Yep. ‘Flinks.’
P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.
Ik geloof in optimisme, al was het maar omdat nog geen enkele doemdenker de wereld ooit een enkele stap vooruit heeft gebracht. En ook omdat mensen met een negatieve instelling energie uit hun omgeving zuigen. Energie die we nodig hebben voor andere, belangrijker zaken. Maar optimistisch zijn vergt moed, omdat veel mensen zijn gaan geloven dat intelligentie zich moet vertalen in cynisme. Dat is raar. We zijn blijkbaar vergeten wat de kracht van een individu kan zijn. We zijn te snel Rosa Parks, Marie Curie of Audre Lorde vergeten.
De reden is dat we in een periode van algemeen aanvaard racisme en egoïsme terecht zijn gekomen waarin elke vorm van menselijkheid als goedgelovig wordt afgedaan. Omdat zachte oplossingen ‘economisch niet leefbaar’ of ‘politiek onmogelijk’ zijn. We weten dat, alsof we allemaal economen en politicologen zijn en dat na onderzoek hebben besloten.
Ergens halverwege de achttiende eeuw begon een proces van snelle industrialisatie en daarbij kwam na verloop van tijd een hele terminologie over efficiëntie en productiviteit kijken. Het was volgens mij echter nooit de bedoeling om die taal en theorie ook toe te passen op andere domeinen van de maatschappij. Jammer genoeg gebeurde dat wel, zodat we nu sport, cultuur, migratie en noem maar op behandelen alsof het over de productie van wieldoppen of flessen limonade gaat.
Individuele kracht hebben we daarbij ingeruild voor een soort negatieve cohesie met andere bange mensen. Een grote bange massa is natuurlijk een gevaarlijk en onzinnig dier. Dat hebben de Britten en de Amerikanen deze zomer al met veel overtuiging bewezen. De Duitsers ook. En wij, natuurlijk.
De laatste lokale bestuurders van wie je met enige goede wil zou mogen hopen dat ze een andere stem laten horen, hebben intussen hun tijd verdaan met het bedenken van de woordspeling ‘flinks’.
Yep. ‘Flinks.’
Een bijkomend probleem is dat de digitalisering en dus het einde van het oude verdienmodel van de media samenviel met het overhellen naar populisme in de westerse politiek. Je zou haast gaan vermoeden dat er een verband is.
Journalistieke moed blijkt snel te vergaan als het geld op is. En als er al moed is, dan wordt die begraven onder een miljoen clicks over wat door Frankie Loosveld ooit al werd gedefinieerd als zever. Gezever.
Het is nu eenmaal leuker tweeten over iets dat Kanye West heeft gezegd dan over de AfD. Ik weet het en pleit schuldig.
Wat de effecten zullen zijn, dat zien de mensen na ons wel. Maar het is niet overdreven om op te merken dat we voor een stuk machines zijn geworden die emotie en inlevingsvermogen hebben afgebouwd tot een absoluut minimum.
Als er een jongen overlijdt in beschamende condities, dan worden daar pagina’s voor ingeruimd en dan rollen de tranen op de sociale media. Gelukkig maar, voor een stuk. Tenminste dat nog. Maar een doorvoeld verdriet om een wereld die harder wordt in parlementen, op nieuwssites en dus ook in de feiten, dat is zoek. En we denken allemaal dat het de anderen zijn die daardoor verliezen.
P.B. GRONDA
Het is nu eenmaal leuker tweeten over iets dat Kanye West heeft gezegd dan over de AfD. Ik weet het en pleit schuldig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier