Shadows of the Damned: satanische chili
Shadows of the Damned barst van de originele vondsten en details, maar weet die stilistisch en architecturaal nergens tot een coherent geheel uit te balanceren.
Multi ? Electronic Arts GAMEPLAY 6 ? GRAFIEK 7 ? GELUID 8
Achtergrond Toen bekend werd dat Resident Evil-bedenker Shinji Mikami en cultspelauteur Goichi Suda (Killer7, No More Heroes) samen aan Shadows of the Damned werkten, namen de verwachtingen rond de spelproductie plots torenhoge proporties aan. Nu de game eindelijk voltooid is, kraait er amper een haan naar. En dat is vreemd, want ook al lijkt dit op het eerste gezicht een survival horrorspel van dertien in een dozijn, de manieren waarop de personages en hun demonische (schiet)avonturen gepresenteerd worden, zijn vormelijk uniek.
Verhaal
Protagonist van dienst is Garcia Hotspur, een Mexicaanse demonenjager die eruitziet als een kruising tussen een compleet getatoeëerde versie van filmacteur Gael García Bernal, de gemiddelde zanger van een black metalband en een variant op Marvelheld Ghost Rider. De ontvoering van zijn vriendin Paula door demonenleider Fleming vormt meteen de ideale aanzet tot het massaal in de pan hakken van zombieachtig voetvolk, satanische handlangers en listige kolossale gedrochten.
Van de hak op de tak
Garcia’s belangrijkste wapen heet Johnson, een pratende schedel die zichzelf in allerlei vuurwapens, een brandende toorts én zelfs in een motorfiets kan transformeren. De avonturen van het tweetal worden aangevuld met slappe buddyhumor, die zelfs in een lauwe b-film zijn uitwerking zou missen. Verder wordt de groezelige sfeer van de game ook geregeld door puzzels en knuddige 2D-minigames onderbroken.
Verdict
Shadows of the Damned barst van de originele vondsten en details, maar weet die stilistisch en architecturaal nergens tot een coherent geheel uit te balanceren. Het lijkt soms alsof beide spelauteurs simpelweg hun wildste ideeën hebben opgeteld zonder daarbij rekening te houden of ze wel samengaan. Dat geldt zowel voor de vormgeving van de game als voor de manier van spelen. De titel heeft identiteit en karakter in overvloed, maar vindt nergens rust. Ondanks die richting- en besluiteloosheid blijft Shadows of the Damned een interessante mislukking. Zonder twijfel een cultgame in wording.
Dimitri Dewever
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier