Nieuwe thriller van Lawrence Osborne: nul voor spanning, tien voor Thaise reistips

Oplichters worden opgelicht: altijd een strak uitgangspunt voor een thriller, maar Lawrence Osborne heeft te veel oog voor het decor en vergeet de essentie, namelijk spanning.

Sarah Mullins kan niet meer terug. Als ze eenmaal geland is in Bangkok, moet ze New York voor eeuwig achter zich laten. In haar bagage: 300.000 dollar cash, het resultaat van een sterk staaltje schriftvervalsing. Ze neemt haar intrek in Het Koninkrijk, een glazen woontoren die vooral bevolkt wordt door expats, hun bedienden en een paar bijgelovige Thai. Veel meubels heeft ze vooralsnog niet, maar zolang de airco werkt, is ze tevreden. Zo dicht bij de evenaar kan het broeierig heet worden, ook figuurlijk trouwens: in de straten van Bangkok dreigen onlusten.

Vrienden heeft ze niet nodig maar ze kan haar nieuwsgierige buren niet eeuwig buiten houden. Dat zou haar verdacht maken in een luxewereldje waar alle westerlingen samenklitten. Dus aanvaardt ze een uitnodiging voor een meisjesavond – poker, sterke drank, marihuana en achterklap. Zitten mee aan de kaarttafel: chef-kok Ximena, manager Nat en de mysterieuze Mali, die blijkbaar met volle teugen van het jetsetleventje geniet. Omdat ze de waarheid niet kan vertellen, verzint Sarah een vaag alter ego en spint ze een web van leugens. Wat ze niet beseft: iedereen aan de tafel heeft een façade hoog te houden en haar gehaaide tegenspeelsters mogen dan een en al glimlach zijn, ze draaien hun hand niet om voor wat corruptie en oplichterij.

Evenmin als voor moord, zo zal blijken. Een ongelukje, volgens de dader in kwestie, en Sarah is zo naïef om haar nieuwe vriendin te helpen. Wat bewijsmateriaal verdonkeremanen en staalhard liegen tegen medebewoners, daar zijn vrienden voor, toch?

Natuurlijk loopt het fout voor Sarah. Haar schepper, de Britse auteur Lawrence Osborne, geniet zichtbaar van de ondergang van zijn protagoniste, en met hem de lezer. Dat is evenwel geen compliment: Sarah was gewoon een rotvervelend personage dat krakkemikkig opgebouwd was en rondslenterde in een saaie thriller. Als ze van het toneel verdwijnt, slaak je een opgeluchte zucht.

Op de achterflap wordt Osborne ‘de erfgenaam van Graham Greene’ genoemd, maar daarvoor mangelt het hem aan de panache van zijn voorganger. Greene wist uit een doordeweeks spionnenverhaal een boeiende roman te puren, doorweven met humor en maatschappijkritiek. Osborne raakt niet verder dan het overschrijven van een Thaise reisgids – hij woont in Bangkok en etaleert overvloedig zijn kennis van de lokale scene. Dat vloekt evenwel met de onwetende Sarah: hoe zou zij als nieuweling weten welke geheime tentjes je moet bezoeken en hoe de politieke situatie in Thailand in elkaar zit? Nul voor spanning, tien voor Thaise reistips.