Muziektheater Transparant en B’Rock Orchestra openden het Klarafestival met And You Must Suffer, een puike muziektheatercreatie die J. S. Bachs Johannespassie omringt met twee wereldpremières die flink overeind blijven naast Bachs meesterwerk.
The Play = And You Must Suffer
Gezelschap = Muziektheater Transparant en B’Rock Orchestra
In een zin = And You Must Suffer een indrukwekkende en visueel verbluffende opvoering van een van de mooiste muziekstukken, geflankeerd door twee bescheiden maar desalniettemin verdienstelijke composities die Bachs meesterwerk een extra, actuele glans geven.
Hoogtepunt =De allereerste scène waarin de koorleden geruisloos op komen en het orkest omcirkelen.
Meer info: www.klarafestival.be
Je moet maar het lef hebben om een meesterwerk van Bach – zijn Johannespassie – af te wisselen met gloednieuwe composities die naast zo’n een tijdloos werk helemaal de mist in kunnen gaan. Dat gebeurt in And You Must Suffer . Gelukkig gaan beide flankerende muziekstukken niet de mist in. Integendeel. De composities van Annelies Van Parys en Samir Odeh-Tamini houden zich pront overeind en zijn complementair aan het werk van Bach.
Van Parys opent de avond met haar Prologue: There is no love that doesn’t pierce the hands and feet. Ze componeerde een intieme koorcompositie waarin de klankkleur van Bachs Johannespassie resoneert. Dat zorgt voor een feilloze overgang naar het werk van Bach maar creëert tegelijkertijd een rakend maar weinig uitgesproken klankenpalet. Van Parys lijkt zich hier te hoeden om te prominent op de voorgrond te treden. Dat is nobel maar jammer. Haar proloog is zeer toegankelijk en een prachtige opener maar de componist toont zich hier iets te bescheiden en pakt net te weinig uit maar haar eigen, karakteristieke toon. Odeh-Tamimi focust op een radicalere, ietwat atonale koorcompositie die wonderwel gedijt tussen het eerst en tweede deel van Bachs Johannespasie én tegelijkertijd wel de hand van Odeh-Tamimi laat horen.
Regisseur Pierre Audi plaatste B’Rock Orchestra in een cirkel op de scène, rond een leeg, zwart altaar. Scenograaf Roel Van Berckelaar koos voor een sobere, efficiënte vormgeving van de scène: hij plaatst alle (in zwarte kostuums geklede) orkestleden op sobere, zwarte stoeltjes die stilistisch een geheel vormen met het altaar. De achterwand wordt volledig gedomineerd door een projectiescherm waarop eerst Wim Delvoyes Via Crucis en vervolgens verbluffend mooie, sobere beelden van Mirjam Devriendt te zien zijn. Devriendt filmde takjes, handen, de fijne rimpeltjes in die handen en maakt er trage close-ups. Die prachtige beelden geven de muziek een haast herkenbare gloed. En ze ‘visualiseren’ emoties van afscheid, bezinning, dood en herrijzenis. Voeg daar de sobere maar kleurige kostuums van de zangers bij – alle zangers dragen sobere, haast alledaagse kledij waarvan de kleuren complementair zijn – en je krijgt een geweldig mooi ‘plaatje’.
Herleest u bovenstaande paragrafen nu eens: drie prachtige muziekstukken, een indrukwekkende scenografie, projecties die de aandacht op subtiele wijze vasthouden. Wat moet een mens nog meer? ‘Ietwat fout acterende zangers!’, moet Audi gedacht hebben. Waar hij de koorpartijen optilt door de koorleden verstilde choreografieën te laten uitvoeren, vindt hij het nodig om zijn uitmuntende solisten – vooral Dominik Köninger, Benno Schachtner en Tomás Král imponeerden door hun fijngevoelige interpretatie van de zanglijnen – tijdens het zingen ook nog eens slecht te laten acteren. Zonde!
Desondanks is And You Must Suffer een indrukwekkende en visueel verbluffende opvoering van een van de mooiste muziekstukken, geflankeerd door twee bescheiden maar desalniettemin verdienstelijke composities die Bachs meesterwerk een extra, actuele glans geven.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier