Waarom ik (en miljoenen anderen) naar MrBeast blijven kijken

Ze vullen zijn brein met holle prikkels en ze vinden plaats in een fantasiewereld waarin geld geen enkele waarde heeft. Tobias Cobbaert legt uit waarom hij verslaafd is aan het kanaal van MrBeast,
de succesvolste youtuber aller tijden.

Op YouTube klik ik de video Train vs Giant Pit aan. Tijdens de eerste vijf seconden schreeuwt een man in een witte short je toe dat hij een trein ­gekocht heeft, specifiek met de bedoeling om die in een gigantische put te rijden. Amper tien minuten ­later heb ik onder meer gezien hoe hij in een huis honderdduizend vuurwerkpijlen heeft afgestoken, tien straalmotoren aan een auto heeft bevestigd om die over een stel bussen te laten ­vliegen en, uiteraard, hoe hij een trein in een put te pletter heeft laten rijden.

Train vs Giant Pit is een video van MrBeast, echte naam Jimmy ­Donaldson, bijna 26 en de succes­volste youtuber aller tijden – zijn ­kanaal heeft meer dan 250 miljoen abonnees. Ik wist al lang van zijn ­bestaan af, tot nu toe had ik hem een beetje genegeerd, maar na Train vs ­Giant Pit ben ik helemaal verkocht. Voegen zijn groteske video’s iets van waarde aan mijn leven? Niet echt.

En toch kan ik niet stoppen met kijken.

MrBeast liet voor het eerst echt van zich spreken in 2017 met een livestream waarin hij – zonder onder­breking – van 0 tot 100.000 telde, een opdracht die hem zo’n veertig uur kostte (een samenvatting is nog steeds te zien, googel op I Counted to 100,000). Sindsdien heeft hij van dat soort megalomanie zijn handelsmerk gemaakt. De afgelopen weken heb ik onder andere gezien hoe MrBeast ­zeven dagen op een vlot op zee moest overleven, hoe hij de volledige fabriek van Willy Wonka nabouwde – om die doodleuk weg te geven – of hoe hij een hele week in een isoleercel doorbracht en bijna gek werd. Alles voor de ­content.

En MrBeast is niet alleen een masochist, hij is ook een sadist. Zo liet hij een zekere Shawn honderd dagen alleen in een cirkel in een grasveld doorbrengen, met de belofte dat ­Shawn zo 500.000 dollar zou ­winnen. Shawn legt uit dat hij hij ­vader van drie is en dat je maar zo veel ­zomers met je kinderen hebt en dat hij ­hiervoor er eentje onherroepelijk ­op­offert.) ­Challenges als ‘de laatste die zijn hand van de Tesla haalt, krijgt die cadeau’ blijven dagenlang ­duren. Het hele spektakel draait om het ­psychologische uithoudingsvermogen van de deelnemers. Als je dacht dat de deelnemers van De mol het soms zwaar hadden, think again.

De video’s moeten het niet alleen van die epische proporties hebben. Hoe waanzinnig de ideeën ook zijn, ­MrBeast brengt het allemaal alsof het de ­normaalste zaak ter wereld is. Hij ziet er zelf ook helemaal niet als de stinkend rijke CEO van een media-­imperium die hij is, maar als het wat onopvallende sulletje dat in het middel­baar naast je in de klas zat. Naar de groep ­vrienden die hij rond zich heeft ­verzameld, ­verwijst hij steevast als ‘the boys’, en die ­gedragen zich ook als een groep mensen naar wie je zou verwijzen als ‘the boys’. Voor MrBeast en die boys is iemand zeven dagen levend begraven gewoon een leuke activiteit op de speelplaats. Dat is héél raar.

En dan is er nog de manier ­waarop MrBeast met tijd omspringt. Toen Netflix van Squid Game een échte reality­show maakte, zorgde het ervoor dat het alles uit de gigantische productiekosten haalde. Squid Game: The ­Challenge werd een tiendelige reeks met afleveringen van rond de vijftig minuten. Twee jaar eerder had MrBeast Squid Game ook al volledig nagemaakt voor een spelshow waarin je 456.000 dollar kon winnen. Wat dat hem opleverde? Eén (1) video van amper 25 minuten.

