I kill giants: Verdienstelijke strip

In ‘I kill giants’ probeert een fantasierijke tiener om te gaan met de kanker van haar moeder.

Barbara is een bijzondere tiener. Rotsvast ervan overtuigd dat ze de wereld tegen verwoestende reuzen moet beschermen, lijkt het alsof ze haar hobby ‘rollenspelen’ te ver doordrijft en de realiteit daardoor niet meer helder kan zien. Op school wordt ze gepest en intussen duwt ze zelfs goedmenende vriendinnetjes en zussen weg. Gaandeweg blijkt dat er meer aan de hand is. Barbara’s helse strijd tegen ingebeelde vijanden is immers een manier om de slepende ziekte van haar moeder te verdringen.

Superheldenscenarist Joe Kelly laat je het verhaal beleven door de ogen van het meisje zelf, waardoor haar aanvaardingsproces heel visueel en tastbaar wordt. De waarlijk internationale tekenaar JM Ken Niimura – die pendelt tussen Madrid, Montréal en Tokio – vermengt op zijn beurt de striptradities van verschillende continenten tot een leeservaring die het midden houdt tussen een manga en een Amerikaanse graphic novel. Behalve in de ontegensprekelijke dynamiek van de actiescènes openbaart zijn talent zich ook in kleine visuele vondsten.

Hoewel Kelly de volledige verantwoordelijkheid had over het verhaal, heeft Niimura zich I kill giants helemaal toegeëigend door zijn aandacht voor grafische details en design. I kill giants bezit een emotionele diepte die je niet verwacht van de schrijver van X-men en Daredevil, maar steunt deels wel op de overweldigende strijd met het kwaad die bij zulke superhelden hoogtij viert. Het boek past in een hele reeks Amerikaanse strips over jongeren met psychologische of emotionele problemen, zoals Verzwelg me van Nate Powell of Skim van de nichten Tamaki. Wat ons betreft spelen Niimura en Kelly niet in dezelfde categorie, maar I kill giants blijft verdienstelijk.

Gert Meesters