‘Adjusting Hope’, waarin Dirk Roothooft in de zee des doods zwemt

Dirk Roofthooft en jazztrombonist Nabou Claerhout spelen in Adjusting Hope de kwetsbaarste versie van de mens: de voor een zieke geliefde zorgende mens.

De kiem van Adjusting Hope ligt in een park vlak bij het huis van Dirk Roofthooft. Daar spraken hij en regisseur Thomas Janssens vaak af tijdens de pandemie. De ruggengraat van het stuk werden de memoires Zwemmen in de zee des doods van David Rieff, de zoon van schrijfster Susan Sontag, met name over de periode dat zij aan een – uiteindelijk fatale – kanker leed.

Dirk Roofthooft: Hij schrijft over zijn complexe relatie met zijn moeder. Zij wilde geen kinderen, leefde een libertijns leven, liet zonder verpinken abortussen plegen, tot de dokters zeiden: ‘Dit is de abortus te veel.’ David moest geboren worden opdat zij zou kunnen blijven leven en de grote Susan Sontag worden, maar zij dropte de jongen bij een kokkin. Eenmaal volwassen trok David als een gekwetst dier naar de andere kant van de wereld, waar het landschap hem niet kende, om niet langer ‘het kind van’ te zijn. Hij werd oorlogsjournalist in Joegoslavië. Zijn moeder stierf in 2004 aan leukemie. Mijn moeder overleed in april. Sindsdien zie ik elke ochtend in de spiegel een moederloze zoon staan. Dat en de erg veel zorg vragende conditie van mijn 91-jarige vader maakt dat deze solo ook een hommage aan mijn lieve ouders is geworden.

Mijn moeder overleed in april. Dat en de conditie van mijn vader maakt dat deze solo ook een hommage aan mijn lieve ouders is geworden.

Wat is de rol van Nabou Claerhout?

Roofthooft: In jullie blad vertelde ze dat het geluid van de trombone als een moeder is die je omhelst. Dat is precies wat ze doet. Zij neemt het over wanneer de woorden ontoereikend zijn. Naarmate het levenseinde nadert, moet een mens de hoop bijstellen. Naar beneden. Met haar muziek stelt Nabou de hoop naar boven bij.

Komt je vader kijken?

Roofthooft: Dat lukt niet meer. Hij is 91. Hij is net terug thuis na een beroerte en zes weken ziekenhuis. Hij wil niet naar een home. Hij wil thuisblijven. En samen kaarten. Of samen naar de Schelde gaan. Dat deden we deze zomer. Op het einde van de dag kreeg hij een kleine beroerte. Hij bleef naar het water staren tot het overging. ‘We hebben misschien wat overdreven, hè, papa?’ ‘Bijlange niet’, was zijn antwoord. ‘Ik heb veel bijgeleerd over de geografie terwijl ik naar de brede rivier keek.’ Zo dicht bij de dood zijn en toch nog van het leven proberen te genieten waar het kan, daar wil ik hem als dankbare zoon bij helpen.