‘De moordenaar van Lucky Luke’: een geslaagde hommage

De zeventigste verjaardag van Lucky Luke wordt gevierd met de dood van de lonesome cowboy.

In De moordenaar van Lucky Luke mag Matthieu Bonhomme, de man achter de sterke kinderserie Esteban, volledig zijn eigen gang gaan met de cowboy in onze nationale driekleur. Dat soort herinterpretaties is in de mode, denk maar aan de reeksen Robbedoes, Stomp, Amoras en J.Rom. In het universum van Lucky Luke is die andere blik op de held zonder meer een hoopvol teken, want de albums die de huidige tekenaar van de serie Achdé sinds de dood van Morris vijftien jaar geleden mocht maken, deden de reeks oneer aan.

Bonhomme opent zijn strip met een schokeffect, want al op de eerste pagina sterft Lucky Luke in een duel. Dat laat meteen zien dat Bonhommes versie niet in de kolderieke parodiesfeer zit die Morris zo virtuoos beheerste. In deze versie kunnen mensen sterven, ook de helden van het verhaal. De Daltons zijn in geen velden of wegen te bekennen, maar zoals wel vaker in een Lucky Luke-album maken wel andere legendes uit de Far West hun opwachting. In een mijnwerkersstadje, dat Bonhomme met een knipoog naar zijn Franse nationaliteit Froggy Town heeft genoemd, is de postkoets overvallen die gedolven goudklompjes vervoerde. Een getuige beschuldigt indianen, maar daar trapt Lucky Luke uiteraard niet in.

Ondanks de overbekende beginsituatie zie je de ontknoping niet helemaal aankomen, wat in dit genre met heel veel clichémotieven een prestatie is. Door het hele boek heen knipoogt Bonhomme naar de lange geschiedenis van de stripheld die hij even onder zijn hoede heeft. De overgang van sigaret naar grassprietje in de mondhoek van Lucky Luke wordt in het begin van het album gebruikt als running joke. Hier rookt Luke nog lustig, maar de tabak is uitverkocht en zijn talrijke pogingen om aan een sigaret te raken, mislukken één voor één. Daar blijft het niet bij, want in De moordenaar van Lucky Luke speelt zijn tabaksverslaving een cruciale rol en vindt de Lucky Luke-fan eindelijk een mooie emotionele verklaring waarom Luke ooit stopte met roken.

Grafisch vermengt Bonhomme zijn eigen vlotte lijnvoering met enkele tics van Morris, zoals de onrealistische inkleuring in felle vlakken, die vooral de leesbaarheid van de verhalen bevordert. De moordenaar van Lucky Luke is kortom een geslaagde hommage. Ook al verklaart Matthieu Bonhomme de held dood, hij is al lang niet meer zo springlevend geweest.

Gert Meesters