Op 10 april, de dag dat hij in het Koninklijk Circus optreedt, viert Mark Oliver Everett, alias E, zijn vijftigste verjaardag. Het leven van de frontman van Eels leest als een bijzonder tragische roman van Charles Dickens, maar omdat het ook eens anders mag: een happy birthday in zes grappige E-verhalen.

MET DE E VAN EAGLES

Voor Mark Oliver Everett doorbrak met Eels en het album Beautiful Freak (1996) had hij al twee soloplaten opgenomen onder zijn artiestennaam E: A Man Called E (1992) en Broken Toy Shop (1993). Omdat hij wilde dat die in de platenbakken naast zijn latere werk zouden liggen, besloot hij om zijn band Eels te noemen – alleen besefte hij pas later dat een kleine groep genaamd de Eagles er nog tussen zou komen. Ten tijde van A Man Called E was Everett al bijna 30, wat oud lijkt om een eerste plaat op te nemen, maar eigenlijk dateert zijn echte debuut van een paar jaar eerder: Bad Dude in Love, een album uit 1985 dat uitkwam op 500 exemplaren en waarop onder meer een cover van Burning Love van Elvis staat. De plaat is nergens meer in de handel te vinden en in zijn eigen autobiografie rept E er met geen woord over. Voor de diehardfans: de Amerikaanse Library of Congress in Washington bezit een exemplaar, en u kunt er Bad Dude in Love gaan beluisteren – een afspraak moet u wel al een paar weken op voorhand maken. Of u spaart minstens duizend dollar bijeen en wacht tot er nog eens een exemplaar opduikt op eBay.

TAIS-TOI OU MEURS!

Met Things the Grandchildren Should Know bracht Mark Oliver Everett in 2007 zelf het definitieve boek over zijn leven uit, en tevens een van de beste autobiografieën ooit door een muzikant geschreven. Hoofdpersonage, naast E zelf natuurlijk, was Hugh Everett III, E’s vader en een wiskundige die beroemd werd met een interpretatie van de quantummechanica waarin hij stelde dat alle mogelijke alternatieve versies van de geschiedenis evenwaardig zijn en naast elkaar kunnen bestaan. In het universum waar de kleine Mark Oliver en zijn zus deel van waren, gedroeg Hugh zich als een zeer afwezige en afstandelijke man. De muzikant vertelt in het boek een bizarre anekdote over een van de zeldzame keren dat hij zijn vader op een echt menselijke manier zag reageren. Niet tegenover hem maar tegenover de kat, die naar zijn zin te veel lawaai maakte en waartegen hij daarom ‘Shut up or die!’ begon te roepen. Dat zinnetje werd een soort catchphrase voor Mark en zijn zus, en werd ook gebruikt als titel van de Franse vertaling van de autobiografie, Tais-toi ou meurs!

DE CENSUUR EN HOE HAAR TE OMZEILEN

Toen zijn moeder overleden was, schreef E voor haar het liedje It’s a Motherfucker. Dat lijkt vreemd, tot je de song hoort en beseft dat het gaat over hoe erg het is als een geliefde sterft. Vandaar de eerste regels: ‘It’s a motherfucker / Being here without you / Thinking ‘bout the good times / Thinking ‘bout the bad’. Dat hadden ze in de Verenigde Staten echter niet zo begrepen: daar moesten titel en tekst ontdaan worden van schuttingtaal, en werd een alternatieve versie op plaat gezet onder de titel It’s a Monstertrucker. It’s a Motherfucker stond op Daisies of the Galaxy (2000), en toen de band in David Lettermans showFlyswatter, de tweede single uit die plaat, mocht komen spelen, kreeg E te horen dat hij het woord ‘goddamn’ uit dat nummer niet live kon zingen. Waarop ‘The Eels’, zoals Letterman ze aankondigde, een versie brachten die op het einde helemaal ontaardde en Everett tussen het lawaai door enkele lyrics zong van songs die in het verleden gecensureerd waren op de Amerikaanse tv, zoals Light My Fire van The Doors en (I Can’t Get No) Satisfaction van de Rolling Stones.

