Touching Infinity

‘Neem jij je ziekenhuisbed mee als je bij je vriendjes gaat slapen?’ vraagt iemand wanneer Rebecca in de klas van haar dochter het boekje Mama is ziek voorleest. Het is een van de vele ontwapenende momenten in Griet Tecks intieme rouw- en afscheidsportret van de doodzieke Rebecca, Fernand en Delphine. Net zoals in Feel My Love (2014), een docu over dementerende ouderen die als een lofzang op het leven en de liefde voelde, bewandelt de Gentse cineaste in Touching Infinity de grens tussen kwetsbaarheid en bovenmenselijke kracht. Met haar stilstaande en observerende camera boort ze geleidelijk door de alledaagse tragiek van palliatieve patiënten en hun families heen en vangt ze een glimp op van hetgeen opborrelt uit een mix van dankbaarheid voor wat is geweest en verdriet voor wat komen zal: veerkracht, liefde en begrip. Die gevoelens vindt Teck in grootse kleine momenten – een liefdevol kneepje, geruststellend gefluister of een was- en knipbeurt – waardoor Touching Infinity kijkers daar raakt waar ze het niet verwachten.