Fire and Rain: Onderhoudend lunchpauzeboek
Schuilt er echt een ‘verloren verhaal’ in het rockjaar 1970? Welneen. Maar toch zal u het zich gewillig laten vertellen.
Fire and Rain – The Beatles, Simon & Garfunkel, James Taylor, CSNY And The Lost Story Of 1970 **
David Browne
Da Capo, 369 blz., € 17.
Een goed plan. Je bakent twaalf lang vervlogen maanden in de rijkelijke rockhistorie af, en daarin volg je een stuk of wat kleppers van artiesten in het kanteljaar van hun bestaan. Uiteraard projecteer je hun strubbelingen en successen, hun ruzies en roezen tegen de verschuivende tijdsgeest. Zo vat je het grote plaatje én hun kleine kantjes in één vlotjes te verhapstukken bundel. Handig, op zijn minst, als je de tijd ontbeert om vier aparte biografieën te doorploegen.
Auteur David Browne koos voor 1970, omdat ‘hemelsmooi gezongen muziek toen hand in hand liep met helledonkere dagen in een ontspoorde wereld’. Wolliger wordt het gelukkig niet. Een jaar van puin ruimen was het in elk geval. Amerikanen lazen over anti-Vietnamdemonstraties met dodelijke afloop – zie: de vier door het leger neergekogelde studenten op Kent State University in Ohio. Ze leerden leven met aanslagen door radicale binnenlandse bewegingen. Zo waren er die twee dagen in maart waarop alleen al de stad New York zeshonderd bommeldingen binnenkreeg. De ontplofte zuurstoftank van de Apollo 13-ruimtecapsule strooide dan nog eens defaitisme over de dromende natie. En organisatoren van rockfestivals zagen hun omheiningen door niet-betalende meutes vertrappeld.
Op muzikaal vlak was 1970 het jaar waarin de Beatles splitten, en Paul Simon nog nauwelijks met zijn zingende jeugdvriend Art Garfunkel, die het gefrustreerd op een acteren had gezet, door één deur kon. Crosby, Stills, Nash & Young voelden zich dankzij hun plaat Déjà Vu tot rockaristocraten gebombardeerd, een rol waarin ze zich al snuivend, drinkend, vechtend en huilend wentelden. De opmars van James Taylor kondigde dan weer een kentering aan: de in zichzelf gekeerde singer-songwriter die zijn hoofd niet met een bloemen- maar met een doornenkrans tooide, en in zijn songs kond deed van drugsverslavingen en psychiatrische behandelingen.
Browne schrijft heel gedetailleerd en lezenswaardig, en is een kei in het opbouwen van spanning. Toch blijft van de zogezegd fascinerende banden tussen de vier steunpilaren van het boek maar weinig hangen. Jammer ook dat de auteur zijn werk volkomen geruisloos laat uitbollen – vanzelfsprekend in december – zonder er een steekhoudende conclusie aan te breien. Nochtans: de allereerste generatie pop- en rockmuzikanten was zijn onschuld kwijtgespeeld; een tweede, veel meer ambitieuze en geslepen lichting stond tegen de poort te bonken.
Onderhoudend lunchpauzeboek, dit Fire And Rain, ook al zat er meer in.
Kurt Blondeel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier