LOUD AND PROUD.’DO THE FUNKY CHICKEN!’ 33 JAAR NA DATUM IS ER EINDELIJK EEN DVD-VERSIE VAN DE DOCUMENTAIRE OVER WATTSTAX, ‘HET ZWARTE WOODSTOCK’.

Wattstax ***

MEL STUART

MET ISAAC HAYES, ALBERT KING EN RICHARD PRYOR

WARNER BROS

Wattstax? In muziekencyclopedieën wordt het omschreven als ‘het zwarte Woodstock’, maar eigenlijk was het festival in Los Angeles veel meer dan dat. Akkoord: de affiche was een who’s who van de R&B en soul (Isaac Hayes! Albert King! Rufus Thomas!) en jawel: er kwamen meer dan 100.000 Afro-Amerikanen naar het LA Coliseum in South Central afgezakt. Maar Wattstax was vooral het grootste evenement van het Black Power-tijdperk – een evenement dat de VS van A bijzonder grondig door elkaar zou schudden.

Voor de aanleiding van Wattstax moeten we terug naar 7 augustus tot 11 augustus 1965. In Watts, een zwarte getto van Los Angeles, doen een paar racistische politieagenten een ‘Rodney King’. Ze sleuren de jonge zwarte Marquette Fry uit de auto, en mishandelen hem samen met zijn broer en zijn moeder, tot groot afgrijzen van de omstaanders. ‘Er vloog een steen door de lucht, gevolgd door whiskyflessen en wijnflessen,’ rapporteerde een journalist van de LA Times. Maar algauw werden dat ook molotovcocktails en kwam de hele buurt in opstand – het begin van zes dagen straatgevechten, waarbij 34 mensen omkwamen, duizend gewonden vielen en 22.500 politieagenten en 14.000 militairen werden ingezet om de rust te doen terugkeren. Na de rellen zei senator Robert Kennedy: ‘Je mag niet van zwarten verwachten dat ze de wetten respecteren. De wetten zijn er alleen maar om hen te onderdrukken.’ De eisen van de Black Power-beweging werden plots een hot item in Washington – al moet een beetje cynicus vaststellen dat veertig jaar later in Los Angeles nog steeds tien keer meer zwarten dan blanken gearresteerd worden.

De rellen in Watts inspireerden niet alleen politici en schrijvers als James Ellroy, ze gaven ook aanleiding tot een jaarlijks festival, dat op 20 augustus 1972 zijn hoogtepunt kende met Wattstax. Alle grote namen van het Stax-label gaven present, comedy-legende Richard Pryor praatte de acts aan elkaar en regisseur Mel ‘Willy Wonka And The Chocolate Factory’ Stuart legde één en ander vast voor het nageslacht onder de vorm van een documentaire, waarin concertbeelden worden afgewisseld met archiefbeelden en straatinterviews. Als concertfilm valt ‘Wattstax’ wat pover uit (de concertbeelden zijn kort, de montage is slordig) maar als tijdsdocument is het weergaloos. Alleen al sommige hotpants maken deze dvd zijn geld waard, en anders wel Do The Funky Chicken van Isaac Hayes. Wouter Van Driessche

Wouter Van Driessche