2016 volgens Marnix Peeters: ‘Het enige wat ik te doen heb, is kraanvogels observeren’

© Michiel Leen

Creatief Vlaanderen maakt de balans op van het voorbije jaar. Auteur, journalist en vogelvriend Marnix Peeters treffen we via Skype, vanuit zijn nieuwe heimat Burg-Reuland.

MARNIX PEETERS: Wacht, ik zet even een deur open, dan is de verbinding beter. Je lacht, maar bijvoorbeeld gsm-ontvangst is in dit deel van de Oostkantons windafhankelijk.

Dat je er nog in slaagt een normaal leven te leiden.

PEETERS: Misschien wel normaal, maar toch opvallend cultuurloos. (lacht) Dit jaar heb ik welgeteld één concert gezien, de finale van de Rock Rally. Alleen maar omdat mijn neef Sander Peeters meespeelde, en met Whispering Sons nog won ook. Heel goed gedaan, maar toch ook raar dat iemand van drieëntwintig bezig is met die donkere new wave die ik zelf nog in de jaren tachtig heb meegemaakt. Zelf zit ik tegenwoordig weer in de oude blues. Ik heb Stevie Ray Vaughan geresearcht, en Jeffrey Lee Pierce, met het oog op een personage.

Dat maakt een mens benieuwd.

PEETERS: Binnenkort komt er bij De Carbolineum Pers een bibliofiele uitgave van mij uit. Het boek heet Der Potwall, ‘De potvis’, en is door mij – in het Nederlands, voor alle duidelijkheid – geschreven én geïllustreerd. De uitgever, een man die zijn boekjes nog eigenhandig letter per letter in lood zet, heeft me aangemoedigd het te proberen. Zo heb ik een maand lang elke avond vier uur getekend, tot ik vond dat het ergens op leek. De belevenis van het jaar voor mij. Boeiend hoe je leven nog dat soort van openingen kent.

Terug naar je kluizenaarschap. Leg je, nu de duisternis elke avond terreinwinst boekt, een voorraad boeken en dvd’s aan?

PEETERS: Qua boeken ligt hier inderdaad een stapel van een halve meter op mij te wachten. Maar wat ik van dit jaar al zeker meeneem, is Waar is de taart?, een kinderprentenboek van Thé Tjong-Khing. Als kinderboeken goed zijn, zijn ze meestal ontzéttend goed. Ik heb het al zeker twaalf keer gelezen. De taart van meneer en mevrouw Hond is gestolen, en in elke prent komt een nieuwe verhaallijn tot ontwikkeling. Ik snap soms niet hoe kinderen dat allemaal kunnen behappen. Maar je kunt altijd terugbladeren en plots merken: hé, waar is het elfde eendje gebleven? (lacht)

Heeft de buis je iets geboden?

PEETERS: Ja, want ik heb eindelijk Netflix ontdekt. Tegenwoordig zit ik in The Crown, een heel mooie historische reeks. Verder heb ik al vaak gestoeft met Stranger Things en The Get Down. Ook met Narcos, een wat vreemde mengeling van documentaire en fictie geïnjecteerd met echte beelden van Pablo Escobar, de bekende Colombiaanse drugsbaron, die daarnaast ook door een acteur wordt gespeeld. Straf dat ze zoiets tot een goed einde hebben gebracht.

Bedankt, en geniet nog van je dag.

PEETERS: Geen dank. Het enige wat ik te doen heb, is kraanvogels observeren. Uitgerekend vandaag is kraanvogeldag: ze zijn enkele dagen geleden beginnen te emigreren, en die groepen worden alsmaar groter. Ik heb er al zeker tweeduizend zien overvliegen. Ze maken de vogelliefhebber in mij tegelijk gek van vreugde en verdriet: die reusachtige formaties zijn zó indrukwekkend en fascinerend. Foto’s op Facebook straks! (lacht)

Kurt Blondeel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content