AB-huisfotografe Michelle Geerardyn legde vast hoe connectie een controversieel gegeven werd

Begin volgende maand kan u in de AB gaan kijken naar Proche, een expo van huisfotografe Michelle Geerardyn. Drie turbulente jaren lang legde ze het reilen en zeilen van de concertzaal voor, tijdens en na corona vast op de gevoelige plaat.

Ieder nadeel heeft z’n voordeel. Als je een unieke kans krijgt door aangesteld te worden als huisfotografe van de Ancienne Belgique, en vervolgens de volledige concertagenda opgepeuzeld ziet worden door een pandemie, dan voelt dat aanvankelijk als een slag in het gezicht. Het heeft echter geen zin om bij de pakken te blijven zitten, en zo’n rare periode biedt ook veel kansen om unieke beelden te schieten. U hoeft ons niet op ons woord te geloven: begin volgende maand kan u het bewijs met eigen ogen aanschouwen tijdens Proche, de expo van concertfotografe Michelle Geerardyn, waar ze het resultaat van drie ongewone werkjaren presenteert.

Hoe ben je destijds in de concertfotografie gerold?

Michelle Geerardyn: Eigenlijk is dat heel toevallig gebeurd. Ik was beginnen schrijven voor de muziekblog Indiestyle. In diezelfde periode had ik ook net mijn eerste camera gekocht, oorspronkelijk niet echt met een speciaal doel voor ogen. Omdat ik dan toch bezig was met concertrecensies, heb ik dan eens aan Cactuscentrum in Brugge gevraagd of ik ook foto’s mocht nemen. Via Indiestyle raakte ik overal binnen, en na verloop van tijd nam ik mijn camera altijd mee en begon dat mijn hoofdinteresse te worden.

Concertfotografie lijkt me altijd moeilijk, omdat je een dynamisch gebeuren vastlegt in plaats van stilstaande landschappen of poserende mensen.

Geerardyn: Veel mensen zeggen dat, maar voor mij is het net andersom! Om te beginnen heb ik nooit fotografie gestudeerd, concerten zijn altijd mijn comfort zone geweest waar ik alles heb geleerd. Daarnaast vind ik het altijd een beetje ongemakkelijk om mensen te regisseren, dus het is fijn om gewoon optredens vast te leggen. (lacht)

Hoe zou je je visuele stijl omschrijven?

Geerardyn: Er zit altijd een bepaalde eenvoud in mijn beelden. Ik probeer niet om documentairegewijs gewoon letterlijk vast te leggen wat er gebeurd is, maar om een nieuw perspectief te bieden, ook aan de mensen die wel bij het optreden waren. Daarnaast probeer ik ook in de editing met mijn kleurgebruik wat eigenheid in mijn werk te steken, maar het is vooral die soberheid die mijn stijl typeert.

Dat perspectief slaat aan, want sinds eind 2019 ben je huisfotografe van de AB. Hoe blik je terug op die periode?

Geerardyn: Het was, euh, heel turbulent. (lacht) Eerst heeft het een halfjaar geduurd voor ik echt kon geloven dat ik die kans kreeg. Eens het eindelijk doorgedrongen was, kwam corona dan weer voor onzekerheid zorgen. Veel mensen vinden het jammer voor me dat ik net in die periode huisfotografe was, en ergens is dat natuurlijk ook zo, maar langs de andere kant had het ook wel voordelen. Ik heb echt rare shit kunnen fotograferen, beelden die heel belangrijk zullen zijn in de muziekgeschiedenis. En nu is alles weer in z’n plooi aan het vallen. Ik vind het fijn dat ik echt het volledige proces heb meegemaakt: voor, tijdens en na corona. Soms was het heel frustrerend, maar ook heel boeiend om dat van zo dichtbij te zien, om alle veranderende dynamieken te ervaren en om vast te leggen hoe iedereen daarmee omging.

Welke rare shit zal je voor altijd bijblijven?

