Stephen King heeft de smaak te pakken. Met De eerlijke vinder levert hij zijn tweede thriller pur sang af, en op wat genrebesmetting na raakt hij ermee weg.

Het is de natte droom van elk joch dat zijn zomers liever met een boek op zijn slaapkamer spendeert dan bikini’s te spotten op het strand: een literaire schat vinden. Pete Saubers ontdekt aan een droge rivier een kist. Daarin een smak geld, én een honderdtal Moleskine-schriftjes. Volgekrabbeld. Petes ouders staan op de rand van het bankroet en dat heeft alles te maken met de Mercedes-killer, de dolleman die in Kings vorige thriller, Mr. Mercedes, op een massa werkzoekenden inreed en zo Petes vader gruwelijk verminkte. Zeker, er was een noodfonds, maar dat is opgedroogd, en voor een kreupele zijn er in crisistijden weinig jobs voorhanden. De ene kredietkaart lost de andere af, het is puzzelen met de boodschappenlijstjes en zusje Tina wil dolgraag naar een dure school. Dus speelt Pete wilde weldoener door anoniem biljetten op te sturen naar zijn eigen huis. Stonden zijn ouders voordien nog op scheiden, dan brengt het extra budget nu peis en vree.

Alleen, waar komt die kist vandaan? Wie heeft al die moeite genomen om ze te verbergen? En wat staat er precies in die Moleskine-schriftjes? Dat leert Pete later, wanneer hij in de lessen literatuur over John Rothstein leert, de geniale schrijver die de wereld de Jimmy Gold-trilogie schonk, zich daarna terugtrok uit het publieke leven en later als kluizenaar vermoord werd. Zonder het te beseffen heeft Pete een uniek literair document in handen: de verloren gewaande vervolgen op de Jimmy Gold-reeks. Hoezeer hij Rothstein ook bewondert, het geld is op maar de schuldenberg nauwelijks geslonken, dus overweegt Pete zijn vondst te gelde te maken bij een boekhandel.

Dat is niet naar de zin van Morris Bellamy, die na een lange celstraf vrijkomt en al die eenzame dagen en gevaarlijke douchemomenten heeft overleefd door aan één ding te denken: het opgraven van zijn schatkist. Zijn ouderdom is geen beletsel, integendeel, wat heeft hij nog te verliezen? Dus trekt hij gewapend naar Petes huis om zijn ‘rechtmatige’ eigendom op te eisen.

Stephen King presenteert De eerlijke vinder als een vervolg op Mr. Mercedes, en inderdaad, de Mercedes-killer komt er zijdelings in voor, zelfs in die mate dat je nóg een vervolg mag verwachten. Ook de bizarre bende speurneuzen treedt opnieuw aan en opnieuw ligt het tempo verschroeiend hoog. Dat is jammer. Het gejakker gunt je weinig tijd om empathie te kweken voor de personages. Zeker omdat King met Rothstein – duidelijk geënt op John Updike en diens Rabbit-boeken – een gouden personage in handen heeft. Hoewel King het thrillergenre duidelijk beheerst, wordt hij er hier ook slachtoffer van; de oplossing primeert, de geit moet vooruit, de cliffhangers staan scherp op het einde van elk hoofdstuk. Maar de subtiele humor, toch een zeldzaamheid in het genre, maakt veel goed.

DE EERLIJKE VINDER ***

Stephen King, Luitingh-Sijthoff (originele titel: Finders Keepers), 384 blz., ? 19,99.

RODERIK SIX