NEIL FINN & FRIENDS – 7 Worlds Collide.Live At The St. James (Parlophone) ****

Er gebeurt nooit wat in Auckland, de stad waar Neil Finn woont. De muzikant besloot daar zelf verandering in te brengen. Hij vormde met collega’s een supergroep waarmee hij vijf avonden na elkaar een speciaal concert gaf, dat is vastgelegd in de cd en dvd 7 Worlds Collide.

Plots stond Finn met drie gitaristen op het podium _ naast hemzelf Ed O’Brien (Radiohead) en Johnny Marr (ex-Smiths) _, een genoegen waarvan hij nooit eerder kon proeven. O’ Brien zorgt voor de soms vreemde effecten, Marr voor de subtiele accenten. Het werkt, al bekent Finn ons aan de telefoon dat het hoe dan ook een gok was. Hij verwelkomde Pearl Jam-zanger Eddie Vedder in de schuur aan de kust, waar het gezelschap samenkwam voor de repetities, niet voor niets met de zin: Welcome to the extravaganza.

‘We waren een groep zonder geschiedenis. Die vier dagen repetitie waren bijzonder intens. We beleefden a hell of a week. Ik heb ervan genoten. Het was best onvoorspelbaar soms. Eddie wou tot mijn verbazing Take A Walk zingen, een nummer dat ik in vijftien jaar niet meer had gespeeld. Hij heeft me de waarde van die song opnieuw doen inzien.’

Grappig is het verhaal dat multi-instrumentaliste Lisa Germano op de dvd vertelt. Ze dacht dat ze als fan van Finn alle songs wel kende. Bleek echter dat ze vooral de zwarte toetsen van haar klavier moest gebruiken, wat ze anders nooit doet. Ed O’Brien en drummer Phil Selway noemden de shows ‘de grootste muzikale uitdaging in lange tijd’ en dat terwijl ze deel uitmaken van Radiohead, die toch als een avontuurlijke groep bekendstaat. Finn ziet een mogelijke verklaring voor die uitspraak: ‘Ze hadden net héél lang in de studio gezeten met Radiohead. Dat was veeleisend geweest, het had hen uitgeput. Met dit project moest alles heel snel gaan, ik vermoed dat dat voor hen een verademing was.’

Hét hoogtepunt was Private Universe. ‘Dat is zo’n nummer waar ik een andere kijk op heb gekregen’, vertelt Finn. ‘Ik heb het al in verschillende versies vertolkt en het blijft altijd overeind. De songs die je altijd aan de omstandigheden kunt aanpassen, dat zijn de sterkste. Maar er zijn ook nummers waarvan je de oorspronkelijke vorm trouw moét blijven, zoals Four Seasons In A Day, al heeft de mondharmonicapartij van Johnny er toch ook weer een frisse wending aan gegeven.’

Eddie Vedder is een ander soort zanger dan Finn. Rauwer, maar opposites attract. Zo heb ik ook nooit Crowded House met The Smiths geassocieerd en toch past Finns versie van hun There Is A Light That Never Goes Out wonderwel in de set. ‘Johnny stond er eerst heel weigerachtig tegenover om iets van The Smiths vanonder het stof te halen, maar ik ben heel blij met onze interpretatie. Ik hield van The Smiths. Ik heb een heel brede smaak.’

Heel pakkend is het moment dat Neil Finns zoon Liam met zijn groep Betchadupa én Eddie Vedder de tanden zet in I See Red en History Never Repeats, oude songs van Split Enz. (de eerste groep van Neil en zijn broer Tim). Met welke gevoelens stond vader naast het podium naar dat jonge geweld te kijken? ‘Een mengeling van trots en opwinding. Ik stelde mezelf in Liam zijn plaats. Hij is een Pearl Jam-fan. Als je hem dan de pannen van het dak ziet spelen met songs die geschreven zijn lang voor hij geboren was: dat is onbeschrijfelijk.’