YO LA TENGO

YO LA TENGO *****

Extra Painful

indierock

Matador

WAT?

Stel dat u in plaats van die ene onontbeerlijke plaat een hele band mag inkisten voor dat onbewoonde eiland. Dan bent u wellicht nog het beste af met Yo La Tengo. Ten eerste vanwege het even diverse als (tamelijk) hoogstaande oeuvre dat dit Amerikaanse trio in dertig jaar bijeen heeft geharkt. Maar ook omdat u er meteen een zesbenige jukebox bij krijgt, die zo goed als alles wat in uw platenkast blinkt op pakkende wijze naar de hand kan zetten: van soul tot spacejazz, bubblegum tot country en krautrock tot powerpop. Om u maar een idee te geven: biograaf Jesse Jarnow schat het aantal covers door Yo La Tengo op een kloeke duizend.

GEPREZEN OF VERGUISD?

In haar beginjaren had de groep het nog lastig om de etiketten ‘post-Velvet Undergroundrock’ en ‘geestesgenoten van The Feelies’ van haar vel te peuteren. Dat veranderde met Painful uit 1993, de langspeler waarmee bassist James McNew en het echtpaar Ira Kaplan (gitaar) en Georgia Hubley (drums) voorgoed de knuffels van de critici werden. Painful was de eerste plaat waarop Yo La Tengo zijn invloeden simpelweg uitademde, in plaats van ze opzichtig als een kudde melkvee voor zich uit te drijven. Resultaat: een massieve blok traag brandende schemerrock. Met name Kaplan ontpopte zich als een – ondergewaardeerde – gitarist, zoals hij kunst puurde uit feedback, tremelowaaiers, distortion en sober getokkel. Hits leverde dat vanzelfsprekend nooit op. Maar net zoals bij de minstens even doordeweekse lui in Pavement (‘Scrabble, iemand?’) schitterde Yo La Tengo dankzij een diepgewortelde obsessie voor de muziek en niets anders. Simpele illustratie: die uit puur goud gegoten versie van The Whole of the Law van The Only Ones (jukebox, deel één).

EN VANDAAG?

De dubbele vinylversie van Extra Painful puilt uit van de onuitgebrachte demoversies en live-opnames, u aangeboden op een tweede plaat én via een geannoteerde downloadcoupon. Voor u het op een onbedaarlijk geeuwen zet: Yo La Tengo gelooft niet in definitieve versies van songs. Dat maakt élk van de vijf versies van pakweg Big Day Coming het meervoudig beluisteren waard – zoek de drieëndertig verschillen! Nog meer in de verpakking: stickers, een als een fanzine vormgegeven boekje en een single met op de keerzijde een interpretatie van Richard Thompsons For Shame of Doing Wrong (jukebox, deel twee). Prachtuitgave, dus.

CUI BONO?

Yo La Tengo schonk moed aan iedere muzikant die de stille hoop koesterde dat een uitgebreide, van goede smaak bol staande platencollectie al kon volstaan voor een duurzame carrière in de rock. Oftewel: de triomf van het non-imago.

KURT BLONDEEL