ON THE ROAD MET DE CAST VAN Road Trip

Eels is niet te beroerd om een song uit te lenen voor de soundtrack van een film, dat bewijzen de eerste drie Shreks, waarin achtereenvolgens My Beloved Monster, I Need Some Sleep en Royal Pain te horen waren. Maar dat Mr. E’s Beautiful Blues – ‘Goddamn right, It’s a beautiful day’ – te horen was in Road Trip (2000), een sekskomedie die uitkwam in de slipstream van American Pie, daarbij kun je de wenkbrauwen fronsen. Temeer omdat er een bijbehorende videoclip uitkwam waarin E samen met de hoofdrolspelers vrolijk in een busje door Amerika tuft. Hij ziet er in de video wel niet bijster gelukkig uit en daar is een goede verklaring voor: E werd door zijn platenfirma gechanteerd om mee te doen. Daisies of the Galaxy, waar Mr. E’s Beautiful Blues als bonustrack op stond, lag al ruim een half jaar stof te vergaren in de kluis van de platenmaatschappij, en die dreigde ermee het album niet meer uit te brengen als E niet instemde met het gebruik van de song in de film en de videoclip. ‘Een van de weinige dingen in mijn carrière waar ik spijt van heb’, zei E later in een interview. ‘Ik heb de film nooit gezien, en ik zal dat ook nooit doen.’

A MAN CALLED SOY BOMB

Blinking Lights and Other Revelations, het magnum opus van Eels uit 1998, bevatte veel memorabele songs, maar een van de beste was Whatever Happened to Soy Bomb, een akoestische parel zoals alleen E die kan schrijven. ‘Soy Bomb’ is de Amerikaanse kunstenaar Michael Portnoy, en het nummer verwijst naar de performance van de man tijdens de Grammy Awards in 1998. Daar bracht Bob Dylan een nummer uit zijn comebackplaat Time Out of Mind. Halverwege kwam Portnoy, die was ingehuurd als achtergronddanser, naast hem staan, hij trok zijn T-shirt uit om de woorden ‘Soy Bomb’ op zijn torso te laten zien en danste verder. Het was een kort gedicht, legde Portnoy aan Entertainment Weekly uit. ‘Soy, soja staat voor compact voedzaam leven, een bom is natuurlijk een explosieve, destructieve kracht. Dus ‘sojabom’ is wat kunst volgens mij moet zijn: compact, transformationeel, destructief leven!’ Klinkt helemaal als iets wat een performancekunstenaar zou zeggen. Nu, om de vraag uit E’s song te beantwoorden: de organisatie van de Grammy Awards diende geen klacht tegen Portnoy in – hij mocht alleen de afgesproken gage als achtergronddanser, 200 dollar, op zijn buik schrijven.

DE KORTSTE – EN BESTE – RECENSIE VAN KURT COBAINS DAGBOEKEN

Zeggen dat Everett niet van ongeluk gespaard is gebleven, is als zeggen dat Cancellara een flink stukje kan fietsen. Dit is een man die op zijn 19e zijn vader dood in bed terugvond. Die zijn moeder verloor aan kanker twee jaar nadat zijn zus zelfmoord had gepleegd. Die na de aanslagen van 9/11 te horen kreeg dat zijn lievelingsnicht als stewardess op het vliegtuig zat dat neerstortte op het Pentagon – overigens het gebouw waar zijn vader jarenlang werkte. Met de nodige zin voor understatement vatte E het zelf samen op In My Younger Days, een nummer op End Times (2010): ‘I’ve had enough / Been through some stuff.’ Iemand met zo’n leven is de geknipte persoon om commentaar te geven bij de dood van Kurt Cobain, moeten ze een dikke tien jaar geleden gedacht hebben bij Riverhead Books. Toen die uitgeverij in 2002 Cobains dagboeken op de markt wilde gooien, klopte de marketingafdeling aan bij E om een blurb aan te leveren – een quote die ze konden gebruiken als reclame op de achterflap van of de wikkel om de Journals. E zegde toe en stuurde het volgende zinnetje terug: ‘Please don’t do this to me after I kill myself.’ De blurb werd niet gebruikt.

DOOR STEFAAN WERBROUCK