Ballet Vlaanderen is creatief met hakken en haardrogers in ‘Joy’

Ballet Vlaanderen stelt het werk van twee Zweedse choreografen voor. Johan Inger toont B.R.I.S.A., een voorstelling met haardrogers én muziek van Nina Simone, en Alexander Ekman komt met Joy, een party piece met pumps en een eenzaam boompje als de belangrijkste rekwisieten.

Een perfect geknipt kapsel, een mooi zwart pak, armbandjes met gouden accenten om de pols van de nette handen en aan de voeten een paar hoge, zwarte pumps. De zorgvuldig uitgedoste man die naast ons zat tijdens JOY, de verse balletavond van Ballet Vlaanderen, had zijn outfit met zorg – en vermoedelijk met voorkennis van zaken – gekozen.

Want JOY bestaat uit twee dansvoorstellingen en in de eerste voorstelling, JOY van de Zweedse choreograaf Alexander Ekman, paraderen zowel de danseressen als de dansers op zalmroze hoge hakken, in pakjes en een decor met dezelfde kleur. De uitbundige choreografie en dito muziek, onder anderen van Tiga en Moby, zorgen voor perfect tegenwicht. De scène waarin alle dansers over de scène bewegen met pumps aan de voeten, ontlokte veel gelach in de zaal. Behalve op de rij waar wij zaten. Wij weten beter: ook aan mannenvoeten kunnen pumps prachtig zijn.

Dat streven naar ‘pracht’ staat centraal in JOY, het eerste deel van een dubbelvoorstelling. Naast Ekman nodigde Sidi Larbi Cherkaoui, artistiek leider van Ballet Vlaanderen ook Johan Inger uit. Alletwee staan ze in Zweden aan de top van de danswereld en streven ze in hun werk naar dansante schoonheid, een vertaling van levensvreugde naar beweging.

In Ekmans Joy – een creatie die hij voor en met The Joffrey Ballet te Chicago in 2017 maakte – staat doe levensvreugde nogal letterlijk centraal. ‘Wat is plezier?’, vraagt een voice-over. ‘Hoe weet je of iemand echt gelukkig is of het geluk faket?’

Intussen freaken de dansers uit in oversized zijden pakken op een kale scène, waarop een boompje staat en waarboven een grote flamingo in tl-licht flikkert. Partytime! Van zodra ze de pakken afgooien, is het tijd voor het fijnere werk. Ekman laat de danseressen enkele frivole en perfect synchrone groepschoreografieën afwerken. Ook het sensuele duet tussen Matt Foley en Juliet Burnett is mooi. Maar als we in alle eerlijkheid moeten antwoorden op de vraag van de voice-over, dan vinden we het geluk in Joy een beetje te gekunsteld en weinig inventief. Mooi, zonder meer.

Heel anders is de sfeer in B.R.I.S.A van Johan Inger. De vijf jaar oude voorstelling drijft op de tonen van enkele iconische Nina Smone-songs. Die zorgen voor een betoverende, sfeer waarin de acht dansers een ingenieus gechoreografeerd spel van aantrekken en afstoten spelen. Ze stoeien met haardrogers en windmachines, wier motoren netjes overstemd worden door de muziek van Simone. Alles bij elkaar is de choreografie veel minder uitbundig dan JOY, maar straalt de pure levensvreugde, naast het spelplezier dat ook bij JOY te vinden was, wel van de scène.

Dit is wellicht een van de meest frivole balletprogramma’s van Ballet Vlaanderen in tijden, maar het werkt voortreffelijk. Vooral B.R.I.S.A. wakkert zowel de bewondering bij het publiek als het uitgelaten dansplezier van de performers aan. Het resultaat is een avond puur kijkplezier op de scène en, in ons geval, ook in de zaal. Zo zonde dat die mannen op hakken zich voorlopig in de opera verschansen.

360