Ze worden niet op de radio gedraaid en duiken uiterst zelden op in de mainstreammedia, en toch waren alle kaartjes voor de albumpresentatie in de AB lang op voorhand en na drie dagen de deur uit. Het Belgische Amenra – ‘ondergrondse’ metal – beroert, zoveel is duidelijk. ‘Zingeving en introspectie: onze platen heten niet voor niets Mass.’
Binnen onze landsgrenzen was de verpletterende livereputatie van de metalboys uit Gent al lang geen goed bewaard geheim meer, maar ook in het buitenland geniet Amenra behoorlijk wat aanzien. Hun internationale status wordt bevestigd met Mass V, hun eerste release op Neurot, een van dé toonaangevende labels in de metalscene. Een van de speciale gasten in de AB heet overigens Scott Kelly, zanger bij het legendarische Neurosis en een van Amenra’s grote voorbeelden.
Jullie palmen de hele AB in met jullie albumpresentatie. Wat staat er zoal te gebeuren?
COLIN H. VAN EECKHOUT (ZANG): Behalve Scott Kelly, die guest vocals zingt op onze nieuwe plaat, en wijzelf spelen er ook bevriende en gelieerde groepen als The Black Heart Rebellion en Oathbreaker in de AB Club, en in Huis 23 zal er een expo te zien zijn van ons artwork. Verder komt in de vooravond cartoonist en muziekjournalist Edwin Pouncey van The Wire een lezing geven over subterranean metal, een soort muzikale snelcursus over alles tussen grindcore en Scandinavische black metal.
Een avondvullend programma inclusief expo en een lezing: het metalwereldje blijft me verrassen!
VAN EECKHOUT: Met Amenra maken we al ons artwork – van hoezen tot de video’s – zelf, dit leek ons een ideale gelegenheid om die zaken rechtstreeks met ons publiek te delen. Ze mogen onze kunstwerken zelfs aanraken, als ze willen. (grijnst)
Er hangt een waas van mystiek en symboliek rond Amenra. Wat zit daarachter?
VAN EECKHOUT: Bij ons draait alles om zingeving en introspectie. Daarom noemen we onze platen ook een ‘mis’. Net zoals de mensen vroeger naar meneer pastoor gingen luisteren, om in zijn beeldspraak en metaforen antwoorden te vinden op hun eigen vraagstukken, proberen wij ons publiek omver te maaien. Fundamenten doen wankelen om nadien houvast te bieden, dat is ons ding. (lacht) Er zit somberte en duisternis in onze muziek, maar toch is ze gebaseerd op hoop. Zelfs achter de donkerste wolk schuilt er licht. Diep gaan om herboren te worden, zo kun je het ook zien.
Ben je zelf religieus of gelovig?
VAN EECKHOUT: Niemand in de groep is katholiek of iets in die zin. We krijgen vaak die vraag: of we De Boodschap verkondigen. We hebben eerder een agnostische kijk op de wereld. Zoals andere mensen naar synagoge, moskee of kerk gaan, creëren wij onze eigen zingeving met Amenra.
Jullie muziek heeft iets meditatiefs.
VAN EECKHOUT: Onze sound is heel erg log en repetitief. Zelfs als metal je ding niet is, kun je bijna niet anders dan meegezogen te worden. We zijn ooit, intussen al zo’n dertien jaar geleden, begonnen als een hardcoreband en gaandeweg zijn we opgeschoven richting sludge, een hardcorevariant met punkinvloeden maar ook tragere passages. Die trage stukken vonden we zelf altijd de beste, en die zijn we alsmaar dieper gaan uitpuren. Zo zijn we beginnen evolueren naar een tranceachtige, euhm, affaire. Of zoiets.
Daar zeg je zowat: mag ik jullie muziek nog metal noemen?
VAN EECKHOUT: In essentie zijn het nog steeds luide, overstuurde gitaren, dus valt het onder de paraplu van metal. Postmetal, posthardcore, noem het hoe je wil. Toen we ooit onze MySpace-pagina aanmaakten, moesten we drie muziekcategorieën uitkiezen: het werden hardcore, trance en gospel, dat dekt de lading zo ongeveer wel. De riff is en blijft het belangrijkst, maar deze nieuwe plaat is wel onze traagste tot nu toe. Volgens mij hebben we de grens der traagheid zowat bereikt.
Vanwaar die fascinatie voor het macabere?
VAN EECKHOUT: Die is er ongeveer in 2001 gekomen, toen we een jaar of twee, drie bestonden. Rond die tijd is het sérieux in de groep geslopen. Daarvoor zaten we in het spoor van de straightedge- en hardcorescene, met veel ruimte voor maatschappijkritiek en dergelijke. Toen er enkele mensen in mijn familie, onder wie mijn vader, zijn overleden, zijn we inhoudelijk dichter naar onszelf opgeschoven. De teksten werden meer geladen en spiritueler, Amenra werd ons vehikel om persoonlijke drama’s en belangrijke gebeurtenissen te plaatsen. Sterfgevallen, scheidingen, geboortes, het gaat allemaal in de pot Amenra. Het heeft een helende functie.
Mag ik over die teksten eens een open deur intrappen?
