Een overzicht van de belangrijkste artiesten uit de tienerpopscene: hoeveel talent hebben ze, hoe geloofwaardig zijn ze, in hoeverre is hun imago vooral marketing?

Christina Aguilera (20)

Uit Staten Island, New York. Stond op haar achtste al op het podium. Begonnen als een afkooksel van Britney Spears, maaar de samenwerking met Pink voor de Lady Marmalade-cover uit de Moulin Rouge-soundtrack liet zijn sporen na. Bij de release van het tweede album Stripped presenteerde het voormalige kindsterretje zich als een uitdagende meid met piercings. In het artwork en in de video van Dirrty oogt ze ronduit vulgair en ook wat lachwekkend. Nieuwe nummers als Impossible, Beautiful en het zelfgepende Walk Away lijken dan weer volwassen soul à la Whitney Houston. Als ze ooit opnieuw een broek aantrekt, kan dit meisje misschien artistiek iets gaan betekenen.

Michelle Branch (19)

Uit Arizona. Haar eerste album The Spirit Room verscheen op Maverick, het label van Madonna waar ook Alanis Morissette onderdak vond. Branch is dan ook de grootste Morissette-epigoon van allemaal. De plaat kabbelt voorspelbaar voorbij, zonder een noot waarvan je opkijkt. Afwachten of het volgende album – uit einde april – wél kan overtuigen. De eerste signalen zijn alvast verrassend: David Campbell, de vader van Beck, maakte orkestrale arrangementen, en ook gitarist Dave Navarro en bassist Chris Chaney van Jane’s Addiction steken een handje toe. Maar een dream team garandeert nog geen overwinning.

Vanessa Carlton (22)

Onconventionele jeugd in Mitford, Pennsylvania. Haar moeder, een pianiste/lerares, bracht Vanessa groot als een gecultiveerd, high-brow meisje. Debuut Be Not Nobody start héél sterk met Ordinary Day, Unsung en de voortreffelijke single A Thousand Miles, maar zakt daarna weg door inferieur songmateriaal. Niettemin een van de meest gesofistikeerde platen van een jonge vrouwelijke singer-songwriter. In Amerika werden er meer dan 700.000 stuks verkocht, Carlton sleepte ook drie Grammy Awards-nominaties in de wacht. Misschien moet Carlton in de toekomst verder het klassieke element in haar muziek uitspelen, om te bewijzen dat ze niet de tweedehands Tori Amos is waarvoor ze wordt gehouden.

Nelly Furtado (23)

Bloedmooie Canadese met Portugese ouders. Een working class meisje, dat zich heeft omhooggewerkt als een geschoolde en geletterde artieste en een moeilijke klant is aan de onderhandelingstafel. Furtado heeft onmiskenbaar branie, zoals blijkt uit debuut Whoa, Nelly!, maar op een beschaafde manier. Ze heeft, getuige een song als I’m Like A Bird, ook een mystiek, spiritueel kantje. Al is ze vergeleken met Morissette, wij moeten eerder aan Dido denken. Furtado heeft een heel eigen kijk op triphop, en stoeit met pop, dub, latin en r&b. Whoa, Nelly! is soms best inventief, maar de jongedame is duidelijk nog zoekende.

Avril Lavigne (18)

Afkomstig uit het onooglijke dorpje Napanee in het Canadese Ontario. Van haar eerste album Let Go, gegangmaakt door de onweerstaanbare hit Complicated, werden al een paar miljoen exemplaren verkocht. Ze luistert naar de pretpunk van Sum 41, maar dweept ook met de mainstream-rock van The Goo Goo Dolls. Haar debuut bevindt zich ergens tussenin. Stevige maar gestroomlijnde stadionrock met een hoog Alanis Morissette-gehalte. De plaat lijdt nog onder de kinderziekten en oogt wat naïef. Een echte tienerplaat dus, en daarom vrij eerlijk.

Kelly Osbourne (18)

Haar openheid is aandoenlijk. Ze komt ervoor uit: zonder de tv-serie had ze nooit een plaat mogen maken. Ze beseft ook dat niemand haar serieus zal nemen omdat ze de dochter van is, maar daar ligt ze geen seconde van wakker. Op eersteling Shut Up toont ze zich zoals ze is: een punkprinses zonder ideale maten. De plaat heeft een cartoonesk en campy trekje, de strakke popgevoeligheid van Blondie en Ramones en affiniteit met de regerende garagerock. Osbourne is bevriend met Good Charlotte en fan van The Strokes. Ook Iggy Pop, Hole en The Go-Go’s duidt ze aan als invloeden. Songs als Come Dig Me Out en On Your Own zijn uitdagend en witheet, andere willen je enkel onderhouden. De pretentieloosheid is een verademing.

Pink (23)

Dochter van een Vietnamveteraan en een verpleegster. Opgegroeid in Philadelphia. Haar drie jaar oude debuut Can’t Take Me Home bevatte nog platgeproduceerde r&b. Ze heeft hard op tafel moeten slaan om het rauwere Missundaztood te mogen maken. Daarvoor trok Pink zelf ex-4 Non Blondes-zangeres Linda Perry als klankbord en mentor aan. Haar reputatie van ongemanierde grote bek wordt uiteraard volop uitgebuit. Toch maakt ze op die jongste cd een rijpe indruk. Dat ze radicaal een rockrichting is ingeslagen, klopt niet helemaal, want de plaat vormt een afwisselend, verkwikkend geheel. Songs als grote hit Get The Party Started, Just Like A Pill en Gone To California zijn bijzonder aanstekelijk. De overlevingskansen zijn reëel, al moeten we – het eendagsvliegverhaal van 4 Non Blondes indachtig – voorzichtig blijven.

Shakira (25)

Geboren als Shakira Isabel Mebarak Ripoll in Barranquilla, een Colombiaanse havenstad aan de oostkust. Grote doorbraak in 2002 met haar eerste Engelstalige album, Laundry Service. Whenever, Wherever was de opwindende doorbraaksingle. Op de full-cd staan latin pop, tango en panfluiten uit het Andesgebied. Die combineert ze, als fan van Radiohead in de pre-elektronische periode, met rock. De mix is evenwel niet altijd evenwichtig. Haar vroegere Spaanstalige platen zijn zuiverder. Ze zou meer zichzelf moeten blijven en wat vaker de vocale acrobatieën achterwege moeten laten. Hoe dan ook een fris geluid.

t.A.T.u. (18)

Not Gonna Get Us is de nieuwe girl power hymne. t.A.T.u. maakte met 200 km/h In The Wrong Lane – van een suïcidale titel gesproken – een donderende plaat die de technogrooves van de Prodigy linkt aan punkrock. De schreeuwerige zang laat je niet onberoerd en de twee Russische meisjes hebben wereldwijd een gevoelige snaar geraakt. Maar het barokke eigen geluid is vooral te danken aan de slimme mensen achter de schermen. Enkele tracks zijn geproduceerd door Trevor Horn, het vroegere brein achter Frankie Goes To Hollywood. t.A.T.u. ligt wat in het verlengde van die groep: poppy, dansbaar én provocerend. Gefabriceerd? Wij vrezen van wel. Zeker nu is uitgelekt dat de expliciete lesbo-act van de meiden een marketingstunt is. In werkelijkheid zijn ze hetero.

Door Peter Van Dyck