Tom Hofland
1 Tomás vraagt zich af of een veilig, rationeel leven de moeite wel waard is. Wat denk je zelf?
Hofland: Ik ben superrationeel opgevoed, met het idee dat de wetenschap alles kan verklaren. Tezelfdertijd hoop ik altijd – en merk ik ook dat dit zo is – dat we geen vat hebben op heel veel dingen. Het idee dat je alles rationeel kunt verklaren geeft een vals gevoel van veiligheid. Het geeft je de illusie alles een vaste plek te kunnen geven in je leven. Zo werd ik eens midden in de nacht op straat zomaar op mijn gezicht geslagen. Daar was geen enkele aanleiding voor, pure willekeur. Ik was niet boos op degene die het deed, omdat ik ging rationaliseren dat hij wellicht een slechte jeugd had gehad en daarom zomaar begon te slaan. Maar ik kreeg toen de opmerking dat ik toch gewoon boos kon zijn zonder per se te hoeven begrijpen waarom die man tot die daad was gekomen.
2 Tomás heeft ook het gevoel dat de wereld aan zijn rationele blik ontsnapt. Heb je dat ook?
Hofland: Natuurlijk. Ik ben zeven maanden geleden vader geworden. Vroeger dacht ik heel erg rationeel na over kinderen. Er zijn al zoveel mensen op de wereld, dacht ik dan, en dan ging ik allemaal plussen en minnen op papier zetten. Tot het moment zich aandiende dat die vraag concreet werd en ik zag dat ik met die plussen en minnen niets meer kon aanvangen. Ik kon daar toen helemaal niet meer rationeel over nadenken.
3 Zou je je boek dan een pleidooi voor irrationaliteit durven te noemen?
Hofland: Soms moet je een beetje stelling durven in te nemen. Ik denk dat heel veel mensen worstelen met de vraag of het rationele denken en het nutsdenken dat eraan verbonden is wel zo positief zijn. Voor mij hoeft niet alles nuttig te zijn. Misschien zijn de mooiste dingen dat juist niet. Ik las onlangs dat in Denemarken beslist was dat kinderen iedere dag drie kwartier naar buiten moeten omdat dat goed is voor de hersenontwikkeling. Ik denk dan dat het gewoon ook leuk kan zijn om iedere dag buiten te zijn en dat je daar geen rationele reden aan moet koppelen. Ik vind het huidige nuttigheidsdenken eerlijk gezegd nogal verontrustend. Waar stopt het? Op de totale irrationaliteit kun je natuurlijk geen samenleving bouwen, dat geef ik toe, ik pleit er alleen voor het irrationele wat meer bestaansruimte te geven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier