Welke concerten op Gent Jazz lieten de meeste indruk na? Bart Cornand blikt terug.

Van bij de eerste editie in 2002 sponsort Knack Focus Gent Jazz – toen nog het Blue Note (Records) Festival. In die tijd was dat a bold move: was jazz niet voor mannen met baarden? Vandaag is het publiek danig verjongd. Leve ons!

‘Wat vind je van mijn panty’s?’, vroeg ze. Het was smoorheet in de kleedkamer van Melody Gardot, die op Gent Jazz 2008 net een uitstekend concert had gegeven, openend voor pianist Brad Mehldau en accordeonist Richard Galliano. Ze ging op het randje van haar stoel zitten en trok traag haar rok op. Tot op haar heupen. ‘Het kantwerk loopt helemaal door tot boven’, zei ze nog, al was die uitleg overbodig. ‘Gisteren speelden we op het Montreux Jazz Festival. Alles liep mis: de microfoon viel uit, ik hoorde mezelf niet in de monitors… Tussen twee nummers door kwam de stagemanager naar me toe, en hij fluisterde in mijn oor: ‘Prince staat te kijken in de coulissen.’ Weet je wel hoe benauwd ik het toen kreeg?’ Ja, dat wist ik, uit ondervinding.

Rewind naar 2004 en het bureau van Bruce Lundvall bij Blue Note Records in New York, waar we een tête-à-tête hadden met trompettist Wynton Marsalis. Geen gemakkelijk man, die Marsalis. Erg traditioneel in zijn muzikale opvattingen, dat is bekend, maar vestimentair al even streng in de leer. Na een cursus Inleiding tot de Ware Jazz van 1910 tot 1935 stond Marsalis op, voelde met duim en wijsvinger aan mijn revers en snoof: ‘Mooi pak.’ Waarop ik: ‘Uit de H&M. En dat van u?’ ‘Hugo Boss, wat anders?’ Enige tijd later stapten Marsalis en zijn Lincoln Jazz Orchestra in Gent harkerig van het stijfsel van het podium na een middelmatig concert – de kleren maken dan wel de man, maar tot nader order niet de muziek.

Ontmoetingen als deze, de ene keer langbeniger dan de andere, ik heb ze ettelijke keren mogen meemaken tijdens de voorbije negen jaar dat Knack Focus het Blue Note Festival/Gent Jazz sponsorde. Die mix van topjazz en cross-over, van oude heren en jonge vrouwen, van strakke pakken en teenslippers, maakt het festival zo aantrekkelijk.

Omdat je er bezwerende mensen vindt, van pianist Jason Moran – die Thelonious Monk op Africa Bambaataa laat rijmen – tot Wayne Shorter, immer zijn astrale zelf. Geflipte lui, zoals klarinettist Don Byron, die het podium opkwam met een leeg blik Jupiler als wietpijp.

Omdat je er ongegeneerde klojo’s vindt, zoals John Zorn met zijn Electric Masada in 2003. Schoppen op cameraploegen heeft geen stijl, maar wát een concert. Of wat dacht je van de bedreigingen van keyboardlegende Joe Zawinul, die backstage voor al wie het horen wilde het proces zat te maken van Keith Jarrett, en me op het einde bij mijn kraag pakte met de woorden: ‘If you print any of this, I’ll cut your fucking throat. And I know how to do that: I used to be a farmer, remember?’

Met Ornette Coleman, Vijay Iyer en Black Dub als uitschieters krijgt u dit jaar in de Bijloke vast weer iets van het bovenstaande te zien en te horen.

De slotsom: Gent is erin geslaagd een nieuw jazzpubliek aan te boren. Nieuwsgierige mensen die hebben gemerkt dat het er in de jazz niet toe doet welke kleren je draagt, welk deel van de geschiedenis je prefereert, of hoe sympathiek muzikanten zijn. Als de groove maar goed zit. Daar mag al eens een hoed voor worden afgenomen. Een uit de H&M volstaat. Wat vond u het beste jazzconcert op Belgische bodem van de afgelopen tien jaar? Surf naar www.knackfocus.be en stem mee.Op www.knackfocus.be vindt u jazztips voor beginners: de dertig platen die u in huis móét hebben, geselecteerd door Blue Noteproducer Michael Cuscuna.

www.knackfocus.be