Rashif El Kaoui toont zich een begenadigd schrijver tijdens De Bastaard – Het vertrek. Door de pandemie is dit slechts een voorbode van de uiteindelijke voorstelling die vanaf 23 november door de Lage Landen reist.
De voorstelling speelde in openlucht, in het amfitheater van De Grote Post in Oostende. Van zodra Rashif El Kaoui en zijn swingende partner in crime Michelle Samba de speelvloer betraden, wilde je niet meer weg. Of El Kaoui daadwerkelijk nog het woord zou nemen, was prompt niet meer belangrijk.
Want Samba is bezield door muziek en liet haar ziel meteen uit de geluidsboxen knallen. El Kaoui stond te swingen, Samba stond te swingen, en de toeschouwers zaten te swingen. Dit mocht héél lang blijven duren.
Wanneer Samba’s aanstekelijke beats dan toch wegstierven, opende El Kaoui de voorstelling vrij afstandelijk. Te midden tafels waarop voorwerpen – een banaan, een bebloede babypop, een flesje alcoholvrij bier -, boeken en een projector staan, debiteerde hij een ‘naakte’ rapsong – ontdaan van alle verleidelijke ritmes en beats – getiteld: De Bastaard.
Zijn taal doet je verlangen naar de opvolger van zijn debuut Oprecht kwetsbaar (2018). El Kaoui bouwt zijn zinnen als was het een mozaïek van poëzie.
Zijn taal doet je verlangen naar de opvolger van zijn debuut Oprecht kwetsbaar (2018). El Kaoui bouwt zijn zinnen als was het een mozaïek van poëzie. Op die manier deed hij tijdens Theater Aan Zee ‘het thema’ van zijn verse creatie uit de doeken: het feit dat hij zich een bastaard voelt die nergens écht thuis kan en mag komen. Niet in België maar wellicht ook niet in Marokko.
Dus wil hij op onderzoek gaan. Het tragische overlijden van zijn vader, die van Marokko via België naar Frankrijk reisde tijdens zijn leven, was de trigger om de reis te maken. Over die reis zou hij verslag uitbrengen in De Bastaard. Niemand hoeft nog toe te lichten waarom die reis ontelbare keren werd uitgesteld. Terwijl we dit schrijven, verkent El Kaoui eindelijk het moederland van zijn vader. Hij is op weg naar het huis van zijn grootmoeder waar hij haar in de ogen wil kijken en iets wil zeggen. Hij weet nog niet wat. Kleinzoon en oma spreken niet dezelfde taal. Hij weet zelfs nog niet of die reis, die hij samen met filmmaker Ahmet Polat maakt, iets zal opleveren. Behalve een voorstelling.
Tijdens Theater Aan Zee speelde hij een soort prequel op die reis. Hij noemt het zelf een lecture performance, waarin hij al enkele inspirerende boeken en belangrijke voorwerpen toelicht. Aan het begin van de avond mochten enkele toeschouwers drie voorwerpen en een boek kiezen. Een zwart-witfoto van zijn vader, een stukje schort van de Spaanse kastanje, Gaea Schoeters boek Trofee.
Daarover vertelde El Kaoui dan. Die uiterst persoonlijke verhalen zijn bloedmooi neergeschreven – in zijn mozaïekstijl – en bracht hij met een elegante mix van humor en vertwijfeling. Samba’s geweldige soundscape – soms drumt ze de ziel uit haar lijf, soms neuriet ze, soms streelt ze haar drums – zorgde voor schwung of pure tederheid. Op haar muziekgolven kon zijn zelfportret lankmoedig gedijen.
El Kaoui toont de ingrediënten van een erg bijzonder gerecht. Het gerecht zelf mogen we dit najaar proeven.
Het was prachtig en soms pijnlijk om zien. ‘Waarom verschiet El Kaoui zijn kruit?’, vroegen we ons aarzelend af. Waarom werd dit teder probeersel als een ‘première’ aangekondigd? Dat was het helemaal niet. Het was een ontroerende introductie op een bijzondere reis en voorstelling. Dat El Kaoui zijn twijfels en zijn bronnen wil delen met het publiek is nobel. Maar niet noodzakelijk. Hij toonde de ingrediënten van een erg bijzonder gerecht. Het gerecht zelf mogen we dit najaar proeven. Daar kijken we, getriggerd door De bastaard: het vertrek, reikhalzend naar uit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
