ZIGZAGGEN NAAR HET LICHT

Woelwater CONOR OBERST heeft het licht gezien, de muziek is navenant.

Het is niet omdat hij al 34 is dat men zich ervoor moet hoeden Conor ‘Bright Eyes’ Oberst nog een wonderkind te noemen. Ook Upside Down Mountain is weer niet zijn verwachte Dylanwaardige meesterwerk. En weer mag dat geen klacht heten.

Want verwijder elke plaat die niet aan de meester tippen kan uit uw kast – en specifiek de werken van zij die men ooit de belofte ‘zoon’, ‘discipel’ of ‘opvolger van Bob Dylan’ als een aambeeld om de nek heeft gehangen – en een echoënde leegte zal het gevolg zijn.

Ja, Conor Obersts stem wil al eens krassen, naargeestig trillen vooral, maar dat heeft de overdracht van de gewenste emotie nooit verhinderd. Zeker, als indierocker heeft hij een duidelijke voorkeur voor de in folk- en countryrock gedrenkte akoestische gitaar. En inderdaad, net als Uncle Bob put Oberst zich graag uit in uitgekookte maar poëtische songteksten die de grens tussen autobiografisch en observerend uitvegen.

Maar dat biedt nog geen verklaring voor het feit dat Upside Down Mountain een warme, bezadigde plaat is geworden, waarop de notoire woelwater Conor Oberst zich vaker getroffen weet door wijsheid en relativeringsvermogen dan door zelftwijfel en paranoia.

‘Some loneliness is acceptable / And some’s just outright mean’, geeft hij ootmoedig aan een dierbare toe in openingssong Time Forgot, en hij vervolgt vastbesloten: ‘I’m gonna work for my sanity / Give it everything I’ve got.’ Conor heeft het licht gezien, het arrangement is navenant: voorzichtig glorieus, met grote, recht uit Phil Collins’ In the Air Tonight geïmporteerde drumroffels, maar bovenal de harmonieuze achtergrondzang van First Aid Kit, de Zweedse zussen met wie Oberst al eerder samenwerkte en die ook de rest van de plaat harmonieus inkleuren.

Volgen: het al even montere Zigzagging toward the Light, en het van opluchting druipende Hundreds of Ways (om de dag door te komen, is dat), waarin vrolijke mariachitrompetten schallen, en een gitaarmotiefje wappert als de gestreken vlag van een Caraïbisch strandhotel. Ja, producer en neohippie Jonathan Wilson (Father John Misty, Roy Harper, zichzelf) heeft zijn best gedaan.

Nog zo’n juweel is Double Life, voortgestuwd door een slepende gitaarmelodie in de geest van George Harrison die Eric Clapton op de thee heeft. En in de overpeinzing Night at Lake Unknown – wuivende country – ziet Oberst de dingen zoals ze zijn: ‘Most anything can be forgiven / With what is left we’ll have to live.’ Mooi.

Enige vrijblijvendheid is Upside Down Mountain weliswaar niet vreemd, dus alweer geen Dylanwaardig meesterwerk. Maar wel een plaat die u geregeld zult willen opzetten. Hoe het mogelijk is.

CONOR OBERST ***

Upside Down Mountain

alt.folk

Nonesuch

DOWNLOADS

Hundreds of Ways

Double Life

Night at Lake Unknown

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content