Zondag 9/12, 22.30 – Canvas

Wanneer documentairemaakster Sarah De Bisschop zich in het spoor van artiesten nestelt, kun je er donder op zeggen dat dat boeiende beelden oplevert – denk maar aan de XL-Belpop over dEUS. Onlangs volgde ze Sanne Putseys, beter bekend als Selah Sue, naar de VS.

‘Ik heb Sanne overtuigd door haar een lange mail te sturen. Ik wilde voor haar een document maken dat ze later aan haar kleinkinderen kan tonen: kijk eens wat de bomma ooit heeft gedaan’, legt Sarah De Bisschop uit. ‘Deze docu maakt deel uit van een reeks verhalen die los van elkaar staan, onder meer over de Rock Rally en over boeken. Ik kreeg daarbij van Canvas het cadeau dat ik zelf een onderwerp mocht voorstellen, en dat is dus Selah Sue geworden.’

Heb jij iets met haar?

SARAH DE BISSCHOP: Telkens als ik een livefragment van haar hoor of zie, valt me op hoe loepzuiver zij zingt. Maar ze heeft me ook getroffen met haar eerlijkheid. Zo zag ik haar in een interview vertellen over dronken op het podium staan. Haar collega-rockers kwamen op de proppen met straffe verhalen, maar Sanne vertelde hoe ze zich aanstelde met stomme bindteksten en dat ze zich achteraf dood schaamde tegenover haar moeder.

Wat is voor jou de aantrekkingskracht van Selah Sue?

DE BISSCHOP: Die geweldige stem, en het feit dat ze een heel boeiende persoon is. Sanne is heel gevoelig, iemand die zichzelf overanalyseert, wat leidt tot die geweldige nummers waar iedereen wel iets van zichzelf in kan herkennen. In de VS heeft ze bij platenmaatschappij Columbia een geweldig team dat fulltime achter haar staat. Maar daar krijgt ze geen streken door: tant pis als het niet lukt om in Amerika door te breken, en scoort ze er wel een megahit, dan kan ze, in haar eigen woorden, chillen voor de rest van haar leven.

Kan ze er doorbreken?

DE BISSCHOP: Het is nog pril, het kan nog alle kanten uit. Wat wel opvalt, is dat ze overal goed onthaald wordt. En Columbia heeft er heel wat fraaie voorprogramma’s geregeld, van Beth Orton, die meer bezadigde muziekliefhebbers trekt, tot Ed Sheeran, in Amerika een heus tieneridool. Ik heb bij die laatste gehoorschade overgehouden aan het gekrijs. Je zou denken dat zo’n publiek onverschillig staat tegenover artiesten in het voorprogramma, maar Selah Sue kreeg ze toch mee. Ik kon er niet altijd bij zijn dus gaf ik Sanne een cameraatje mee om ook zelf te filmen. Door die beelden krijg je echt een fly on the wall-gevoel.

Onlangs zond Canvas de langere versie van jouw Belpop-docu over dEUS uit. Die gaf een evenwichtiger beeld, zonder langdradig te worden. Nog respons op gekregen?

DE BISSCHOP: Ja, een lief telefoontje van Tom Barman, die laaiend enthousiast was. Hij had heel wat positieve reacties gehoord in zijn omgeving, onder meer van de andere bandleden. Zelf was ik blij dat ik een langere versie kon maken. Binnen de traditionele Belpop-lengte had ik keuzes moeten maken: de geweldige verhalen van dEUS’ beginperiode kon ik niet laten liggen, dus had ik hun latere carrière onterecht te snel afgehaspeld.

(H.V.G.)