Elke werkdag probeert Friedl’ Lesage weer de andere kant van bekende persoonlijkheden te ontdekken in ‘Het beste moet nog komen’ (Radio 1, 9.00). Vanaf 20 september ligt ook het gelijknamige boek, waarin ze haar beste interviews bundelde, in de winkel. Heiligt bij Friedl’ het doel wel eens de middelen om iemand iets te ontfutselen?

Vorig seizoen maakte je een paar emotionele momenten mee in de studio, onder meer met de Leuvense oud-rector André Oosterlinck. Hoe ver durf je te gaan om zo’n moment te forceren?

Ik heb helemaal geen truukjes, dat zou trouwens niet werken. Ik probeer al mijn gasten zo eerlijk mogelijk te benaderen. Bij rector Oosterlinck kon ik niet vermoeden dat hij zo emotioneel zou reageren. Als ik het had geweten, had ik het misschien ook vermeden. Hij had muziek gevraagd die – dat werd pas duidelijk in de studio – hem aan zijn overleden zoon deed denken. Het werd hem te machtig, dus hebben we samen wat naar de muziek zitten luisteren. Op zo’n moment is dat het beste wat je kunt doen: een plaat starten. Nadien heb ik nog met de heer Oosterlinck gecorrespondeerd. Ook mensen in zo’n positie kunnen enorm kwetsbaar zijn. Wie die kwetsbaarheid durft te tonen, is een sterk mens.

Zijn er volgens jou duidelijke principes die het onderscheid maken tussen goed en fout?

Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Principieel vind ik zo’n lelijk woord, principes zijn er om doorbroken te worden. Ik probeer wel na te streven waar ik in geloof.

Is de mens van inborst moedig, of zijn we eerder lafaards?

Dat kun je onmogelijk veralgemenen. Veel hangt af van je verleden, je opvoeding, de situatie waarin je je bevindt, het talent dat je hebt… Zelf probeer ik moedig te zijn door kansen te grijpen wanneer ze zich aandienen, door risico’s te nemen. Anders kom je nergens. Zo was het voor mij een risico om de gesprekken van Het beste moet nog komen in boekvorm uit te brengen, want ik ben geen schrijfster. Al ben ik nu blij dat ik toch de stap gewaagd heb.

Zeg je wel eens dingen die de mensen willen horen in plaats van wat je denkt?

Nee, ik heb lak aan mensen die dat doen. Wat heb je aan dat soort gesprekken? Die worden al snel heel saai.

Wat vind je van de volgende stelling: mensen zijn van nature lui en zullen pas hard werken als je ze onder druk zet?

Het hangt eerder van je natuur af of je een harde werker bent of niet. Ik vind mezelf niet lui, want ik werk graag om er voldoening uit te halen. Of ik me dan erger aan mensen die niet zo hard werken? Ach, als ze maar gelukkig zijn, denk ik dan.

Durf je oneerlijk te zijn om macht te verwerven?

Macht interesseert mij sowieso niet. Machtig zijn lijkt me lastig, want je moet er ook de negatieve kanten bijnemen. Ik vind dat wie macht heeft, eerlijk moet zijn. Ik heb al enkele politici te gast gehad in de studio, en ik heb de indruk dat de meesten van hen heel gedreven zijn, dat ze het uit idealisme doen. En dat bewonder ik sterk.

Ben je altijd op je hoede voor mensen die je een mes in de rug kunnen planten?

Maar nee. De hele tijd over je schouder moeten kijken zou het leven heel onaangenaam maken. Ik leef zelf niet met de gedachte dat ik mensen een mes in de rug moet planten om iets te bereiken, en dan moet je er zelf ook geen schrik voor hebben. Bij mensen die het wel doen, merk je vroeg of laat dat het hen zelf overkomt. ‘Dat heb je toch zelf gezocht’, denk ik dan. Zonder leedvermaak, maar met de hoop dat ze er lessen uit zullen trekken.

Volgens de computer ben je niet overdreven machiavellistisch. Is de filosofie ‘het doel heiligt de middelen’ niet aan jou besteed?

Ik vind het op zich wel goed om een doel in je leven te hebben. Zonder lijkt alles me nogal nutteloos. Maar hoe je dat doel bereikt, hangt eerder af van hoe je je talent gebruikt, wat je met je eigen leven wil aanvangen, met wie je dat wil delen, en met wie je dat wil bereiken. Dat vind ik veel bepalender dan allerlei mooie stellingen. l

DOOR HANS VAN GOETHEM