In Black-out van P.F. Thomése leidt een auto-ongeluk tot vragen over schuld, boete en rechtvaardigheid.
‘Nergens wordt er intenser geleefd dan in huizen waar kinderen wonen’, schrijft P.F. Thomése in zijn nieuwe roman Black-out. Het huis in kwestie is dat van Grace Rainville, die door toedoen van haar vierjarige dochtertje Norah de chaos ziet toenemen en daar dolgelukkig van wordt. Want Norah is weer bij haar, ook al leek het er even op dat haar ex Dave hun dochtertje nooit meer zou laten gaan.
De reden daarvoor is het ongeval dat Grace veroorzaakte in het poepchique Blankendaal, waar je over de zakenlui en de advocaten struikelt en de kinderopvang Le Bonheur des Enfants heet. Grace was op weg naar Dave, met haar dochtertje op de achterbank, toen ze achter het stuur van zijn zware SUV opeens een appelflauwte kreeg en pardoes door een houten afsluiting de tuin in reed waar een verjaardagsfeestje aan de gang was. De jarige Pippa kwam onder het wiel van de SUV terecht, wat Thomése verleidt tot een bijzonder plastische en ironische beschrijving van het tafereel die hij beëindigt met ‘nee, zo hoorde een kind van bijna zes er niet uit te zien’. Weet je wat, fluistert de advocaat die Dave benadert om zijn ex te verdedigen, als ze schuldig wordt bevonden, verdwijnt ze achter de tralies en dan krijg jij het hoederecht over Norah.
‘Zelfs in Shakespeares Hamlet zitten grappen.’
In een tweede verhaallijn focust Thomése op de ouders van de dode Pippa, hoe haar vader Mark een rouwkoets getrokken door witte paarden bestelt, hoe alles met drones gefilmd wordt en uitgezonden op de lokale tv en hoe zijn vrouw Tessel in feite alleen maar in stilte wil rouwen. Alleen haar zus Stéphanie weet haar te troosten, niet door op haar in te praten zoals Mark doet, maar door een arm om haar schouder te leggen. Dat Tessel niet geïnteresseerd is in het indienen van een reusachtige schadeclaim aan het adres van Grace, maar na een tijd zelfs begint mee te leven met haar, gaat helemaal zijn petje te boven. Het is trouwens om dit gevoel dat het Thomése, die in 2003 het bloedmooie Schaduwkind schreef over de dood van zijn zes weken oude dochtertje Isa, uiteindelijk ook te doen is: de machteloosheid en de stilte die je ervaart omdat er geen woorden voor je verdriet zijn.
Thomése is een vakman die als geen ander een scène in elkaar kan zetten en weet dat literatuur bezwijkt onder een teveel aan tragiek. Zelfs in Shakespeares Hamlet zitten er grappen. De wijze waarop hij Maudy en haar man Herbert, de bezielers van de actiegroep Bezorgde Blankendalers, portretteert als racistische egotrippers is bijvoorbeeld grandioos. En toch is Black-out geen volmaakte roman, daarvoor verdiept Thomése zich te lang in de psychologie van Tessel en Grace, met een serieuze dip in het midden van het boek als gevolg, en slaat hij te veel wijdlopige zijpaden in. Maar in de beperking toont zich de meester, zoals Goethe al wist.
