Geen grotere helden dan zij die elke week in de huiskamer komen. Wij vroegen zeven schrijvers naar het tv-personage dat hen het meest intrigeert, amuseert of irriteert. Deze week: Paul Baeten Gronda over Hank Moody – Californication
Volgens een psychologe met wie ik ook getrouwd ben, deel ik met Hank Moody een diepgewortelde verlatingsangst. Dat is niet erg, zegt ze, dat is een basisangst die alle mensen hebben. Het zit hem erin hoe je ermee omspringt. Toen zei ze helaas niks meer, omdat haar programma begon op Rai Uno. Ik veronderstel dat een goede manier om ermee om te gaan een hobby zoeken is. Een hobby zoeken is altijd een goede oplossing, naar het schijnt. Een slechte oplossing lijkt me ‘beste maatjes’ willen zijn met je eigen dochter en Porsches in de prak rijden. Twee keer raden welke manier zowel de mijne als die van Hank Moody blijkt te zijn. Een kleine tip: ik haat hobby’s.
In de zomer van 1992 leerde mijn oom Dirk me hoe je op een achteloze manier op de grond spuugt en sindsdien kan eigenlijk niks me nog echt schelen. Dat had zo zijn gevolgen voor de twintig jaar die daarop volgden. Gefaalde schoolcarrière. Niet competitief genoeg om iets te maken van mijn talent als 400 meterloper. Geen respect voor werk of geld. Van de affaires rond, in en door het hart maar twee of drie waar ik met een warm gevoel aan terugdenk. Nooit een beker gewonnen voor iets. Of misschien wel, maar dan weet ik het niet meer.
Laat die overmaatse zin voor het laconieke en het buitenstaanderige nu ook net een van de grootste karakteristieken zijn van Hank Moody, de centrale figuur in Californication. Wat vrij uniek is voor een personage – meestal krijgen die van hun uitvinder een vrij duidelijk doel met bijbehorende motivaties mee. Hank heeft ook wel een doel en zo, hij kan het gewoon even niet vinden in al de rommel.
Hank Moody is een schrijver die uit New York verhuisde toen zijn eerste roman werd verfilmd. Sindsdien verprutste hij tot zijn grote spijt de relatie met zijn grote liefde en hun gezamenlijke dochter, rijdt hij met een Porsche rond in LA en neukt hij prachtige vrouwwezens met een frequentie waarmee andere mensen naar het toilet gaan. Om pipi te doen. Dat lijkt leuk. En dat is ook soms leuk, maar vaak ook pure miserie. Grappige miserie, maar wel miserie. Al zoekt hij die vaak zelf op.
Want, nee, Hank is niet de man die je zou vragen om een belangrijk pakje op te halen bij De Post. Behalve als je gewoon een goed verhaal wilt horen, van hoe hij het wel wilde doen maar per ongeluk het bed in sukkelde met een geflipte ex, vervolgens bezopen aanbelandde bij een vriend, daar in het zwembad viel, bijna verdronk, op weg naar het ziekenhuis nog in een gevecht terechtkwam en uiteindelijk voor je huis in slaap viel in zijn auto.
Hank maakt van lijden een esthetische ervaring die je laat denken: hey, ja, zo wil ik het ook! Ik zie toch al af voor hetzelfde doel, namelijk dat vreselijke schrijven, dan ook maar meteen zoals hij het doet. Maar er zit meer achter.
De muze die de geïdealiseerde liefde is voeden en voortdurend proberen goed te doen voor je omgeving maar daar bijna even voortdurend in mislukken. Soms door het toeval, vaak door je eigen schuld. Daar heb je eigenlijk de samenvatting van Hanks leven en meteen ook het mijne. Wat helaas of gelukkig niet wil zeggen dat ik een lokale Hank Moody zou zijn. Ik ben niet half zo cool als Hank, zelfs niet op een goede dag. Veel voorzichtiger en neurotischer. Meer Woody Allen dan ik zou willen. Vrouwen komen ook niet op me af als bijen op een pot siroop. Soms wel, op warme dagen, maar ook dan geen twaalf per dag.
Mijn echte leventje ziet er meer uit als een aflevering van Curb Your Enthusiasm: tijd verliezen, me opwinden in nutteloze zaken, zagen tegen vrienden, burgerlijke lijnen trekken tussen de kribbe, de supermarkt en het werk. Met dat verschil dat ‘het werk’, zijnde romans schrijven, een soort allesetend monster is, en geen ietwat in plaats en tijd af te bakenen activiteit met vergaderingen en rapporten. Wat niet betekent dat ik een moeilijkere job heb dan andere mensen, maar het is wel redelijk fokking donker en eenzaam, in de spreekwoordelijke schrijfkamer.
En net daarom voel ik me zo thuis bij Hank Moody en zijn vrienden. De leegte, de nijd, de verlangens, het nietsdoen, de euforie, de drive, het block, de foute keuzes, de echte wereld van taakjes en formulieren die soms zo ver weg lijkt dat hij bijna spannend wordt… Daar geeft Hank perfect vorm aan. Troostend bijna, wat mij betreft. Ook het zorgeloze kind in hem, dat als tegenwicht dient voor de bezorgde papa en de melancholische schrijver, benijd ik. In seizoen vijf wordt Hanks flat in New York opgefikt door een ex. Hij zucht eens, staart naar buiten en gaat schrijven. Kijk, daar wil ik heen.
Het gekke is dat ik meer van Hank in mezelf wil loslaten maar hem tegelijk ook als een soort schrikbeeld gebruik om niet te ver te gaan. Al wil ik wel zo snel mogelijk zo’n vuile Porsche. De eerste werd helaas stukgereden tegen een boom nadat ik een koe had gezien. In een wei. Waar verhaal, vraag maar aan Olivier Dewit, die naast me zat en ‘Neee!!! Boom!! Boom!! Neeee!!!!’ riep. Dat was vrij Moody. Ik heb er nog koppijn van.
VOLGENDE WEEK
THOMAS BLONDEAU OVER BRIAN GRIFFIN (FAMILY GUY)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
