Na een wel heel opmerkelijk cultureel voorjaar, maakt Knack Focus de voorlopige balans op. Vandaag: de beste strips van 2020 tot nu toe.
10. Maankanaal (Fred)
Een machtige tv-baas, met onafscheidelijke sigaar, krijgt plotseling te kampen met dalende kijkcijfers. Een grote ramp, want de reclame-inkomsten komen zo in het gedrang. Het zijn niet de concurrerende tv-zenders die hem kijkers kosten, wel een bedlegerige meteropnemer die luistert naar de verhalen die de maan hem elke nacht vertelt. Hij vertelt ze daarna gratis verder, wat de tv-baas onvoorstelbaar vindt. Deze satire van Fred, de auteur van het poëtische Philemon, haalt in een sprookjesachtige sfeer uit naar het ongeïnspireerde gebruik van televisie.
9. Posthumus (Jeroen Janssen & Pieter van Oudheusden)
Componist Franz Schubert stierf in 1828 op amper 31-jarige leeftijd. In Posthumus bent u getuige van zijn laatste dagen. Door zijn koortsdromen – historici zijn het niet eens over Schuberts doodsoorzaak, mogelijk was dat syfilis – krijgen belangrijke gebeurtenissen uit zijn leven een surreële twist. Elk hoofdstukje draagt de titel van een van zijn muziekstukken en vaak is het moeilijk om de grens te bepalen tussen Schuberts leven, zijn werk en de romantische fantasie van de auteurs. Een echte kunstenaarsbiografie is Posthumus dus niet, wel een ode aan de man en zijn muziek.
8. Madame Catherine (Maarten Vande Wiele)
Madame Catherine leeft teruggetrokken in een groot landhuis aan de oever van de Seine. Ze slaapt er slecht en wordt verteerd door de obsessie met een onzichtbare aanwezige. Stripauteur Vande Wiele baseerde zich voor Madame Catherine op de beroemde griezelnovelle De Horla van de Franse negentiende-eeuwse schrijver Guy de Maupassant. Waar die laatste nogal uitleggerig documentatie over vampiers in Brazilië opstapelt, vertrouwt Vande Wiele op de kracht van de suggestie. De strip is voor Vande Wieles doen sober vormgegeven in sfeervolle potloodtekeningen die tegelijk recht doen aan de duistere sfeer van het verhaal en aan het stijlvolle milieu van Catherine. Een adaptatie met klasse.
7. Man & Kerel als stripfiguren (Stefan van Dinther)
Man en Kerel zijn een soort Laurel en Hardy. De ene is lang en smal, de andere kort en rond. Hoeft het te verbazen dat ze vooral korte, komische avonturen beleven? Toch is Man & Kerel als stripfiguren geen klassieke moppentapperij. De meeste stripjes uit deze bundel knipogen naar het medium waarin ze verteld zijn. Man en Kerel krijgen de opdracht om zich als stripfiguren te gedragen. Prompt testen ze gedachteballons (die voorbij waaien), bewegingslijntjes (waarover ze struikelen) en typische stripgenres als slapstickhumor, western, detectives. Al blijft het duo nog liever zitten voor een bakje koffie.
6. Ongedierte (Piero Macola)
Zoals de nazipropaganda in de jaren dertig van de vorige eeuw, associeert de Italiaanse auteur Piero Macola ongewenste medemensen met ratten. Alleen wil hij door die parallel net sympathie opwekken voor de minder fortuinlijke burger én machtsmisbruik aanklagen. Zijn hoofdpersonage Bruno is een Italiaan met een trauma uit zijn kindertijd, toen hij ratten moest verdelgen in de jachthaven. Bruno’s verhaal staat tegenover de precaire situatie van de Moldavische Anton, in het zwart tewerkgesteld in dezelfde buurt.
5. Drieman (Wide Vercnocke)
Ferdinand Vercnocke, advocaat en dichter, werd na de Tweede Wereldoorlog veroordeeld omdat hij teksten had gepend voor ‘de meeste collaborerende publicaties’, aldus kleinzoon en stripauteur Wide Vercnocke. Toch is zijn Drieman een historische strip noch een klassieke familiegeschiedenis geworden. In geen enkel ander boek over collaboratie zie je een hoofdstuk lang iemand onder handen genomen worden door de kapper. Maar voor Vercnocke behoort een kappersschaar tot de basisinstrumenten om een verhaal te vertellen over de gevaren van identitair denken en de erfenis van het collaboratieverleden in hedendaags Vlaanderen.
4. Department of Mind-Blowing Theories (Tom Gauld)
Stripauteur Tom Gauld maakte de cartoons en korte stripjes in Department of Mind-Blowing Theories in opdracht van het magazine New Scientist. Niet zelden is communicatie over wetenschap aan leken een vruchtbare bron voor zijn grappen. In het boek laat je computer je weten dat hij nu deel is van een netwerk dat de wereld overneemt, kun je het kloonpakket Clöne kopen in Ikea en spreken zeedieren vierhonderd miljoen jaar voor Christus schande over de nieuwe generatie die doet alsof poten een verbetering zijn.
3. The Swamp (Yoshiharu Tsuge)
In Japan is Yoshiharu Tsuge al meer dan vijftig jaar een legende. In het alternatieve striptijdschrift Garo uit de jaren zestig ontwikkelde hij mee de manga voor volwassenen. Pas nu, op zijn 82e, is een deel van zijn melancholische korte verhalen uit Garo in het Engels beschikbaar. De avontuurlijke verhalen in The Swamp zijn onderhoudend, maar Tsuges sterkte ligt bij het intiemere werk. Zoals in het titelverhaal, waar een reiziger overnacht bij een raadselachtige vrouw die een wurgslang als huisdier houdt.
2. Daedalus 1 (Charles Burns)
De cover van Daedalus mag dan een liefdevolle hommage aan Mary Jane – het liefje van Spider-Man – zijn, auteur Charles Burns verwijst vooral naar de invloed van horror- en sciencefictionfilms op zijn verbeelding. Zo wordt de eerste helft van dit eerste boek verteld door Brian, een vreemde jongeman die tijdens feestjes in de keuken zit te tekenen of met een vriend horrorfilms bedenkt. Brian ontmoet de nogal nuchtere Laurie en nodigt haar uit om samen naar de cultfilm Invasion of the Body Snatchers te gaan kijken. Nogal bizar voor een eerste afspraakje, iets minder voor een boek van Burns.
1. Familiar Face (Michael Deforge)
In de wereld die Canadees Michael Deforge heeft bedacht in Familiar Face krijgen niet alleen computerprogramma’s automatische updates, maar ook gebouwen, stadsplannen én mensen. Dat betekent niet dat iedereen er steeds aantrekkelijker gaat uitzien – menselijke figuren zijn herleid tot bizarre, eenvoudige vormen in felle kleuren. Op een nacht, tijdens de update van hun woning, verdwijnt de vriendin van het vrouwelijke hoofdpersonage. Is ze bij het ondergronds verzet gegaan of heeft ze gewoon haar relatie de rug toegekeerd? Familiar Face is een ontregelende leeservaring, een visueel alternatief voor het werk van schrijvers als Orwell of Kafka.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier