De eerste editie van de Focus Festivaldag is een succes geworden. En, ere wie ere toekomt, dat hebben we vooral te danken aan u.

Met ruim vijfhonderd mensen in een afgeladen zaal, vijf goede tot zeer goede films, gekozen uit het uitstekende programma van het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen-Gent, en een heerlijke lunch tussendoor: de eerste editie van de Focus Festivaldag is vlekkeloos verlopen. Wij zijn dus tevreden – meer nog, we lopen hier al dagenlang high fives uit te delen aan iedereen die we in de gang tegenkomen – maar u blijkbaar ook. Althans, dat kunnen we toch opmaken uit de vele reacties die we op de dag zelf kregen. U was een fijn publiek, en we hopen u volgend jaar in even groten getale – of misschien nog groter – terug te zien op de tweede editie van de Focus Festivaldag. Want: de spits is eraf en niets of niemand houdt ons nog tegen om in samenwerking met het Filmfestival van de Festivaldag jaarlijks weer een echt evenement te maken. Afspraak volgend jaar dus, same time, same place.

Zoals gezegd hebben een pak lezers en filmliefhebbers ons laten weten wat ze van de dag vonden, maar weinigen hebben er zo hun werk van gemaakt als Steven Benoit-Decavele, die uitgebreid én met kennis van zaken iedere film heeft besproken. Daarom maken we nu graag plaats voor onze filmrecensent voor één dag: Steven Benoit-Decavele.

El Bola ***

Het debuut van de vrij jonge Spaanse regisseur Achero Manas Amyach. Zijn film is een eenvoudige productie maar verdient toch de nodige aandacht. Achter de kwajongensstreken van enkele vriendjes schuilt een diepmenselijk en actueel probleem, namelijk kindermishandeling. Manas laat zijn jonge acteurs (Juan José Ballesta en Pablo Galán zijn voortreffelijk) als het ware zelf hun emoties brengen zoals zij ze aanvoelen. Een kleine maar heel tedere ‘jeugd’-film die maar weinigen onbewogen zal laten.

Lost in La Mancha ***

Een indringende documentaire over het laatste filmproject van Terry Gilliam, de verfilming van Don Quixote van Cervantes. Deze documentaire brengt ons het verhaal (eigenlijk de teloorgang) van een film die nooit een film is geworden. Het maken van een film hangt blijkbaar af van zoveel factoren dat als één schakel het begeeft, alles in elkaar stort. Ondanks de tegenslagen is het verbazend hoe positief Gilliam blijft. De makers van deze documentaire, Keith Fulton en Louis Pepe, leggen eerst luchtig maar na verloop van tijd bloed- ernstig de verschillende facetten van het film (niet)maken op pellicule vast. Aanrader.

Yokohama Mike – A Forest With No Name *

Een film van de Japanse regisseur Aoyama Shinji die voornamelijk succes boekte met het in 2000 uitgebrachte Eureka. Zijn nieuwe film heeft iets weg van een detectiveverhaal en een spirituele zoektocht naar zichzelf – allemaal op Japans hout gesneden welteverstaan. Boeiend of intrigerend? Moeilijk om daar een antwoord op te geven omdat (in mijn geval toch) je niet echt weet wat de film eigenlijk te vertellen heeft. Het is best mogelijk dat deze prent sommige mensen kon boeien, aan mij was hij in ieder geval niet besteed.

Gerry ****

De nieuwe film van Gus Van Sant is een ijzersterk staaltje van cinematografische kunst. Hij vertelt het verhaal van twee Gerry’s die bij een uitstap zo verdwalen dat ze na verloop van tijd als het ware gevangen raken in de zee van ruimte rond hen. Gus Van Sant brengt zijn desolate rots- en woes- tijnlandschappen zo in beeld dat ze gedurende de film een transformatie ondergaan van prachtige natuurcreaturen tot vijand nummer één. De film heeft drie werkelijk briljante scènes. Eén: de camera die gedurende ongeveer een kwartier op dezelfde plaats blijft staan en de dialoog en actie volgt tussen de twee Gerry’s, als een van hen vastzit boven op een rots. Twee: de camera loopt naast de twee Gerry’s en gedurende zowat een kwartier krijg je enkel hun gezicht te zien en het gekraak van de steentjes onder hun voeten te horen. Drie: de sublieme sequens (opnieuw van ongeveer een kwartier) als de camera de slenterende en totaal uitgeputte Casey Affleck en Matt Damon volgt. De camera, ook slenterend, is schuin opgesteld achter Affleck en geeft de scène een heel benauwde sfeer. Er worden in de bioscoop maar weinig dergelijke zenuwslopende scènes getoond. Let ook nog op de bijwijlen tergende score van Arvo Pärt. Gerry is cinema in zijn puurste vorm.

The Four Feathers ***

Een oerdegelijke historische film van Shekar Kapur – die de film persoonlijk kwam inleiden – over een conflict tussen Engeland en Soedan in de 19e eeuw. Kapur weet zijn film de nodige schwung te geven zodat de kijker zich op geen enkel moment zal vervelen. Ook de groots opgevatte actietaferelen worden dynamisch in beeld gebracht. James Horner brengt een opzwepende muziekscore en het jonge acteursgeweld (Heath Ledger, Kate Hudson en Wes Bentley) doet wat van hem verlangd wordt. De pluim (niet voor lafheid) gaat naar Djimon Hounsou als Abou Fatma. Warm aanbevolen tijdens de koude winterdagen.