VAN EECKHOUT: Dat haast niemand ze begrijpt met al dat geschreeuw, bedoel je? (lacht) Ik schreeuw om mijn emoties kracht bij te zetten, niet omwille van het esthetische. Een schreeuw mag nooit zomaar een schreeuw zijn. Een échte schreeuw moet scheuren en langs alle kanten overslaan, doet pijn vanbinnen. Trouwens, wie wil, kan onze teksten lezen in het cd-boekje, of downloaden van het internet. Maar ik schrijf mijn teksten ook niet voor iemand anders. Who fucking cares, weet je wel? Ik sta op het podium voor mezelf, niet voor het entertainment van anderen.
Sta je daarom ook vaak met je rug naar het publiek tijdens optredens?
VAN EECKHOUT: Om te duiden dat we er niet staan om te entertainen, inderdaad. De zanger hoeft toch niet alle aandacht op te zuigen, wie heeft ooit bepaald dat het zo moet? Ik wil mee de sfeer en de muziek naar voren brengen, het draait niet om mijn persoontje, maar om de gevoelswaarde die we onze muziek proberen mee te geven.
Jullie toeren over zowat de hele wereld…
VAN EECKHOUT: Behalve in de Verenigde Staten, daar mogen we niet meer binnen. (lacht)
Waarom niet?
VAN EECKHOUT: We hebben steevast problemen aan de grens. Eén keer aan de grensovergang met Canada hebben we in het lang en breed mogen uitleggen wat de stickers met ‘Church of Ra’ op onze flightcases betekenden. Begin er maar eens aan, hé! Ze dachten blijkbaar dat we een of andere obscure, extremistische sekte waren.
Begin er maar aan.
VAN EECKHOUT:(lacht) De Church of Ra is Amenra en al zijn tentakels: de muziek, het artwork, de liveshows; maar ook de vele satellietgroepen die rond ons draaien. Het is dus geen geheim genootschap.
Je sprak daarnet van straight edge, een subcultuur die bekendstaat om haar extreme opvattingen ten opzichte van alcohol en drugs. Zitten er straightedgers in Amenra?
VAN EECKHOUT: We zijn met twee, onder wie ikzelf. Ik drink geen alcohol, rook niet, neem geen drugs en eet geen vlees. Zo extreem is dat toch niet? We ambeteren er niemand mee, behalve misschien onszelf . Terwijl je met een andere levensstijl wél anderen schade kunt berokkenen. Ik heb tenminste nog nooit brokken moeten lijmen omdat ik dronken of high was. Het heeft veel met controle te maken, hoor. Ik mag er niet aan denken dat ik morgen moet uitvissen wat ik vandaag uitgevreten heb, gewoon omdat ik een glas te veel op had. Een bijkomend voordeel is dat er altijd minstens twee leden 100 procent nuchter zijn in de groep. (lacht)
Op het podium verlies je wel graag de controle. Soms tot bloedens toe, kon ik al met eigen ogen zien.
VAN EECKHOUT: De beste shows zijn die waarin je zo veel mogelijk controle verliest. Ik zie het als een fictief gevecht met alle dingen die me het leven zuur maken, de ultieme uitlaatklep. En in verband met dat bloeden: op een keer sloeg ik me op mijn kop, en dat had wel iets. Ik kan er alleen maar kracht mee bijzetten, als in: ik geef jullie 45 minuten van mijn leven, en dat doe ik voor de volle 100 procent. Sowieso is op tour gaan een aftakelingsproces: een blauw oog hier, een verkrampte nek daar, overal schrammen en builen; achteraf kun je ons op een hoopje samenvegen.
Iets zegt me dat jullie het goed doen in het Oosten van Europa.
VAN EECKHOUT: Inderdaad. Polen, Estland, Rusland, Oekraïne… Ik vermoed dat ze er van nature meer voeling hebben met onze muziek dan met de samba. (lacht) Zelfs in Siberië hebben we fans, het zal wel iets met het desolate en koude in onze muziek te maken hebben. We krijgen e-mails uit alle hoeken van de wereld, soms vrij heftige. Dat een van onze songs iemand over de dood van zijn kind geholpen heeft bijvoorbeeld. Zoiets bedenk je niet in de studio, toch niet met voorbedachten rade. Ik denk dat het komt omdat we muziek maken die ons zelf tot in het diepste raakt. We stellen ons zwak op, steken ons niet weg achter een schild. Sommige mensen herkennen dat en laten dan spontaan hun eigen dekking zakken.
Naar welke muziek luister je eigenlijk als je even wilt ontspannen?
VAN EECKHOUT: Geen zwaar spul in elk geval. Mark Lanegan, Woven Hand, Portishead of 16 Horsepower. Muziek met een donker en soms religieus randje, ja, dat krijg je er niet uit.
Jullie releaseshow valt op 22 december, vlak voor kerst en de dag nadat de Mayakalender het einde van de wereld voorspelt. Toeval?
VAN EECKHOUT: Wat denk je? (glimlacht) Een muziekjournalist schreef lang geleden al eens dat wij de soundtrack bij het einde van de wereld maken. ‘Die moeten we onthouden’, dacht ik meteen! En zo geschiedde. Nu maar hopen dat er een stevig dak op de AB staat om tenminste één dag die zondvloed te weerstaan.
MASS V
Verschijnt 26/11 op Neurot; de releaseshow, 22 december in de AB, is uitverkocht.
DOOR JONAS BOEL – FOTO’S STEFAAN TEMMERMAN
Colin H. van Eeckhout : ‘VROEGER GINGEN DE MENSEN NAAR DE KERK OM ANTWOORDEN TE VINDEN OP HUN VRAGEN. WIJ MAAIEN ONS PUBLIEK OMVER, EN BIEDEN HET DAN HOUVAST.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
