In donker weids alom
In zijn sprankelend prozadebuut brengt dichter Seán Hewitt een ode aan een gesneuvelde liefde.
Plaats van afspraak: een kerkhof in Liverpool, iets na middernacht. Zenuwachtig sluipt Seán tussen de graven, op zoek naar een man die hij verder enkel van zijn telefoon kent. Het knekelveld – een gemetselde tunnel, een gotische bidkapel, verzakte zerken en een akelig glinsterende poel – lijkt wel een decor van Tim Burton maar het scenario is X-rated. Achter een tombe ontwaart Seán een gestalte. Een knikje richting de struiken, een paar gefluisterde beleefdheden, nog een snelle sigaret. De ontmoeting wordt bezegeld met ‘het verticaal geluid van een rits’.
Het anonieme vlees schenkt Seán even verlichting, maar al snel dwalen zijn gedachten weer af naar Elias, zijn grote liefde, zijn onstuimige liefde, zijn verloren liefde. Ze leerden elkaar kennen in Colombia, twee jongens, reizend door Latijns-Amerika, op zoek naar avontuur en zichzelf. Eén nacht in een hostel was voldoende om hun levens te verstrengelen en ondanks de geografische barrière – Elias woonde in Göteborg – werden ze minnaars.
Seán verhuisde naar Zweden maar na een poosje kreeg het sprookje een donkere rand. Elias viel ten prooi aan een zware depressie en zijn getormenteerde geest probeerde hem naar de overkant van de Styx te lokken: misschien deed het daar, in het eeuwige donker, minder pijn. Met de hulp van zijn schoonouders probeerde Seán zijn geliefde te verplegen maar het was een ongelijke strijd; ondanks een opname in een psychiatrisch zorgcentrum bleef een moegetergde Elias van de dood dromen. Langzaam scheurden wrede vingers hun liefde aan reepjes. Hun afscheid was hartverscheurend maar onvermijdelijk.
In deze memoires overdenkt de Ierse dichter Seán Hewitt zijn jonge leven. Hij mijmert over zijn katholieke jeugd, zijn worsteling met zijn ontluikende homoseksualiteit, de clandestiene verlangens tijdens zijn schooljaren, de trage bevrijding toen hij aarzelend uit de kast kwam, zijn liefde voor poëzie en de mooie mannen die zijn pad kruisten. Zijn gedachten kronkelen door tijd en ruimte. Met groots gemak verbindt hij een jongerenbedevaart naar Lourdes met de extatische gedichten van de negentiende-eeuwse Gerard Manley Hopkins.
Zijn liefde voor Elias is een bloedende rode draad doorheen zijn overpeinzingen – op elke pagina bedelt het verdriet om aandacht – maar Hewitt ondermijnt de mogelijke meligheid met een sublieme stijl. Zijn meanderende zinnen vervoeren en ontroeren, en maken van In donker weids alom een adembenemende leeservaring. Hoed af ook voor Erwin Mortier, die dit taalpareltje piekfijn vertaalde en van een vernuftig nawoord voorzag. Op vrijdag 29 september gaan beide heren in gesprek in Museum Dr. Guislain.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
