FILM: *** EXTRA’S: ***
Film. Het grootste talent uit de Shaw Brothers-studio was ongetwijfeld de in 1931 in China geboren King Hu. Sterk beïnvloed door de Peking Opera, gaf Hu een historische en filosofische achtergrond aan de Hongkongse genrecinema. Wuxia-pian-films (zwaardvechterfilms) waren al jaren populair toen Hu zijn opwachting maakte, maar met Come Drink with Me (1966) introduceerde hij in een genre dat door niemand ernstig werd genomen een zelden geziene artistieke ambitie en formele precisie. In 1969 draaide hij in Taiwan het overweldigende meesterwerk Touch of Zen, dat hem na vertoning op het festival van Cannes in 1975 tot de beroemdste regisseur uit Azië maakte.
Dit magistraal epos speelt tijdens de veertiende-eeuwse Ming-dynastie en houdt de toeschouwer drie uur in de ban dankzij de weergaloos geënsceneerde gevechtsscènes en een uiterste verfijning in alle departementen (van de somptueuze kostuums tot de geïnspireerde filmlocaties). De film zelf lijkt al even elastisch en expansief als de acrobatische helden. Touch of Zen begint als een realistisch portret van een dorpje, verandert dan in een spookverhaal en krijgt ten slotte tijdens de virtuoze slag in een bamboebos (waarbij een boeddhistische monnik goud bloedt) een transcendentale dimensie.
Van CGI was er toen nog geen sprake: de sierlijke balletten zijn dan ook volledig ambachtelijk gerealiseerd, zonder dat er enige postproductietrucage aan te pas kwam. De acteurs droegen korsetten waar dunne draden aan bevestigd waren, zodat ze konden worden opgetild en aan het zweven en tollen gingen. De trampolines die de buitelende acteurs als hulpmiddel gebruikten, werden keurig buiten het beeldkader gehouden. Geen special effects en technologische wonderen dus, maar natuurlijke effecten en realistische stunts. En dat creëert een betovering waar geen enkele digitale trukendoos kan aan tippen.
Extra’s. Hoe fascinerend ook om naar te kijken, Touch of Zen blijft een film waarbij de westerse toeschouwer enige achtergrondinformatie kan gebruiken. Het bonusmateriaal belicht de film vanuit diverse perspectieven: historisch (de geheime politie tijdens de Ming-dynastie), filosofisch (een bijdrage over zenboeddhisme) en esthetisch (de verbazende gevechtsscènes ontleed).
(P.D.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier