Er is leven na Pete Doherty. Ex-Libertine Carl Barât doet het tegenwoordig met Dirty Pretty Things, én trekt lessen uit het verleden. ‘Zodra mannen minirokjes kopen, weet je dat het fout zit.’

Als Carl Barât te boek stond als ’the good Libertine’ moet Pete Doherty echt wel héél ver heen zijn geweest. De zanger-gitarist ziet eruit als een opgewarmd lijk, ettert uit een oog, gebruikt de ene sigaret om de andere aan te steken en voert een ongelijke strijd met een dubbele tong – ‘hthurhwryu’ is een van de meer verstaanbare zinnen die hij tijdens het interview zal mompelen. (‘Hi there, how are you’, jawel.)

Bassist Didz Hammond, Barâts nieuwe sidekick, blijkt helaas óók de neiging te hebben om zo weinig mogelijk woorden, zinnen en gedachten af te maken. Maar laten we ervan uitgaan dat het duo ons – en bij uitbereiding ook u – ongeveer het volgende wilde vertellen.

Jullie debuut ‘From Waterloo To Anywhere’ begint met een typische morningafterhoest. Die heeft de plaat niet zomaar gehaald, denk ik dan.

Didz Hammond:(Knikt) In die hoest zit de halve plaat. From Waterloo… gaat over wakker worden na een zware nacht. Je oren suizen, je longen doen pijn, je voelt je wat duizelig, maar tegelijk breekt er een nieuwe dag aan.

Carl Barât:It’s a lost hopes new hopes record, over duisternis en licht aan het eind van de tunnel.

‘Veel van de teksten gaan over Brits zijn’, las ik in ‘NME’. Maar jullie gingen de plaat wel opnemen in Los Angeles.

Barât: Ja, maar er bestaat niks Britser dan een Brit in het buitenland, hé. Los Angeles was geweldig, maar tegelijk deed het me nog maar eens beseffen hoe graag ik in Londen ben. De taxi’s, de metro, de bars: zodra ik drie dagen weg ben van huis, begin ik het allemaal verschrikkelijk te missen. You Fuckin’ Love It heb ik – letterlijk – geschreven over heimwee naar sekskaartjes in telefooncellen. En Last Of The Small Town Playboys gaat ook al over zo’n typisch Brits fenomeen.

Welk?

Barât: Heb je Trainspotting gezien? Last Of The Small Town Playboys gaat over de Begbie’s van deze wereld, de grote vissen in een kleine vijver. De gasten die altijd de grootste muil hadden op school, maar eindigen in een shitty huis in hun geboortedorp, met een foute sportauto voor de deur, een drankprobleem en losse handjes.

Een zin die me heel erg opviel: ‘Give me something to die for.’ Wat wilden jullie daar precies mee zeggen?

Barât: Gewoon: dat er nog zo weinig is om voor te vechten. Ik heb dat gevoel altijd heel erg als ik naar de Sex Pistols luister, of naar andere punkgroepen uit de jaren 70. Mensen hadden toen idealen, dingen om voor of tegen te vechten. They were rebels with a cause.

Jullie niet?

Barât: Nee, wij zijn gewoon bored. Of we zijn kwaad om the little knocks of life, hele kleine, onbeduidende en persoonlijke dingen.

‘There was nothing but spite, fury and lies / In the words that you read’, hoorde ik in een van je nieuwe songs. Over tabloids, neem ik aan?

Barât: Ja, over hoe frustrerend het is dat mensen zomaar om het even wat over je kunnen schrijven. Onlangs nog mogen lezen: ‘Dirty Pretty Things lieten hun publiek uren wachten, omdat Courtney Love nog onderweg was.’ Een blad schreef zelfs dat we het voor het concert met z’n allen nog even ‘gezellig hadden gemaakt.’ (Kwaad) Ik hing gewoon doodziek boven het toilet, en we hebben Courtney maar een paar minuten gezien, achteraf.

Hoe was ze?

Barât: Heel erg, euh, roze. (lacht) En een beetje op haar hoede. But then you would be, wouldn’t you?

Een paar vragen over The Libertines.

Barât:(sarcastisch) Ik dacht dat je er nooit over zou beginnen.

Vind je het erg dat mensen er blijven over doorzeuren?

Barât: Nee, ik begrijp dat wel. It’s not the sort of thing that dies, niet bij de fans en al helemaal niet bij mij.

Heb je ‘Bound Together’ al gelezen, de spraakmakende Libertines-biografie die een paar maanden geleden verscheen?

Barât: Fragmenten. Maar ik ken de auteur, en ik denk dat het een heel fair boek geworden is. Journalisten hebben zich altijd op de problemen van Pete geconcentreerd. De drugs, de rechtszaken, de relletjes – the tabloid aspect of the whole thing. Ik ben blij dat iemand een keer schrijft over de dingen waar het écht om ging, de muziek en de vriendschap en zo.

Wanneer wist je: dit loopt fout?

Barât: De minirokjes.

Pardon?

Barât: Pete kwam op een bepaald moment in minirokjes repeteren, en van dan af is het nooit meer goed gekomen. Eerst was het grappig, maar na een paar keer… Kijk, als mannen minirokjes beginnen te kopen, weet je dat het fout zit, hé. Die rokjes stáán voor iets – het einde van het gezond verstand. Anyway: let’s not get into bitching, ik wil geen kwaad over hem spreken.

Heb je nog contact met Doherty?

Barât:(Schudt het hoofd) Ik zit alleen maar heel hard met hem in. Maar ik weet dat ik hem niet kan helpen, hij moet er voor zichzelf uitkomen. Weet je: hij heeft zijn eigen groep, en ik die van mij, en op dit moment is dat wellicht maar het beste ook. Onze wegen zijn gescheiden, maar wie weet komen ze op een dag wel weer samen.

Het komt nog goed?

Barât: Ik probeer nooit ‘nooit’ te zeggen. (Aarzelend) Het kan vreemd klinken, maar wat mij betreft is er niks gebroken. Ik voel me niet ontgoocheld, kwaad of in de steek gelaten, ik vind de hele situatie hooguit vreselijk… bedroevend. Pete was zo’n intelligente en fijngevoelige gast toen ik ‘m leerde kennen, zo’n immens talent. But he’s in very, very different places now. Laat ik het zo stellen: als hij zijn leven op een rijtje krijgt, wil ik meteen weer met ‘m werken.

FROM WATERLOO TO ANYWHERE UIT BIJ UNIVERSAL

Door Wouter Van Driessche