Elk jaar verandert een half ingedommeld luxe-oord aan de Azurenkust in een semi-imaginair landschap van filmschermen. Aan de vooravond van het filmfeest van Cannes zijn voorspellingen voorbarig, maar één ding lijkt zeker: deze 55ste editie van ‘Le Festival International du Film’ wordt geen pretje.
Door Patrick Duynslaegher
Met op de achtergrond de crisis in het Midden-Oosten en op de voorgrond de nog nagloeiende verwarring en schaamte rond de Franse presidentsverkiezingen, belooft dit een festival vol politiek, engagement en provocatie te worden.
Een wandeling door het officiële programma levert een waslijst van actuele problemen, historische kwesties en uitdagingen voor de toekomst.
Het gastland zet de toon met L’Adversaire van Nicole Garcia waarin Daniel Auteuil een bestaan opbouwt dat een en al leugen is en wel in een gewelddadige explosie móet uitmonden.
Gaspard Noé, ook al geen vrolijke Frans, zou met de wraakgeschiedenis Irréversible wel eens voor de schok van het festival kunnen zorgen. Olivier Assayas, de andere vaandeldrager van de min of meer nihilistische stroming in de eigentijdse Franse cinema, tekent met Demonlover een SF-fantasie waarin twee organisaties vechten voor de exclusiviteit van de ‘hentai’, (pornografische manga’s in 3D op het internet) en de heldin (Connie Nielsen) zich verliest in de cyber-realiteit.
De Canadees van Armeense afkomst Atom Egoyan maakt met Ararat eindelijk zijn langverwachte film over de Armeense genocide, terwijl Roman Polanski met The Pianist terugkeert naar zijn jeugd in Krakow tijdens de Duitse bezetting.
In de competitie zijn voor het eerst een Palestijnse en een Israëlische inzending broederlijk verenigd: Intervention Divine van Elia Suleiman en Kedma van Amos Gitaï. Festivalvoorzitter Gilles Jacob heeft het over ‘deux actes de paix.’
Ook nieuw is dat een documentaire meedingt naar de Gouden Palm: Bowling for Columbine waarin Michael Moore het schokkende fait divers van een slachtpartij op een Amerikaanse school als springplank neemt voor een aanklacht tegen de wapenindustrie.
Het Verenigd Koninkrijk is sterk vertegenwoordigd met films die elk op hun manier voortborduren op de traditie van het Britse sociaal realisme: All Or Nothing van Mike Leigh; Sweet Sixteen van Ken Loach en 24 Hour Party People van Michael Winterbottom.
Ook in de Hollywoodinzendingen gaat het voor een keertje niet om vrijblijvend escapisme. Murder By Numbers is ogenschijnlijk een doorsnee Sandra Bullock-vehikel, terwijl het Barbet Schroeder in dit moordraadsel veeleer te doen is om het schetsen van de malaise bij een zekere Amerikaanse jeugd die even intelligent als gevoelloos is.
Zelfs de DreamWorks-tekenfilm Spirit: Stallion of the Cimarron trakteert ons niet op olijke cartoonkarakters, maar brengt in een ‘realistische’ tekenstijl het verhaal van een van zijn vrijheid beroofde wilde hengst die brandmerken, uithongering en kogelwonden trotseert.
Om de bittere pil van veel competitiefilms wat beter te kunnen slikken, gaat het festival van start met de nieuwste productie van Woody Allen, Hollywood Ending. Het is alleen de vraag hoe grappig het is om een hyperventilerende verschrompelde oude vent in de weer te zien met Téa Leoni, de 36-jarige vrouw van David Duchovny? En u dacht dat de X-Files akelig waren!
En voor wie al deze horreurs nog niet zouden volstaan, is er nog altijd de afsluiter And Now… Ladies and Gentlemen, de nieuwe film van Claude Lelouch, een van de meest ergerlijke en megalomane figuren die de Franse film rijk is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier