ deel van New York.
In die eerste minuten maakt De Koe meteen de spelregels van hun online te beleven ‘scripted reality one woman live stream making of show‘ duidelijk: Broods speelt een rijke New Yorkse dame die ook Natali heet, Peter Van den Eede speelt de interviewer. Er zal tijdens het interview geregeld uit de setting gestapt worden. Dan volgen gesprekjes tussen Broods, Van den Eede en hun kompaan Willem de Wolf, tevens auteur van The Courage to be Disliked. Of er worden vooraf opgenomen filmpjes getoond. Want Broods speelt de monoloog elke avond dat het stuk door een cultuurcentrum werd geboekt live vanuit de repetitieruimte van De Koe. Dat spel wordt gepimpt met filmpjes die vooraf opgenomen werden in het prachtig gerenoveerde KMSKA én op de locatie waar het stuk die avond had moeten spelen.
Elke filmcamera is verliefd op Broods. Of beter: Broods voelt zich als een vis in het water voor elke camera. Dat is een troef waar De Koe hier gretig gebruik van maakt. Op elke plek – de repetitieruimte van De Koe, het KMSKA, in een chique taxi of op straat – altijd weet Broods ogenschijnlijk moeiteloos de gemoedelijke glamour uit te stralen van een rijke vrouw die niets hoefde te doen om haar fortuin te vergaren maar alles doet om ervan te genieten.
Elke filmcamera is verliefd op Broods. Of beter: Broods voelt zich als een vis in het water voor elke camera. Dat is een troef waar De Koe gretig gebruik van maakt.
Aan de basis van dit personage ligt een vrouw die de Wolf zag toen hij een drietal jaar geleden in New York was. Het beeld van een prachtig uitgedoste vrouw – met Gucci-broek en Louis Vuitton-tas – die toekijkt hoe haar conciërge een taxi aahoudt, nestelde zich in zijn verbeelding en ontpopte er tot een uit prachtige zinnen gebeeldhouwd stuk over een rijke dame die geregeld met haar vriendin Hannah – even gefortuneerd – gesprekken voert over de andere kant van de stad waar mensen wel moeten werken voor hun geld, waar arme jongetjes met gehavende ‘nachtmerriegezichten’ een zee van zakjes op de stoep laten neerzijgen en waar daklozen tegen de muur van de dierenarts leunen, met hun stervende hond in hun armen en tegen hun hart gedrukt.
Net wanneer die beelden de vrouwen dreigen te raken, kijkt ze weg. Het blijven kijken en handelen laat ze over aan liefdadigheidsorganisaties of kunstenaars die een werk over de onrechtvaardigheid maken. Door zo een kunstwerk te kopen, kan de vrouw ook een stukje van haar schuldgevoel tegenover de minderbedeelden afkopen. De Koe kijkt via dit verhaal naar zichzelf en laat ons, zonder te oordelen, kijken naar onszelf: hoe we via kunst naar de armoede kijken en er daardoor vooral van wegkijken.
Broods laat de meest lumineuze en complexe zinnen en observaties uit haar mond rollen – enkelen donderen er onhandig uit – terwijl ze de charmante rijke Natali speelt. Het venijn zit in de staart. Dat deze vrouw enkel lacht, haar ontroerde ogen achter een knoert van een zonnebril verbergt, pijnstillers slikt tegen het geluk en verder alles met een vrij onbewogen gelaat vertelt, heeft alles te maken met een tragisch voorval. Subtiel toont de Wolf hoe deze rijke dame amper van de arme jongen verschilt: ze zeulen beiden met zakjes vol spullen waarmee ze de grootse krater in hun ziel willen dempen. Tevergeefs.
De meanderende zinnen snakken naar de stille statigheid van de scène. Maar in afwachting daarvan is deze versie een bewonderingswaardig en zeer te genieten ‘surrogaat’.
De branie waarmee De Koe dit huzarenstukje in mekaar bokste, verdient alle respect. Het is ook steengoed gemonteerd waardoor je je nadien zelfs even afvraagt of dit überhaupt wel een stuk moét worden. Het antwoord? Ja. Deze ‘hybride’ film/theatervorm zit de tekst als gegoten dankzij Broods uitmuntend acteertalent. Maar dit is een theatertekst die pas écht vleugels krijgt in een zaal. De meanderende zinnen vol reflectie over hoe arm en rijk (niet) samenleven, hoe kunst een vluchtroute is voor braaf engagement en hoe ongenaakbaarheid een masker is van kwetsbaarheid, snakken naar de stille statigheid van de scène waar ze langer kunnen nazinderen dan op een scherm. Tot dit kan, is deze ‘scripted reality one woman live stream making of show‘ een bewonderenswaardige en zeer te genieten versie.
The Courage to be Disliked van De Koe speelt tot en met 29 mei door Vlaanderen en Nederland. Via livestream en, van zodra de coronamaatregelen dit toestaan, live. De komende dagen speelt de voorstelling in Oostende (08/04), Menen (09/04), Tongeren (10/04) en Amsterdam (14/04). Alle info: dekoe.be
De tekst verschijnt deze week bij De Nieuwe Toneelbibliotheek.
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/The courage to be disliked – TeaserCompagnie De Koehttps://vimeo.com/user38368240live_premium
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
