Ze is nog geen dertig, maar haar ster rijst met elke film waarin ze haar talent kwijt kan (zij het in combinatie met haar borsten). Het begon pas goed in 2000, toen Bryan Singer haar als de akelige, van gedaante wisselende supermutant Mystique castte in X-Men (ook in het vervolg is ze van de partij). Ze moest elke dag helemaal uit de kleren, waarna twee vrouwelijke grimeuses blauwe bodypaint aanbrachten en haar lichaam met allerlei materiaal beplakten. Acht uur duurde het ritueel. Toen ze het op een dag op de heupen kreeg van al dat papier, zo vertelde ze ooit aan Jay Leno, zei Singer haar dat ze een glas witte wijn moest drinken en relaxen.

In John McTiernans vreselijke Rollerball was ze de enige rolschaatsende ongelukkige die het bekijken waard was. Femme Fatale is zo’n beetje de stap naar de geloofwaardigheid, want het moet gezegd: Rebecca Romijn-Stamos is lang niet slecht. Brian De Palma wordt zelfs lyrisch wanneer zijn femme fatale ter sprake komt. Als hij vindt dat hij in zijn film iets toevoegde aan het archetypische beeld van de noir-figuur, dan is dat louter door de persoonlijkheid van Romijn-Stamos. ‘Grote femmes fatales zijn uniek. Je moet alleen zien uit te vissen wát hen precies speciaal maakt, je camera op de juiste plaats zetten en hen de ruimte geven om dat unieke te tonen.’

Romijn is geboren op 6 november 1972, in Berkeley, California. Haar vader, in Nederland geboren, was een speelgoed- en meubelmaker. Haar moeder kwam in Amerika ter wereld (maar heeft een Nederlandse stamboom) en was lerares. Na Berkeley High School, waar ze om haar lengte (1,80 meter) de bijnaam ‘Jolly Blond Giant’ kreeg, liet ze zich aan de University of California in Santa Cruz inschrijven, om er muziek te studeren. Het was wellicht geen vrolijke tijd, want ze haakte snel af. ‘Ik was dat eerstejaarsstudentje zonder een duit, rusteloos, klaar om de wereld te zien. Daar zat ik dan in mijn kamer, ervan overtuigd dat ik van alles aan het missen was. Maar ik had geen cent. Een kennis introduceerde me dan maar bij een agentschap, en de rest ging zeer vlug. Ik verhuisde naar Parijs, kreeg de cover van de Franse Elle en bleef er tweeënhalf jaar.’

De blonde, blauwogige en veel te slanke schoonheid kreeg een contract van Biotherm, werd woordvoerster van Tommy Hilfiger en poseerde voor Sports Illustrated, Christian Dior en Victoria’s Secret. People Magazine nam haar in 1997 en 1999 op in de top-50 van de mooiste mensen. Op een van de modeshows van Victoria’s Secret ontmoette ze John Stamos, die haar in 1998 ten huwelijk vroeg. De twee wonen nu in Beverly Hills. Rebecca’s favoriete voedsel is filet mignon, tonijnsashimi en Haagen-Dazs Cappuccino-Commotion. Om haar gewicht te behouden, volgt ze rigoureus een schema van stretchen en spierversterking.

Als u aan de vorige paragraaf geen boodschap hebt, is er nog het relaas van haar ontmoeting met De Palma. ‘Hij zag me en zijn eerste indruk was dat ik een heel zachtaardig, blond meisje was’, zegt ze in Karim Soumalia’s docu over de meester. ‘Ik denk dat hij een hardere persoon zocht voor de rol, want het personage is in-slecht. Het is een door-en-door slecht meisje, en hij zocht wellicht iemand met wat scherpere kantjes. Zodra hij me leerde kennen, zag hij dat ik beide aankon, en dat het nog krachtiger zou zijn om een blond meisje met een zacht uiterlijk een killergriet te laten spelen.’

Romijn-Stamos verraste de man die destijds met Nancy Allen en Melanie Griffith in Dressed to Kill en Body Double de erotische grenzen aftastte, door voor Femme Fatale zelf met een stripteasedans voor de dag te komen. ‘Ik had een scène waarin ze doet alsof ze het aanlegt met een zeeman, alleen om Banderas te pesten’, zegt De Palma. ‘Het personage kan niet begrijpen waarom hij haar niet wil neuken, nadat ze hem natuurlijk helemaal gek heeft gekregen. We overlegden even over hoe we het zouden aanpakken, en vroegen ons af of we niet een of andere dans zouden kunnen proberen. Ze trok zich terug met een choreograaf en kwam weer tevoorschijn met dat verbazend nummertje. Ik moest even een manier bedenken om het te kunnen draaien, want ik had nog nooit een vrouw haar lichaam zo zien bewegen. En, geloof me, ze heeft een adembenemend mooi lichaam.’

Jo Smets