Op het tempo van de seizoenen groeit ‘De vlaktes’ van Federico Falco uit tot een boeiende roman over verloren liefde en ontkiemende hoop

In De Vlaktes gaat een droevige schrijver op zoek naar zijn innerlijke Wim Lybaert.

Vertwijfeld kijkt de schrijver naar de snijbiet. Meer dan een paar sprietjes zijn het niet, en zelfs die schamele blaadjes worden aangevreten door de mieren. De hele moestuin ligt er belabberd bij: de tuinbonen hangen halfstok, de erwten en de broccoli zijn verdroogde groene hoopjes, en de paprika heeft niet eens moeite gedaan om te groeien. Alleen de Chinese tomatenplant blijft trots rode trosjes afleveren. Maar de jonge schrijver geeft niet op. Onder de Argentijnse zon blijft hij in de kurkdroge aarde spitten en koppig het weinige onkruid wieden.

In de namiddag, wanneer de hitte op de pampa ondraaglijk wordt, neemt hij siësta in de schaduw. Of hij leest boeken van Anne Carson of Olivia Laing. Straks zal hij naar het dorp wandelen: een stuk vlees, rijst en een tuinslang kopen – als het niet regent, moet je zelf je zaaibedden besproeien. Tuinieren is een dagelijkse strijd met de natuurelementen, zo leert hij gaandeweg. De dorpsbewoners kijken het met lede ogen aan. Een stadsjongen die tuinier wil worden, dat is gedoemd te mislukken.

Ook zijn medepachter Luiso schudt het hoofd bij al dat klungelig gehark. Luiso huurt de weides rond de keuterboerderij, waar een paar schapen en een handvol koeien grazen. Verderop woont nog een varkenshouder, maar bij die kerel blijf je best uit de buurt. Hij spoort niet, en hier op de vlaktes gelden andere wetten dan in Buenos Aires.

’s Avonds jaagt de schrijver de kikkers uit zijn badkuip en legt hij zijn vermoeide lijf te week. Hoe hij ook schrobt en boent, onder zijn vingernagels blijft altijd een rouwrandje kleven. Vroeger waren inktvlekken zijn grootste probleem, maar hij schrijft al een tijdje niet meer, niet sinds zijn relatie met Ciro spaak liep. Zeven jaar waren ze samen, maar op een dag vond Ciro het welletjes. De schrijver begrijpt er niets van: waarom heeft zijn lieve vriend hem buitengegooid? Ze hadden het toch prima samen? Waarom wil Ciro het niet uitpraten?

Een jonge intellectueel die de stad de rug toekeert en in de natuur op zoek gaat naar zichzelf: het verhaal is zo oud als Walden. Geen punten voor originaliteit dus, maar de Argentijnse schrijver Federico Falco weet de stadsvlucht wel intrigerend te houden. In De vlaktes pakt hij uit met zijn zinderende stijl, met fonkelende zinnen probeert hij het weerbarstige landschap én zijn liefdesverdriet te temmen.

Tegelijk vertelt hij het verhaal van zijn Italiaanse voorouders, dappere pioniers die op droge grond een nieuw leven opbouwden. Zijdelings raakt Falco ook het thema van de herenliefde aan, in het rurale Argentinië nog steeds niet vanzelfsprekend. Op het tempo van de seizoenen groeit De vlaktes zo uit tot een boeiende roman over verloren liefde en ontkiemende hoop.