Zo gaat het keer op keer. Zichzelf zeven dagen levend begraven is goed voor één video van 18 minuten. Twee vreemden honderd dagen met elkaar opsluiten in een verder lege kamer? Nog geen halfuur. Doordat je de twee langzaam gek ziet worden, besef je dat er een enorm lange periode ­verstreken is, maar als kijkervaring is tijd nog nooit zo’n rekbaar begrip geweest.

MrBeast begrijpt als geen ander dat je in het huidige medialandschap élke seconde voor de aandacht van je kijkers moet vechten. Dat is waarom elke video begint met MrBeast die in je gezicht zit te schreeuwen. Dat is waarom zijn video’s ­voortdurend in beweging zijn en als het ware voorbij­razen. Zelf heb ik ADHD, waardoor mijn brein constant op zoek is naar prikkels, dus ik ben bij dit soort flipper­kastfilmpjes sowieso een ­vogel voor de kat. Maar ook het neuro­typische brein moet toegeven dat het héél makkelijk is om bij MrBeast aan het scherm te blijven kleven.

○○○

Iemand 45 dagen in een supermarkt opsluiten, dertig dagen niet ­proberen te eten, voor de lol, 70.000 ­dollar ­uitgeven aan een stuk pizza met bladgoud… De boys en MrBeast doen alsof het een bezigheid als een ­ander is, goed voor slechts luttele ­minuten beeldmateriaal. Maar allicht het allerbizarste is de manier waarop MrBeast met geld omspringt. Deze man smijt met geldkoffers van 10.000 dollar ­alsof het kwartjes zijn. In ­verschillende video’s trekt hij de straat op om wille­keurige mensen een fortuin te ­schenken. Veel van zijn spelshow­achtige filmpjes ­draaien om prijzenpotten van honderd­duizenden ­dollars, waarbij meer dan een afvaller alsnog een troostprijs van 10.000 ­dollar krijgt. In ­andere ­video’s rijdt hij louter peper­dure auto’s in de prak. Voor de lol.

En ook die materialis­tische waanzin wordt gepresenteerd als de normaalste zaak ter wereld. Wat het, als je ­maandelijks je rekeningen moet ­betalen en er een ­beetje op moet letten dat je niet té veel domme uitgaven doet, absoluut niet is. MrBeast presenteert een soort hyper­kapitalistische koortsdroom. Alsof elke sullige kerel zomaar multi­miljonair kan worden en met geld kan beginnen te smijten voor de views.

In het echte leven vind ik niets storender dan ­rijke mannen die er alles aan doen om je te ­laten weten dat ze rijk zijn. Programma’s waarin zakenmannen je komen vertellen hoe succesvol ze zijn, vind ik doorgaans stront­vervelend. Maar om de een of andere reden komt MrBeast ermee weg. Door de combi­natie van de banale grootschalig­heid, de jolige vibe en de ­verslavende montagestijl ben ik simpelweg te ­gefascineerd om me nog te kunnen opwinden.

Er is één moment dat tekenend is. In een ­video waarin ze vijftig uur lang op ­Antarctica ­moeten overleven, beslissen ­MrBeast en ­enkele boys om een berg te ­beklimmen. MrBeast legt uit dat zij de eerste ­mensen ooit zullen zijn die voet zetten op die top, waardoor zij het recht ­krijgen om de berg een naam te geven. De mogelijkheden zijn eindeloos. Hij had de berg naar zichzelf of naar zijn vriendin kunnen vernoemen, hij had een willekeurige naam kunnen kiezen die cool klinkt… Nee, de keuze viel op ‘Shopify Mountain’, naar het e-commerce­platform dat de bewuste expeditie sponsorde.

MrBeast is zo on­beschaamd over de kapitalistische insteek van zijn stunts dat hij een berg beklom en die vernoemde naar een app die zijn video sponsorde. Daar sta je zo paf van dat je niet eens boos kunt zijn.

En MrBeast heeft me geleerd dat ik lang niet zo immuun ben voor zijn commerciële truken als ik graag zou geloven. Een paar weken geleden zag ik in Gent een winkel reclame ­maken voor Feastables, de chocolade­reep van MrBeast die populair is in de VS maar die ik hier nog niet in de ­rekken had zien liggen. Volledig vrijwillig heb ik 7,50 euro betaald voor 60 gram extreem matige chocolade. En ik heb van elke hap genoten. Je kunt jezelf dan wel wijsmaken dat je die reep voor de grap heb gekocht, als eerbetoon aan de rare video’s die je zo fascineren, het zal MrBeast worst ­wezen hoe oprecht je ­consumptiegedrag is.