Het boek waar Saartje Vandendriessche als kind in zwolg: ‘Het ligt nog steeds op mijn meisjeskamer’
Naar haar nieuwste boek te oordelen zit Saartje Vandendriessche continu vol energie. Zelfs praten over haar favoriete boek, Geen meiden aan boord van Johan Ballegeer, geeft haar extra jus.
O, jubelt Saartje Vandendriessche wanneer ik zeg dat ik haar koesterboek in mijn jonge jaren ook gelezen heb. ‘Er zijn zo weinig mensen die Geen meiden aan boord! hebben gelezen. Het is nochtans bekroond en ik heb het zeker tien keer gelezen. Wat zeg ik? Verslonden!
‘Vooral het dappere hoofdpersonage sprak me mateloos aan. Het gaat over een meisje, Marianne, dat na de dood van haar vader noodgedwongen de kostwinner van het gezin wordt – haar moeder is niet goed ter been en haar broertjes zijn te jong om te werken. Eerst probeert ze het als stroper, maar wanneer ze ternauwernood ontsnapt aan de jachtopzichter, besluit ze als matroos in te schepen op een IJslandvaarder. Daarvoor moet ze zich wel verkleden als jongen, want vrouwen aan boord, dat bracht in die tijd ongeluk.
‘Dat is op zich al spannend, want wie weet wat er zal gebeuren wanneer ze ontdekt wordt, maar het is ook een bijzonder avontuurlijk boek omdat zo’n IJslandvaart niet zonder risico is. Toch kan Marianne haar mannetje staan – een hatelijke uitdrukking eigenlijk – en ze redt het schip een paar keer uit heikele situaties. En het slot is echt romantisch: Marianne moet haar ware identiteit prijsgeven, maar kan rekenen op de genade van de kapitein, niet toevallig een jonge kerel op wie ze een oogje heeft.
‘Feministisch? Die term zou ik er niet opplakken.’
‘Voor het jonge meisje dat ik was, was dat echt zwelgen. Toch is de daadkracht van Marianne voor mij belangrijker dan het amoureuze einde: ze heeft – letterlijk – de touwtjes in handen. Ze is geen trutje dat met poppen speelt of van mooie jurkjes droomt. Nee, ondernemen, doen!’
‘Feministisch? Die term zou ik er niet opplakken. Fijn dat de auteur een krachtig vrouwelijk personage neerzet, maar ik denk niet dat er een emancipatoire drijfveer achter het verhaal zit.
‘Van Ballegeer heb ik toen nog één boek gelezen, maar dat was een grote ontgoocheling. Dat gebeurt nog: Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini heeft me weggeblazen, maar zijn andere boeken vond ik bagger.
‘Ik heb wel even moeten zoeken naar mijn exemplaar. In al mijn boekenkasten gezocht, maar het was nergens te vinden. En toen besefte ik het: dat boek ligt nog op mijn meisjeskamer, bij mijn ouders. Van die kamer is niets meer over behalve een boekenplankje met daarop, jawel, mijn stukgelezen exemplaar van Geen meiden aan boord! De pagina’s zijn echt vergeeld, stokoud is dat boek.
‘Ik weet niet meer waar ik het vandaan heb. Hoe dan ook niet van de bibliotheek, want er staat geen stempel in. Waarschijnlijk heeft iemand me het geleend en heb ik het nooit meer teruggegeven. Zonder spijt hoor, dit is mijn lijfboek geworden.’
Altijd energie
Saartje Vandendriessche, Borgerhoff & Lamberigts, 150 blz., 22,95 euro
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier