Er staat weinig of niks op Anthems for Doomed Youth dat kan tippen aan of kan ingeruild worden met wat op de eerste twee albums van The Libertines staat. Daarmee is gelukkig niet álles gezegd.

Wie zat eigenlijk nog te wachten op een reünie, en waarom? Zij die vrijwillig getuige waren van het eerste rondje Libertines, weten het: gitaren die om een tetanusprik smeekten, de zwalpende songs die nét niet uit de bocht buitelden, de slaande en zalvende kameraadschap tussen Pete Doherty en Carl Barât, de bohemien romantiek van in de goot naar de sterren loensen. Wie Doherty enkel kent van de schandalen en Tumblr zal zich bij Anthems for Doomed Youth misschien afvragen waar al dat much ado rond zijn eerste groepje goed voor is. Want er is toch Babyshambles, die soloplaat en Dirty Pretty Things, maar ook Palma Violets, The Vaccines, Arctic Monkeys en god weet wie de voorbije elf jaar op de cover van NME poseerde onder de slogan ‘de meest opwindende band van de UK’.

De likely lads zijn intussen papa’s, dichter bij de veertig dan bij de dertig. Hun onschuld zijn ze niet kwijt, die hebben ze nooit gehad, maar de jaren afkickcentra en therapeutensofa’s hebben de onstuimige naïviteit en zelfdestructie wel afgevlakt. Ze doen hun best, hoor, om de nonchalance van weleer nieuw leven in te blazen, en de bromance met bijbehorende plaagstoten tussen beide frontmannen blijkt na een elf jaar gerekte, nerveuze paringsdans. ‘He’ll do just fine, if he can toe the line’, bralt Barât over Doherty tijdens Fury of Chonburi, een van de meer onstuimige passages, samen met Glasgow Coma Scale Blues, waarin je hoort hoezeer de groep kreunt om de verfrommelde elegantie van vroeger te benaderen. Dat lukt net met de nauwelijks gecontroleerde chaos van meezinger Heart of the Matter, maar voor het schelmentaaltje en de kozakkencadans van Fame and Fortune had zelfs Blur in volle Britpoppglorie gepast.

Het goede nieuws: Doherty en Barât halen nog steeds het beste in zichzelf en bij elkaar naar boven. Minder goed: dat lukt op Anthems for Doomed Youth slechts één keer heel goed, met de titeltrack, waarin ze hun oer-Britse referenties (‘Was it Cromwell or Orwell who first led you to the stairwell?’) en rake ontboezemingen (‘Yes, we thought that they were brothers/ Then they half-murdered each other’) in een song hun legende waardig gieten. ‘We were going nowhere, but nowhere’s on our way’, luidt het einde. So it goes.

THE LIBERTINES ***

Anthems for Doomed Youth

rock

Virgin

DOWNLOAD

Anthem for Doomed Youth

Heart of the Matter

Belly of the Beast

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content