Geteisterde koorknapen zijn er tegenwoordig genoeg, maar slechts weinigen overwonnen hun kerktrauma door een rockgroep op te richten. Chad Elliott ging letterlijk voor het zingen de kerk uit en zocht zijn heil in de rock-‘n-roll. Met succes, want over het Kanaal is Funeral Party dé buzz band van het moment. ‘De keuze was simpel: met een rockgroep beginnen of drugs gaan dealen.’

Funeral Party is een Amerikaanse groep met een très Amerikaanse sound – denk Television, The Rapture en The Strokes – maar toch lijken vooral de Britten hun dansbare postpunk erg genegen. NME pikte Funeral Party vorig jaar al op, Q volgde vorige maand en ook BBC’s Radio 1 is inmiddels op de kar gesprongen. En de Britse hype begint zelfs hallucinante proporties aan te nemen.

Chad Elliott: Daarnet hebben we nog acte de présence gegeven in Soccer AM, een voetbalprogramma op Sky Sports. Geen idee wat we daar te zoeken hadden: wij zijn Amerikanen, we weten ongeveer evenveel van voetbal af als van Franse wijnen.

Om niet te zeggen dat jullie het een sport voor watjes vinden.

Elliott: Dat hoor je me nu óók weer niet zeggen. (Lacht) Maar zelf ben ik meer een wielrenner.

Enig idee waarom jullie zoveel populairder zijn in Engeland dan in Amerika? Behalve dan misschien dat Funeral Party naar een song van The Cure is genoemd?

Elliott: Omdat ze hier nog echt naar nieuwe groepen lúísteren. In Amerika maakt het allang niet meer uit wat voor muziek je maakt, alleen je imago telt en of je er al dan niet cool uitziet.

Een beetje vreemd om dat te horen uit de mond van iemand die in LA woont.

Elliott:(Lacht) Ja, wie het zegt hé. Ik stoorde me vroeger ook al aan die oppervlakkige celebritycultuur, maar door er van hieruit met wat meer afstand naar te kijken, komt die glamourfixatie nog veel belachelijker over. Ik schrok me trouwens lam toen ik zag dat onze Amerikaanse flutprogramma’s hier in Europa ook massaal worden uitgezonden, al lijken jullie er wel met een gezonde dosis ironie naar te kijken.

Je komt uit Whittier, een stadje in de suburbs van L.A. Wat moet ik me daarbij voorstellen?

Elliott: Het is er de laatste tijd heel erg veranderd. Vroeger was Whittier haast één groot rusthuis, echt een plaats waar Amerikanen gingen wonen als ze met pensioen gingen en waar voor een jonge gast als ik dus hoegenaamd niets te beleven viel. Maar intussen is Whittier net als alle andere voorsteden van L.A. ten prooi gevallen aan criminele bendes. Zelf ben ik er drie jaar geleden nog het slachtoffer geworden van een gewapende overval: dat was tien of vijftien jaar geleden compleet ondenkbaar.

Maar je bent dus in een beschermde omgeving opgegroeid.

Elliott: Oh ja, op het verstikkende af. Mijn ouders zijn zeer gelovige mensen en ons sociaal leven beperkte zich tot de christelijke gemeenschap waarin we leefden. Mijn vader, die werkt bij een bedrijf dat vliegtuigonderdelen maakt, is daarnaast dominee in de kerk van Whittier: daar moest ik dus óók elke week naartoe. Ik zong er zelfs bij het kerkkoor. Andere dan strikt religieuze muziek kwam er bij ons niet in. Er werd naar de Billy Graham Band geluisterd, al de rest was ten strengste verboden.

Hoe ben je dan met profane muziek in contact gekomen?

Elliott: De hormonen! (Lacht) Neen, echt: ik moet een jaar of dertien geweest zijn toen ik tot over mijn oren verliefd werd op een zwart meisje van onze kerkgemeenschap. Ze was al zeker achttien, duidelijk een goth girl, en ze droeg altijd een T-shirt van The Smashing Pumpkins – wat haar uiteraard op boze blikken van de kerkgangers kwam te staan. Als ik haar hart wilde winnen, moest ik dus te weten komen wie The Smashing Pumpkins waren. Ik heb met al mijn spaarcentjes Mellon Collie and the Infinite Sadness gekocht en begon er ’s nachts onder mijn deken stiekem naar te luisteren. Ik was er weg van! Niet veel later heb ik ook een T-shirt van The Smashing Pumpkins gekocht in de hoop dat we spontaan vriendjes zouden worden. Helaas: ze heeft nooit een woord tegen me gesproken. It sucked.

Welke groepen zijn er nóg van invloed geweest op de muziek van Funeral Party?

Elliott: Veel postpunk: Gang of Four, maar ook Television en Dance Disaster Movement, een groep die niet meer bestaat, maar voor mij heel eventjes de nieuwe Suicide leek te worden.

Jullie debuutplaat is vorige week verschenen, maar werd al in 2008 opgenomen. Hier past een woordje uitleg.

Elliott: We zaten in 2008 nog bij een ander platenlabel, Fearless Records, en daar hebben ze stevig met onze kloten gerammeld. Ze beloofden ons artistieke vrijheid, maar als puntje bij paaltje kwam, wilden ze dat we de nieuwe At The Drive-In zouden worden, want dat is zo’n beetje hun succesband. Goede groep hoor, At The Drive-In, maar wij zijn een ándere groep. We hebben hen ‘fuck you’ gezegd en zijn naar een ander label op zoek gegaan.

De plaat heet ‘The Golden Age of Knowhere’, mét een ‘K’. Wat moeten we achter die woordspeling zoeken?

Elliott: Euhm, dit is een beetje vervelend. Het is helemaal geen woordspeling: ik heb dyslexie. Aanvankelijk wilde de platenfirma ook de songteksten uit mijn notitieboekje inscannen en in het cd-boekje zetten, maar van dat idee zijn ze bij nader inzien afgestapt. (Lacht)

Hebben jullie ooit nog een andere naam gehad dan Funeral Party?

Elliott: Ja, The Backyard Chemists. Dat is LA- slang voor drugsdealers die achteraan in de tuin een labootje hebben waar ze ‘crystal meth’ maken. Nu ik erover nadenk, er waren maar twee manieren om uit Whittier weg te komen: met een rockgroep beginnen of drugs gaan dealen.

Wat vinden je ouders inmiddels van Funeral Party?

Elliott: Ze zijn allang blij dat ik geen drugsdealer ben geworden. (Lacht) Maar het blijft een punt van discussie. Ze merken natuurlijk dat rockmuziek mijn passie is en de voorbije jaren zijn ze wel wat bijgedraaid, maar helemaal van harte is hun steun toch niet. Ze zijn best blij dat het mij voor de wind gaat, maar ik denk niet dat ze in de auto vaak naar Funeral Party luisteren.

THE GOLDEN AGE OF KNOWHERE

Uit bij RCA / Sony

DOOR VINCENT BYLOO