Wie durft Adele in te tomen?

Zes jaar na haar vorige album stort Adele opnieuw haar hart uit. Gevoed door de turbulentie van een scheiding en het leven als single mama is haar vierde plaat 30 haar meest organische en gevarieerde verzameling songs tot nu toe.

Vriendelijke herinnering: minstens één op de zes Britse gezinnen heeft een exemplaar van Adeles 21, haar tien jaar oude tweede album, in huis. Wereldwijd werden er meer dan 30 miljoen exemplaren verkocht. In de 21e eeuw doet geen enkel ander album beter. Adele Laurie Blue Adkins is de meest succesvolle zangeres van haar tijd. Een Cleopatra van de powerballad, met een imperium gebouwd op twee dingen: hartzeer en een spectaculair stemgeluid. Op 30 zijn beide componenten in (over)volle glorie aanwezig.

Als uw partner dit meebrult tijdens de afwas, is er iets op til.

Toen Adele in april 2019 aankondigde dat ze zou scheiden van haar echtgenoot, entrepreneur Simon Konecki, konden sommige, na vier jaar relatieve radiostilte op hun honger zittende fans hun geluk niet op. Een gepijnigde, verlaten Adele betekent namelijk zuurstof voor nieuwe muziek. Someone Like You, Hello, Send My Love (to Your New Lover): we hebben haar grootste hits aan een gebroken hart te danken. Turbulentie is haar motor. Op de koop toe is Adele niet alleen single, maar ook mama van de inmiddels negenjarige Angelo, en rondde ze de kaap van dertig. Dat wordt smullen.

‘I’ll be taking flowers to the cemetery of my heart’, klinkt het meteen dramatisch in opener Strangers by Nature. Zet de Kleenex maar al klaar. De toon is die van lang vervlogen Disneygrandeur, alsof Mary Poppins elk moment uit de lucht kan vallen. Met cinema had Adele al ervaring (denk 007), maar dat ze ook ene Ludwig Göransson, soundtrackcomponist voor onder meer Black Panther en de nieuwe Pixarfilm Turning Red, aan boord hees, verklaart de al dan niet bewust zeemzoete setting. ‘Right then, I’m ready’, doorprikt ze op het einde kurkdroog de suikerbubbel.

Wie durft Adele in te tomen?

Klaar voor een rondje soul. My Little Love suddert zoals de elpees van Marvin Gaye en Isaac Hayes midden jaren zeventig deden. Bovendien maakt zoonlief hier zijn opnamedebuut. Emo, maar prima. Cry Your Heart Out steunt eveneens op de soultraditie, maar dan die van meidengroepen. En dan is Amy Winehouse, generatiegenoot van Adele, nooit ver weg. Leuk, die ‘oew oew oew’-koortjes, maar echt van de grond komen doet die stampvoetende beat eigenlijk nooit. Ook Oh My God is een door ouwe getrouwe Greg Kurstin groots geproducete, Rolling in the Deep-achtige, potentiële single in het spoor van Adeles grote voorbeeld Etta James, waarin vooral die uitzonderlijke pijpen het verschil maken. ‘My heart can pound like thunder’, buldert de orkaan in Can I Get It, over een akoestisch dartelende gitaarriff die onvermijdelijk herinnert aan Faith van George Michael.

Adele, de klokkenluider van Tottenham, is een attractie. Een monumentale vuurtoren voor eenzame, verloren zielen waar het alle dagen opendeurdag is. Nu is ze natuurlijk niet de enige artiest die emotioneel exhibitionisme tot lucratieve kunst verheft, maar met die oerkracht in de keel is elke nuance wel erg ver zoek. Wat zouden we Adele graag eens een toontje – of twee, drie zelfs – lager horen zingen. Tijdens de blockbusterballade To Be Loved, bijvoorbeeld. ‘Let it be known that I cried for you’, breekt ergens haar stem, en de schaal van Richter slaat tilt. Hoe zou het met de Nina Simone in Adele zijn, vragen we ons op zo’n moment af.

Is er dan geen enkele producer die haar ook eens durft in te tomen? Inflo, de man achter Sault, Little Simz en Michael Kiwanuka, doet een aardige poging in Woman Like Me, een organisch en jazzy No Woman No Cry-moment met een ferme zweem Lauryn Hill. Het is meteen de song met de meest bittere tekst van de plaat: ‘I put my heart on the line for the very first time/ Because you asked me to, and now you’ve gone and changed your mind’. Inflo leidde ook het gospelkoor in Hold On in goede banen, maar dan zijn we opnieuw bij de grote gebaren aanbeland: ‘ How do I feel so mighty small/ When I’m struggling to feel at all?‘ klinkt het over ronduit titanische strijkersarrangementen. Dan liever I Drink Wine, toekomstige fanfavoriet en een (naar de maatstaven van Adele) singer-songwriter-song geëmballeerd in piano en orgel. U bent gewaarschuwd: als uw partner dit meebrult tijdens de afwas, is er iets op til. Adeles warmste, meest gevarieerde en – ja, toch wel – minst voorspelbare album tot nu toe sluit af met Love Is a Game, een retour naar de Hollywoodsfeer van het begin van de plaat, beïnvloed door de Audrey Hepburn-prent Breakfast at Tiffany’s. ‘What a cruel thing, to self-inflict that pain, yeah, yeah, yeah’, croont Adele uitgelaten, terwijl de gordijnen in hun finale plooi vallen. Het heeft iets potsierlijks en aandoenlijks tegelijk. Weinigen bewandelen die grens zo elegant en vastberaden als Adele.

Adele ***

30

pop

Columbia

Stream

My Little Love

Woman Like Me

Love Is a Game

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content