Hij was de grootste stokebrand van het baldadige Odd Future-collectief, tot ma hem naar de kostschool verbande. Nu is Earl Sweatshirt terug, en hij laat onbevreesd in zijn onzekere tienerziel kijken.
Toen de mainstreammedia medio 2010 lucht kregen van het hiphopcollectief Odd Future en journalisten van heinde en verre het spoor van bedorven moraal en aangebrande statements naar Los Angeles volgden, stelden ze allemaal dezelfde vraag: waar is Earl?
Samen met Tyler, the Creator was Earl Sweatshirt het meest tot de verbeelding sprekende en muzikaal gevorderde lid uit de Odd Future-kliek. Zijn mixtape Earl bulkte van zieke visioenen, maar achter de gore beeldspraak school een getalenteerd woordenjongleur en klankentapper. Sweatshirt was amper zestien toen zijn bloeddorstige raps viraal gingen, en werd – zo bleek – door moederlief stante pede naar een kostschool op het Polynesische eiland Samoa verscheept, al dan niet geïnspireerd door de curieuze verbeelding van haar spruit en de teweeggebrachte heisa. Het strikte internaatsregime en zijn afwezigheid tijdens Odd Futures steile rakettraject waren slechts ribbelstroken op de weg naar onvermijdelijke roem, want sinds vorig jaar is Earl back in business en met Doris is de eerste stap van zijn inhaalbeweging gezet.
Bijna de helft van de tracks dragen Sweatshirts signatuur van onheilspellende synthesizers en kurkdroge drumcomputers, zoals in Pre, Hive en Guild. Horror op de klankband, maar niet langer verbaal: Earl is het choqueren ontgroeid. Enkel tijdens het door RZA van een vrolijke reggaesample voorziene Molasses wordt braaf een teef genaaid, vermoedelijk om te bewijzen dat Sweatshirt niet helemáál getemd is. In Burgundy – orkestrale soulvibes: The Neptunes – biecht hij zijn artistieke twijfels op, samen met de tranen over zijn overleden grootmoeder (naar wie dit album genoemd is) en de onzekerheden omtrent zijn vader: ‘My priorities fucked up, I know it, I’m afraid I’m gonna blow it / When them expectations raising ‘cause daddy was a poet’. Papa was behalve dichter vooral afwezig, en dat wordt hem samen met de gevolgen daarvan in Chum aangewreven met behulp van een intriest pianoriedeltje. Twaalf jaar groeipijnen ontleed in drie gure minuten.
Een rappende Frank Ocean maakt zijn opwachting in Sunday, over amoureuze en andere nadelen aan het artiestenleven. ‘Music makes me dismissive’, klinkt het. Een excuus, opnieuw twijfel? Nergens voor nodig, want ook in Centurion (met samples van Can en David Axelrod) en het door jazztrio BadBadNotGood met David Lynchachtige blues bezwangerde Hoarse horen we een mooie toekomst voor Earl Sweatshirt én Thebe Neruda Kgositsile, zoals Doris hem noemde.
EARL SWEATSHIRT ***
Doris
hiphop
Columbia
DOWNLOADS
Sunday
Burgundy
Chum
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
