‘Of ik vrees dat de mensen té veel van ons verlangen? Tja, Liever hoge verwachtingen dan lage.’ de punkfunketeers van Bloc Party houden het hoofd koel.

‘SILENT ALARM: UIT OP 14/2 BIJ WICHITA/V2

Punkfunk rules. Was 2003 het jaar van The Rapture en 2004 dat van Franz Ferdinand, in 2005 is het rijk aan Bloc Party. Die zijn talk of the town sinds de exquise singles Banquet en Little Thoughts onze lichaamseigen epo fors deden toenemen en Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe hun pr verzorgde. Nu iedereen de groep aan de mouw trekt, beslissen deze jonge honden om slechts één uur per dag voor interviews te reserveren. Ze hebben het namelijk te druk met het sleutelen aan nieuwe nummers. Hallo? Hun debuut-cd Silent Alarm is amper uit of ze denken al aan de volgende. Het typeert de werk- ethiek van Bloc Party. ‘We willen voorúít’, vat bassist Gordon Moakes (28) die samen.

Silent Alarm werd vorige zomer vastgelegd – naar hun normen al een eeuwig- heid geleden. De cd-titel schoot hen te binnen na het lezen van een artikel in New Scientist over waarschuwingssystemen voor aardbevingen. Terwijl de mastertape en het artwork naar de fabriek gingen, veegde een tsunami de kust van Zuidoost-Azië weg. Moakes wil zijn groep toch geen profetische kwaliteiten toedichten. ‘Misschien hebben we wél, maar dan heel onbewust, ingepikt op een gevoel van spanning en onrust dat onder de mensen leeft. We zijn allemaal doordrongen van het besef dat we constant op onze hoede moeten zijn.’

Het is een enorme opluchting dat hun eerste worp eindelijk in de winkels ligt, want nu kunnen ze eropuit om de wereld te veroveren. ‘Ooit had ik, als graficus, een kantoorjob. Ik wéét dus hoe aantrekkelijk het is om op tournee te kunnen gaan.’

De hype is soms een beetje angstaanjagend, moet Moakes toegeven. ‘De fantasie van journalisten slaat wel eens op hol. Of ik vrees dat de mensen té veel van ons verlangen? Liever dat ze hoge verwachtingen koesteren dan lage.’

Hoewel Bloc Party nog maar pas de neus aan het venster steekt, bestaan er volgens de bassist al hardnekkige misvattingen over de band. ‘We zouden het Britse antwoord op The Rapture of de tweede Franz Ferdinand zijn. Ik zal niet ontkennen dat we een en ander gemeen hebben, maar toch: ik moet de eerste punkfunkband nog tegenkomen die even breed gaat als wij.’

‘Ziekelijk hoe Muse op maat van de kids gesneden ellendigheid verkoopt’: dat moet zowat de sterkste uitspraak zijn waarop frontman Kele Okereke zich tot nog toe liet betrappen. Het valt op hoe vriendelijk en diplomatisch de jongens van Bloc Party doorgaans naar buiten komen, een eigenschap die we niet gewend zijn van jonge Britse bands. ‘Onze muziek moet confronterend zijn, niét onze attitude’, zegt Moakes. ‘Ik denk dat veel van die bands een grote bek opzetten uit compensatie, omdat hun muziek scherpte mist.’

Moakes was erg aangegrepen door de plotse dood van zijn held, BBC-deejay en rockgoeroe John Peel. ‘Hij had net een sessie met ons geboekt voor hij stierf. We hebben die uiteindelijk postuum opgenomen, in dezelfde radiostudio waar ik hem twee jaar geleden voor het eerst de hand schudde. Het deed héél raar, daar zo zonder hem te zitten. Maar hij zou het zeker afgekeurd hebben als we de sessie hadden geannuleerd. Mensen zijn sterfelijk, maar de muziek is een cyclus die nooit stopt, was zo’n beetje zijn adagium. We zijn trots op die opnames. Het was de perfecte manier om afscheid te nemen.’

Door Peter Van Dyck