Geerardyn: Ik denk meteen aan de examens die doorgingen in de AB, echt een heel raar zicht. Verder wil ik ook specifiek de show van Casper Clausen van Efterklang vermelden. Dat was een livestream-achtig concert met een greenscreen. Die gast lag daar in zijn peignoir te performen alsof hij een praatje sloeg met de mensen thuis, maar het decor leek alsof hij lag te picknicken langs een lavastroom. Heel grappig, maar tegelijk bewonderde ik ook hoe mensen hun weg door die periode probeerden te navigeren, en hoe creativiteit daarin soms ongeziene vormen aannam.

Zijn er ook minder vreemde beelden waarvan je blij bent dat je ze hebt kunnen schieten?

Geerardyn: Warpaint is een band die een heel grote invloed op mij heeft gehad. Net voordat ik huisfotografe werd, hadden ze opgetreden in de AB. Ik was dus al aan het balen dat het mij niet ging lukken om hen te fotograferen. Dankzij de pandemie ben ik echter wat langer mogen blijven, waardoor ik hun volgende show nog heb mogen meemaken. Dus bedankt, Corona! (lacht) Ik dacht dat ik ondertussen oud genoeg was om niet meer starstruck te zijn, maar dat geldt blijkbaar niet voor bands die zoveel voor je betekend hebben. Het was zo’n moment waarbij je terugdenkt aan een sociale situatie en denkt: ‘dat was niet mijn beste werk’. Al ben ik vooral heel blij dat ik ze voor mijn lens heb kunnen halen.

Begin volgende maand stel je je werk voor tijdens de expo Proche. Mag ik het een corona-expo noemen?

Geerardyn: Goh, dat is onvermijdelijk een deel van het geheel is geworden, maar het gaat breder dan dat. Al zit de pandemie natuurlijk al vervat in de titel. Ik vond het heel boeiend om te zien hoe controversieel dichtheid en connectie werden tijdens corona. Veel mensen hadden er nood aan en zochten allerlei manieren om dat te bewerkstelligen, terwijl het altijd wel wrang voelde. Dat hield mij wel bezig: zowel het mooie van connectie, als de manier waarop het een problematische zaak werd. Corona heeft de expo mee vorm gegeven, maar is niet de rode draad.

Wat is dan wel de rode draad?

Geerardyn: Goeie vraag. (lacht) Ik ben een vrij chaotisch persoon, dus rode draden zijn niet mijn sterkste punt. Ik denk dat ik het het best kan omschrijven door te zeggen dat die er niet is. Het is vooral een collectie beelden waar ik het meest bij voel, die in mij het meeste emotie opwekken en waar ik het meest trots op ben.

In het kader van Proche worden ook delen van de AB opengesteld die het publiek doorgaans niet ziet.

Geerardyn: Klopt, dat is een ander aspect dat het verhaal van Proche mee vormgeeft. De bezoekers zullen bijvoorbeeld in de backstage of op het podium kunnen wandelen. Ook dat past een beetje bij de dichtheid die ik wou portretteren. De AB voelt soms als een Vlaams eiland in Brussel, en dat wil ik wat doorbreken. Naast mijn foto’s zal er ook werk van drie Brusselse schilders getoond worden, en we gaan ook proberen om opgenomen audio van interviews met Brusselse jongeren te laten horen. Culturele bruggen bouwen binnen Brussel, zeg maar. Het gaat over de positie van de AB binnen de stad, en een deel daarvan is dan mijn werk dat geëtaleerd wordt.

Zo vind ik het wel fijn, want eigenlijk sta ik niet graag in de belangstelling. Ik wilde niet dat het evenement enkel over mij ging en dat het de grote Michelle-show werd van ik die zei: ‘hey, kom allemaal kijken naar mijn mooie foto’s’. (lacht) Al moet ik wel toegeven dat ik er trots op ben, hoor. Het voelt nog altijd onwerkelijk dat ik een expo ga hebben in de fucking AB. Dat ik er een deel van een belangrijk geheel van kan maken, maakt het iets minder ongemakkelijk voor m’n introverte zelf.