Met kinderlijke verwondering trokken Pieter Embrechts en Dimitri Leue de wereld rond voor W@=D@ (za, 10.15 – Ketnet). Embrechts legt op p. 36 het opzet uit, wij gingen op zoek naar het kind in Leue.

Uit jouw innerlijke kind zich door met grote ogen naar de dingen te kijken, of eerder door impulsief op alles te reageren?

Het is belangrijk je over kleine dingen te blijven verwonderen, en dat is bij mij nog steeds het geval. Je mag niet alles vanzelfsprekend gaan vinden. Aan mijn grootmoeder merk ik echter dat met het ouder worden de verwondering weer toeneemt: zij kan opnieuw van de kleinste dingen genieten. Ik ondervind ook dat ik, sinds ik kinderen heb, veel sneller geëmotioneerd ben door kleinigheden waamee ik vroeger gewoon even zou hebben gelachen.

Wat is je favoriete Disneyfilm?

Van de recente Disneys vind ik Finding Nemo de beste: zeer grappig en zeer emotioneel. Die zit heel slim in elkaar, zowel voor kinderen als volwassenen, en die onderwaterwereld ziet er zo mooi uit. Jammer dat ze die films altijd uitmelken met minder sterke vervolgverhalen. Van de klassiekers denk ik impulsief aan Bambi, maar eigenlijk heb ik het meer voor Peter Pan. Bambi is zo triest, en van Peter Pan kan je op latere leeftijd beter genieten omdat hij zo spannend is. En Pan is natuurlijk het ultieme innerlijke kind. Ik moet hier wel een beetje strategisch antwoorden. (lacht)

Gaat jouw ideale verjaardagsfeestje gepaard met groot feestgedruis of hou je het liever rustig in besloten kring?

Momenteel vieren wij de verjaardagen in ons gezin met cake en heel veel ballonnen. Heerlijk om te zien hoe blij je kinderen daarmee kan maken. Al zou ik mijn eigen verjaardag even graag vieren met een avond spelletjes. Het bordspel Kolonisten van Catan bijvoorbeeld: heel slim opgebouwd en toch loopt het niet uit de hand zoals Risk.

Was je op de speelplaats een onbezorgde speelvogel of moest je voortdurend pestkoppen ontwijken?

In mijn lagere school, een gezellig dorpsschooltje in Mortsel, werd nauwelijks gepest. En als ze het al eens op mij hadden gemunt, was er nog altijd mijn oudere broer. Thuis had hij het alleenrecht om mij te pesten, maar op school verdedigde hij mij altijd. Ik herinner mij wel dat de eerste allochtone jongen in mijn klas gepest werd door gasten van een jaar hoger. Hassan heeft de leider van dat groepje door een raam geduwd. Van de benedenverdieping weliswaar, maar het was meteen gedaan met pesten.

Wat speelde je het liefst: verstoppertje of doktertje?

Verstoppertje, maar dan wel de variant waarbij je een bal die beschermd wordt door degene die ‘hem’ is, moet zien weg te schoppen. Doktertje heb ik natuurlijk ook gespeeld, maar dat was niet mijn favoriete spel. Dat hoort al meer thuis in de categorie volwassen worden, waarbij je elkaars lichaam ergens in het struikgewas begint te onderzoeken. We haalden ook wel kwajongensstreken uit, maar ver ging dat nooit. Daarvoor kregen we er te snel te stevig van langs.

Het kind in jou wordt graag verrast, waardoor cynisme niet aan jouw besteed is. Klopt dit resultaat een beetje?

Ja, maar ik vind cynisme ook leuk. Neem nu Ricky Gervais. The Office en Extras zijn allebei heel cynisch, maar hij laat tegelijk het kind in zichzelf helemaal de vrije loop. Heel geestig, tot je merkt dat de grap ook over jou gaat: dan wordt het pijnlijk. Groen lachen dus, maar daarom mag je dat soort humor niet vermijden. En zeker ik niet, want ik verdien mijn kost met humor. Dus leve het cynisme! (lacht) l