Stel dat William Shakespeare en Caravaggio vrienden waren geweest, hadden ze elkaar dan artistiek beïnvloed? Tomas Lieske schreef er een grandioze historische roman over.
Wie stond model voor de apostelen op Caravaggio’s De dood van de Maagd, een hoogtepunt uit de geschiedenis van de schilderkunst? En wie was die Maria trouwens? Want tegen de traditie in ziet ze er heel werelds uit. Het zijn vragen die Tomas Lieske aanzetten tot het schrijven van de historische roman Wij van de Ripetta. In dat boek, dat zich afspeelt in het jaar 1600, laat Lieske Caravaggio samen met zijn jeugdige compagnon Cecco en de onweerstaanbaar mooie sekswerker Lena een paar bekers wijn achterover slaan in Ca l’Emile, een bar in de Romeinse Ripetta, wanneer een mysterieuze vreemdeling binnenstapt. ‘Will Shaksbird’ menen ze te verstaan wanneer ze hem zijn naam vragen, een acteur en schrijver uit het Engelse Stratford.
Will, die suiker in zijn wijn strooit en het ‘poeder van een droom in een midzomernacht’ noemt, charmeert het gezelschap. Maar hij neemt niet iedereen voor zich in. De katholieke puriteinen die in groepjes de Romeinse straten en pleinen afschuimen hebben het op elke vorm van amusement gemunt. Caravaggio’s realistische schilderijen waarop hij religieuze taferelen verplaatst naar het Rome van zijn tijd vinden ze op het randje, en zo’n buitenlandse klaploper zijn ze al zeker liever kwijt dan rijk. Je vindt zulke strenge lui overal, reageert Will, ook bij ons in Engeland. Alleen blijven ze daar een religieus randfenomeen zonder enige macht, terwijl ze in Italië steeds meer politieke invloed lijken te krijgen. Het is duidelijk dat Lieske in zijn roman, die gelezen kan worden als een pleidooi voor tolerantie en artistieke vrijheid, knipoogt naar vandaag. En wellicht ook naar de toekomst. Want Will mag dan nog zo overtuigd zijn dat het politieke puritanisme in Engeland geen wortel zal schieten, een halve eeuw later zou Lord Protector Oliver Cromwell het tegendeel bewijzen.
Lieske is een te vernuftig schrijver om zijn boek alleen maar aan historische parallellen op te hangen.
Lieske, eerder dit jaar bekroond met de Constantijn Huygens-prijs, hangt zijn boek niet alleen maar aan historische parallellen op. Daar is hij een te vernuftig schrijver voor. Hij steekt er ook passie in, door Lena verliefd te laten worden op Will, wat Caravaggio niet echt leuk vindt. En hij filosofeert over kunst door zijn schilder en schrijver te confronteren met elkaars denken en werken. Over de Bijbelse Salomé een toneelstuk maken is bijvoorbeeld iets heel anders dan haar vatten op een enkel doek. Het is op dat moment dat Wij van de Ripetta echt grandioos wordt, wanneer Lieske in prachtige volzinnen en precieze dialogen de twee mannen elkaars werk laat beïnvloeden. Waarom geen ram toevoegen op dat schilderij van Johannes de Doper, vraagt Will bijvoorbeeld, waarna Caravaggio dat ook doet. Maar hun vriendschap is van korte duur. Dat de Engelsman onder druk van de puriteinen Rome zal moeten verlaten, wordt snel duidelijk. Maar eerst moet er nog een doek worden afgewerkt.
