Vanaf vannacht slaap ik op het dak
In zijn nieuwe roman serveert de Deense auteur Jens Christian Grøndahl hapklare brokjes vertelplezier.
Zijn beste vriend Alex vindt het maar een gemene streek. Het huwelijk geldt in goede én kwade dagen, je verlaat je man niet wanneer die een terminale diagnose krijgt. Maar de man wrijft over zijn hart: zijn huwelijk met Eva stond al een tijdje op een laag pitje, hij kan niet van haar verwachten dat ze zorg draagt voor een man die ze niet meer liefheeft. Zijn ziekte kan nog jaren aanslepen en hij zal almaar behoeftiger worden – dan wil je toch geen chagrijnige vrouw aan je bed? Nee, hij gunt Eva haar vrijheid, misschien vindt ze nog een leuke minnaar om haar nadagen mee te spenderen.
Wat ga je nu nog doen, vraagt Alex bezorgd. De man durft het nauwelijks luidop te zeggen: een boek schrijven. Ooit studeerde hij filosofie en wilde hij dichter worden, maar een carrière in de reclamewereld bleek net iets beter te betalen. Hoog tijd om die jeugddroom van zolder te halen en net wanneer de riemen papier en vers geslepen potloden klaarliggen, loopt hij Anna tegen het lijf, het vrijgevochten meisje met wie hij in zijn studententijd een kalverliefde beleefde. Het was een stormachtige relatie: hij moest Anna delen met de charismatische kunstenaar Claes Wilder. Het ménage à trois eindigde abrupt toen Wilder op een dag dood werd aangetroffen en Anna met de noorderzon verdween. Nogal verdacht, en perfect voer voor een roman, dus gaat de man gretig in op Anna’s aanbod om eens af te spreken.
Centrale zin : Ze droeg geen jas, al was de herfst al begonnen.
Anna’s leven is er niet minder turbulent op geworden. Haar huidige echtgenoot, de beroemde televisiester Jan Maas, is in een MeToo-storm verzeild geraakt – blijkbaar mag je niet zomaar met dronken stagiaires naar bed gaan. Maas wordt aan de schandpaal genageld en verdwijnt spoorloos. Schrijvers van kwade wil zouden hier een patroon in kunnen ontwaren: belichaamt Anna de femme fatale of is het slechts een ongelukkig toeval?
Show, don’t tell: het is een narratief principe dat door de Deense succesauteur Jens Christian Grøndahl gretig wordt omgekeerd. In plaats van het drama in scènes te gieten, legt Grøndahl de gebeurtenissen in Vanaf vannacht slaap ik op het dak woord voor woord uit. Op zich zou de omkering van de gouden stelregel kunnen werken, maar het resultaat wringt helaas: Grøndahl is een geboren verteller, laat dat duidelijk zijn, maar hij regisseert zijn roman zo strak dat hij de lezer buitenspel zet. Hapklare pagina’s zijn het: nergens hoef je na te denken, nergens is er ruimte voor interpretatie.
Dat levert een dubbele leeservaring op. Enerzijds is het fijn om een vakman aan het werk te zien – knap hoe Grøndahl alle mysteries van een keurige oplossing voorziet –, maar anderzijds laten de verwikkelingen rond Anna je Siberisch koud. Vanaf vannacht slaap ik op het dak doet denken aan een middelmatige Netflix-reeks: boeiend genoeg om te bingen, maar twee weken later ben je het verhaal alweer helemaal vergeten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
