Mooie Serie – De Amerikaanse ‘Sara’ is alles wat de Vlaamse telenovelle niet is.
Reeks: ** Extra’s: **
Reeks. Sinds Sara op de eerste Nacht van de Vlaamse Televisiesterren met enkele prijzen is gaan lopen, lijkt Vlaanderen zijn zin voor perspectief een beetje kwijt. In enkele kranten wordt elke wending in de Vlaamse telenovela van dichtbij gevolgd en in lyrische bewoordingen naverteld, en op de cover van een tijdschrift dat zich graag beroept op zijn goede smaak slaagde hoofdrolspeelster Veerle Baetens er zelfs in om dEUS naar een uithoekje te verdringen.
Nu, als vooravondsoap is Sara niet geheel onverdienstelijk, maar de VTM-serie heeft toch weinig vandoen met een moderne dramareeks. Vergelijk bijvoorbeeld maar eens met het Amerikaanse Ugly Betty, dat ook gebaseerd is op de Colombiaanse telenovelaBetty la fea maar het voorbeeld ver overstijgt. Ugly Betty (overigens niet opgevat als een dagelijkse soap maar als een wekelijkse serie) heeft alles wat Sara niet heeft: een gezond tempo, kleurrijke, uitbundige personages die toch niet eendimensionaal zijn en vooral grappige en gevatte dialogen. De makers hebben het sprookjesgehalte ook wat naar beneden gehaald. Het lelijke eendje wordt bijvoorbeeld niet verliefd op haar baas, maar schippert tussen twee mannen van haar ‘niveau’, een boekhouder en een verkoper van huishoudtoestellen. Normaal gezien zal Betty op het einde ook niet transformeren tot een mooie zwaan, omdat de schrijvers (terecht) van oordeel zijn dat zoiets ingaat tegen de centrale boodschap van de serie, namelijk dat uiterlijk van geen tel is. En omdat Betty een dochter is van een illegale latino-immigrant, slaagt men er ook in wat maatschappijkritiek in de serie te verwerken, wat tussen alle overdreven verhaallijnen welkom is.
Ugly Betty is geen absolute must. De reeks staat niet op het niveau van de echte toppers van de afgelopen jaren en vooral in de tweede helft van deze box volgen de extravagante wendingen elkaar zo snel op dat de personages er wat verloren bij lopen. Maar als tussendoortje is de serie heel onderhoudend.
Extra’s. Een making of, een documentaire over hoe de makers een ‘green screen’ gebruiken om de achtergronden aan te vullen ( Ugly Betty speelt zich af in New York maar wordt opgenomen in Los Angeles), bloopers, gewiste scènes en enkele commentaartracks.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier