In ‘Yellowface’ spendeert Rebecca Kuang tientallen pagina’s aan gevoeligheden en vergeet ze het plot

Fantasyschrijfster Rebecca Kuang verbrandt zich in haar eerste literaire roman aan de koekenpan.

Dood door pannenkoek: een lullige ­manier om aan je ­einde te komen, zeker als je op het punt staat een literaire grootheid te ­worden. Op haar 27^e heeft Athena Liu al drie bestsellers op haar naam staan, de prijzen­kast is al stevig gevuld en ze heeft net een deal met Netflix ­beklonken. De toekomst lacht haar toe. Tot ze dus halfdronken beslist om flensjes te ­bakken. Enkele minuten later ligt ze op de vloer naar adem te happen. Een klodder beslag in het verkeerde keelgat is voldoende om haar vlam te doven.

Gelukkig sterft ze niet ­alleen. Haar trouwe vriendin en collega-­auteur Juniper ­Hayward is ­getuige van haar laatste ­momenten. ­Jammer dat Juniper de heimlich­greep niet kent en jammer dat het zo lang duurt om de noodcentrale te ­bellen. Jammer ook van dat ­laatste manus­cript dat zo aanlokkelijk op Athena’s bureau ligt te blinken – The Last Front heet het. Wie zal het afwerken? Zo’n halfbakken work in progress, dat kan toch niet je nalatenschap zijn?

Een paar maanden later ligt The Last Front, een roman over ­Chinese ­arbeiders die tijdens WO I aan het Euro­pese front terechtkomen, toch in de rekken. Zij het met als ­auteur ­Juniper Song (Song is Haywards ­tweede voornaam, een vinding van haar hippiemoeder). Voor je woorden als ‘plagiaat’ en ‘dievegge’ in de mond neemt: Juniper heeft wel heel hard moeten schaven aan Athena’s laatste schrijfsel. Zonder haar talent was The Last Front een misbaksel gebleven, en aangezien niemand van Athena’s ­manuscript afwist, kan het geen kwaad dat ze beloond wordt voor al dat harde redactiewerk, toch?

The Last Front groeit natuurlijk uit tot een bestseller en even kan Juniper genieten van de roem. Tot de eerste plagiaatbeschuldi­gingen beginnen rond te zoemen. Wist iemand van Athena’s ­geheime manuscript? En was haar dood wel een ongeluk?

Spannend. Of dat is toch de ­bedoeling van de Amerikaanse ­Rebecca F. Kuang, die haar sporen al verdiende in het fantasygenre en met Yellowface haar eerste literaire roman publiceert.

Recent werd Kuang nog het slachtoffer van een lafhartige jury die haar boek Babel niet nomi­neerde voor een Hugo Award, allicht om gastland China niet voor het hoofd te ­stoten – Kuangs vader was ­aanwezig bij de protesten op het Tianmanplein. Die Chinese gevoelig­heid komt ook ruimschoots aan bod in Yellowface, net als zowat ­élke gevoeligheid. ­Kuang spendeert ­tientallen ­pagina’s aan woke­discussies en Twitter­relletjes, en ­verliest zo haar plot uit het oog. Dat ­probeert ze krampachtig op te ­lossen door tal van deus ex machina’s: O ja, had ik je niet verteld dat Juniper ook kladjes had gestolen, en wist je dat Athena een toxisch ex-vriendje had? Bovendien zakt haar spookverhaal (o ja, Athena is misschien toch niet dood) als een pudding in elkaar. Yellowface heeft veel weg van die legendarische eerste pannenkoek: hij mislukt altijd.