Had hij wel bij Carla moeten blijven? En zit hij echt vast in een parallelle werkelijkheid? Peter Terrins puike nieuwe roman Nog lang geen winter biedt meer vragen dan antwoorden.
‘Je bent veranderd’, krijgt kunstfotograaf Simon van zijn 29-jarige dochter Romy te horen nadat ze samen voor de kust van Capri de as van haar moeder Carla hebben uitgestrooid. En inderdaad, Simon heeft zijn dochter al een hele tijd niet meer gezien, maar misschien is er meer aan de hand. Nu en dan merkt hij dat er iets niet klopt. Tijdens de verstrooiing bijvoorbeeld, toen de as alvorens in zee te verdwijnen kortstondig boven het water bleef hangen, alsof de film was stilgezet. En wat te denken van het geld dat opeens op zijn rekening is verschenen en waarvan hij de herkomst niet kent? Zoals wel vaker bij het lezen van Peter Terrin word je al na een paar pagina’s in Nog lang geen winter overvallen door een sluipend gevoel van onwennigheid en dissonantie. Wat is hier aan de hand?
Simon krijgt al gauw een antwoord op die vraag, al vindt hij het aanvankelijk moeilijk om het serieus te nemen. Het geld komt van een verzekeringsmaatschappij. Hij is het slachtoffer geworden van een mislukt experiment. Hij zou een paar weken een parallel leven leiden om daarna terug te keren naar zijn werkelijke bestaan, alleen zit hij vast en kan hij niet meer terug. Waar is het fout gelopen, wil Simon weten, wanneer zijn werkelijkheid en herinnering uit elkaar gegaan?
We kiezen voor een partner, een kind of een carrière en pas veel later zien we in dat het ook anders had gekund.
Ook al speelt Nog lang geen winter zich af in een alternatieve wereld getekend door een opgedreven spanning tussen China en het Westen en cirkelt er zelfs een verlaten Global Space Station rond de aarde, toch hoef je geen sf te verwachten. Nee, het onderwerp van Terrin is de menselijke geest, en meer specifiek onze neiging om ons af te vragen waar het is misgegaan. We kiezen voor een partner, een kind of een carrière en pas veel later zien we in dat het anders had gekund. Dat is wat ook Simon zich realiseert. Hij was immers pas achttien toen hij de twintig jaar oudere Carla ontmoette en zij al snel zwanger bleek. Dat kind is niet van jou, bezweerde zijn moeder hem, ga je je leven vergooien voor dat van een ander? En inderdaad, Romy, door zuurstofgebrek bij de geboorte gehandicapt, bleek lange tijd een gewelddadige feeks, net zoals het vorige lief van Carla. Had hij een andere beslissing moeten nemen?
Superstilist Terrin is niet alleen in staat een perfecte zin of paragraaf te construeren, afgemeten en beheerst, als geen ander toont hij ook dat een goed verhaal op suggestie berust. Net zoals Simon is hij een kunstfotograaf, en dat hij een dochter heeft die op haar vierde getroffen werd door een herseninfarct weten we uit Post mortem. Zit er iets autobiografisch in dit boek? Ja en nee, zoals in iedere roman wellicht, maar nergens krijg je uitsluitsel en veel vragen blijven onbeantwoord. Alsof ze bestonden uit as die boven de golven blijft zweven.
