Wij heren van Zichem. Van 29/09 tot 03/11 elke namiddag om 14.00 – TV1

Realisatie: Maurits Balfoort Scenario: Cornelis Staes en Maurits Balfoort (naar Ernest Claes) Regie: Maurits Balfoort Acteurs: Luc Philips, Jenny Tanghe, Fons Exelmans, Robert Marcel, Bob Storm, Dora Van der Groen, Jo De Meyere, e.a.

Het eerste en tweede seizoen (1969 en 1970) telden elk tien episodes. Het derde (1971) had er zes.

Waddist?

Pastoraal Vlaanderen op zijn smalst in dit ‘boer, kom van uw veld, uw zoon wil naar den unief’-tv-drama met ‘komische’ toets. Was dit heden of verleden, toen in 1969? Niemand die het weet.

Content?

De drie reeksen volgen gezwind de boerenzoon Herman Coene (Jo De Meyere), rond wie zich in de allerbeste Vlaamse traditie een vete ontwikkelt tussen zijn familie en de plaatselijke kasteelheren. De brave, zichzelf in slaap zeurende reeks is gebaseerd op Ernest Claes’ Het Leven van Herman Coene, maar heeft nauwelijks iets aangevangen met de sociale blik van de auteur. Het ultieme bewijs daarvoor: het door Edith Kiel maar liefst 30 jaar ervoor geschapen filmpersonage van ‘De Witte’ is hier nog steeds dezelfde, en dat één jaar na mei ’68! Een gezond blozende Lewie brengt zijn tijd door met brave deugnieterij (in zijn blote kont in de Demer plonsen, is zowat de meest subversieve daad) in een decor van een veel te idyllisch Vlaanderen. Pas in 1980, dankzij Robbe De Herts schrijnend sociaal manifest, kwam daar verandering in. Zichem mag dan wel boven zijn en de ‘mannekes’ teut, zelfs plezier lag elders voor het rapen. Al dacht gemiddeld 74 procent van de Vlaamse bevolking daar toen wel anders over.

’t Vlaamsch belang

Niet te onderschatten, toch niet voor de acteurs. De serie betekende de definitieve doorbraak van Luc Philips, Jo De Meyere en Jenny Tanghe. Philips wás gewoon pastoor Munte en is dat steeds gebleven, Jo De Meyere blijft steeds gehoor geven aan de VRT-roep ‘ come back to the five and dime, Jo!‘ en Jenny Tanghe moest zelfs in De Kampioenen nog haar achternaam eer aandoen. De spanning vandaag bestaat erin aan Dora-Van-der-Groen- spotting te doen: waar is de licht dementerende bejaarde in deze reeks?

Alloo, Witte, leefde gij nog?

Fons Exelmans:Als jongetje van twaalf hing al die aandacht voor Lewie soms erg mijn keel uit. Ik wandelde eens aan zee met een paar kameraadjes over de dijk toen plotseling een vloedgolf van mensen kwam aanrollen. Ik was net het achtste wereldwonder. Allemaal wilden ze de wittekop de hand drukken. De rijkswacht is er toen moeten tussenkomen.’

Schoon moment

Pastoor Munte illustreert de Vlaamse onderdanigheid met zijn lijfspreuk: “Er is aan ons, mensen, toch niets te doen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content